Elke week neemt Sport/Voetbalmagazine een buitenlandse topclub onder de loep. We kijken even terug op dit seizoen en vooruit naar de uitdagingen van de komende weken en maanden. Manchester City mikt vooral nog op de Champions League, want een nieuwe landstitel is ten vroegste voor volgend jaar.
22 punten. Dat is de achterstand van Manchester City op koploper Liverpool na 29 speeldagen. En dat voor de rijkste club ter wereld die ook de beste ploeg ter wereld wil zijn. Nu er hen ook nog een schorsing van twee seizoenen voor alle Europese competities boven het hoofd hangt, lijkt het seizoen 2019/20 een echt annus horribilis te worden voor City. Hoe is het allemaal zo ver kunnen komen?
Eerst en vooral moeten we een onderscheid maken tussen het feit dat Manchester City voor het eerst in drie jaar naast de titel pakt en de kloof van 22 punten op zich. Want eigenlijk was de competitie op speeldag 12 al gelopen. Liverpool klopte City toen met 3-1 en zette De Bruyne en co zo op 9 eenheden. In de weken voordien hadden de Citizens namelijk al (punten) verloren thuis tegen Spurs, in Norwich en thuis tegen Wolves. Voor dat puntenverlies zijn er een aantal duidelijke oorzaken. Daarna ging het vertrouwen steil bergaf en liet City het soms wat lopen in de competitie. Het gevoel dat de hele wereld tegen hen was, overmande de kleedkamer van Pep, ook al door de zaak rond de tweet van Bernardo Silva.
Aanvallend nog altijd de beste
Toch speelde Manchester City eigenlijk niet (veel) slechter dan vorig seizoen, toen ze één puntje meer pakten dan de 97 van Liverpool en net kampioen werden. Hun aanval produceerde toen 2,5 goals per match, in hun recordjaar 2017/18 zelfs 2,8. Nu is dat ‘slechts’ 2,4. Maar dat betekent niet dat de jongens van Pep Guardiola minder creëren, integendeel zelfs, zoals blijkt uit onderstaande cijfers.
| Manchester City | 2019/20 | 2018/19 | 2017/18 |
| Goals per match | 2,4 | 2,5 | 2,8 |
| Expected goals per match | 2,3 | 2,2 | 2,1 |
Zijn topspitsen als Agüero, Gabriel Jesus of Raheem Sterling het scoren plots verleerd? Dat lijkt onwaarschijnlijk, al heeft het uitvallen van Sané het aanvalsspel wel meer voorspelbaar gemaakt omdat Sterling vanop de linkerflank enkel maar naar binnen kan komen. Als je de cijfers in bovenstaande kader goed bekijkt, valt op dat City ongeveer evenveel scoort als verwacht kan worden op basis van hun doelpogingen (Expected Goals). Dat terwijl de ploeg het in de vorige twee (kampioenen)jaren telkens heel wat beter deed dan te verwachten was. Dat kan met heel wat factoren te maken hebben, maar vanuit statistisch standpunt berust dat vooral op toeval of pech. Toevallig, of pech voor City, ‘overperformt’ Liverpool tegelijkertijd enorm. Ze creëren minder (goeie) kansen, maar scoren vaker. Als we nog dieper graven, blijkt dat City de voorbije seizoenen vooral erg makkelijk scoorde bij een gelijke stand. Eens op voorsprong, is het natuurlijk makkelijker voetballen (ook gekend als Game State Theory).
Net dat is dit seizoen een van de grote problemen. City heeft moeite om de ban te breken en werkt bij een gelijke stand maar aan een gemiddelde efficiëntie af. Daarna loopt het vaak vlotter. Ook afgelopen woensdag tegen Arsenal was dat het geval. Tot De Bruyne net voor rust Sterling op weg zette naar de openingsgoal. Echt problematisch wordt het pas, als je weet dat City bij een gelijke stand ook meer kansen weggeeft. Dat brengt ons bij het volgende probleem.
Het mysterie van defensie
Guardiola kreeg afgelopen zomer geen opvolger voor zijn vertrokken kapitein, Vincent Kompany. De bedoeling was om Harry Maguire naar Manchester te halen, maar die tekende uiteindelijk aan de andere kant van de stad voor United. Bij gebrek aan een beschikbare topverdediger, bleven naast certitude Aymeric Laporte enkel nog de blessuregevoelige John Stones en de wisselvallige Nicolás Otamendi over. Ook veteraan Fernandinho (35) mocht een rij lager gaan spelen. Voor hem was de opvolging al wel verzekerd in de persoon van Rodri die overkwam van Atlético Madrid voor 70 miljoen euro.
Op papier leek dat een goed plan, maar in de praktijk draaide dat wel even anders uit. Laporte miste het grootste deel van het seizoen door een zware knieblessure, waardoor er van het meest gebruikte centrale duo van het seizoen voordien niets meer overbleef. Noodplan Fernandinho moest plots de leider van de defensie worden, met Stones of Otamendi naast hem. Hun gebrek aan snelheid, bezorgde de ploeg veel problemen om de grote ruimtes in de rug te beheersen. Tegelijkertijd vulde nieuwkomer Rodri zijn rol van verdedigende middenvelder ook veel statischer in dan de energieke Fernandinho, die, wanneer nodig, een tegenvaanval afbrak met een tactische fout. Het gevolg: veel ruimte tussen verdediging en aanval. Als de tegenstander onder de (Gegen)pressing van City uitkwam, lag het veld vaak helemaal open en stonden de trage centrale verdedigers er alleen voor.
Lees ook: Tactiek voor beginners: Gegenpressing
Met het drukzetten op zich was volgens nochtans Guardiola weinig mis. Al haalde hij wel een paar keer uit naar zijn ploeg omdat ze te passief waren in balverlies of op gevaarlijke plekken de bal kwijtspeelden. ‘Toch ligt de reden vooral bij de kwaliteiten van de tegenstander’, beweerde de coach. ‘Er zijn een aantal ploegen, zoals Chelsea, die juist willen dat je hoog druk komt zetten. Ze hebben ook de spelers om onder die druk uit te komen en zo kansen te creëren. Dat is het grote verschil met de voorbije seizoenen.’
De cijfers geven Guardiola gelijk. Tegenstanders hebben zich intussen aangepast aan zijn manier van spelen en durven meer. City zet nog altijd het vaakst hoog druk van alle ploegen in de Premier League, maar tegelijkertijd lukt het de tegenstander wel om meer passes te geven op eigen helft onder druk, waar ze voorheen de bal blind wegspeelden.
Bovendien blijkt City ook problemen te hebben als de tegenstander onder de druk weet uit te komen. Op eigen helft kan de defensie de man in balbezit nauwelijks onder druk zetten en trekt het trage centrale duo zich terug in de eigen zestienmeter om een één-tegen-één-situatie te vermijden. Gevolg: Ederson slikte al zeven goals op schoten van buiten de grote rechthoek, procentueel gezien het hoogste aantal van alle ploegen (vorig jaar slechts 2). Die tegendoelpunten kostten City dit seizoen al 16 punten. Als City een kans weggeeft, is het vaak een grote kans. De gemiddelde Expected Goals tegen per doelpoging is de op één na hoogste van alle ploegen in de Premier League (enkel degradatiekandidaat West Ham doet nog slechter). Dan kan je als titelkandidaat wel eens het deksel op de neus krijgen.
Koningskoppel KDB – Agüero op weg naar record?
Kevin De Bruyne en Manchester City hebben al heel wat records op hun naam staan. Dit seizoen jaagt de Rode Duivel vooral op dat van meeste assists in één seizoen in de Premier League, hij heeft er nu 16, maar Thierry Henry had er in 2002/03 voor Arsenal wel 20. Toch is er nog een ander opvallend record waar De Bruyne stilaan dicht bij komt, namelijk dat van koningskoppel. Op dit moment leidde niemand meer goals in voor een welbepaalde ploegmaat dan Frank Lampard voor Didier Drogba bij Chelsea. Een ander City-koppel David Silva – Agüero volgt achter hen.
Aangezien de 34-jarige Spanjaard Manchester na dit seizoen achter zich laat, hebben KDB en Agüero misschien nog wel de beste kans om helemaal tot aan de top van de lijst klimmen. Dit seizoen bracht De Bruyne al 6 goals aan voor de Argentijn. Elkaar begrijpen doen ze zonder woorden. ‘Ik weet dat als Kevin de bal heeft, ik op de rand van buitenspel moet spelen, want zijn pass komt enorm snel’, liet ‘Kun’ optekenen. De Bruyne geeft op zijn beurt toe dat hij zijn laatste passes soms blind trapt. ‘Soms zie ik hem lopen, soms weet ik het gewoon.’ Nog iets om naar uit te kijken in de laatste 9 wedstrijden van dit seizoen en mogelijk ook het volgende.
Lampard – Drogba (Chelsea, 24 goals)
David Silva – Agüero (Man City, 21 goals en nog actief)
Anderton – Sheringham (Tottenham, 20 goals)
McManaman – Fowler (Liverpool, 20 goals)
De Bruyne – Agüero (Man City, 19 goals en nog actief)
Dele Alli – Harry Kane (Tottenham, 16 goals en nog actief)
Weg met Pep?!
Je kan niet zeggen dat Guardiola niet geprobeerd heeft om die problemen aan te pakken. Om zijn middenveld te versterken heeft hij een aantal keer geprobeerd Gündogan naast Rodri te posteren en De Bruyne alleen op 10 te zetten achter Agüero. Offensief draaide dat zeker goed en de Rode Duivel blonk regelmatig uit, onder meer tegen Spurs. Defensief bracht dat echter weinig zoden aan de dijk.
Om het veld breed te houden op links, waarvoor de geblesseerde Sané altijd zorgde, vroeg hij aan de linksachter (Mendy of Zinchenko) om te overlappen, in plaats van als inverted wingback te fungeren. Opnieuw bood dat aanvallend voordelen, maar dat liet het immobiele centrale duo helemaal aan zijn lot over.
Lees ook: Tactiek voor beginners: de inverted wingback
Tegen het specifieke systeem van Sheffield United, pakte Pep zelfs, met succes, uit met een 3-4-3. Ook in de Champions League op het veld van Real Madrid liet de Spanjaard zien dat hij niet aan het einde van zijn Latijn is (1-2 overwinning). Met David Silva als valse 9 en Gabriel Jesus vanop links speelde City de Koninklijke helemaal zoek. De (uitgestelde) Champions League was vóór het seizoen al het grootste doel en moet het seizoen van de Citizens nu redden.
Toch gaan er meer en meer stemmen op dat Man City en Pep deze zomer voor een scheiding staan, waarbij de schorsing van Europees voetbal de spreekwoordelijke druppel kan zijn. In dat geval zal het vooral een keuze van Guardiola zelf zijn, want het bestuur wil hem koste wat kost nog minstens één jaar houden. De coach heeft zijn wenslijstje alvast doorgegeven voor de komende transferzomer. Het minimum: één centrale verdediger, een linksachter en een extra polyvalente aanvaller. Liefst ook nog een tweede centrale verdediger en een aanvallende middenvelder. Al valt het af te wachten wat de impact zal zijn van de coronacrisis op de transfermarkt en vooral welke spelers nog willen komen of net willen vertrekken als City geen Champions League meer mag spelen.
Behalve in het defensieve compartiment, deels te verklaren door blessures, kende City niet zo’n dramatisch seizoen als die 22 punten achterstand doet uitschijnen. Guardiola beschikt nog altijd over een geweldige spelerskern, die hij (aanvallend) fantastische dingen kan laten doen. Vele kleine problemen maakten dat het dit seizoen allemaal ietsje minder was en net die paar percentjes maken het verschil tussen kampioen of een tweede plaats. In een normaal seizoen had City echter nog altijd voor de titel gestreden. Maar er was vooral één groot probleem: Liverpool legde een quasi perfect parcours af.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier