Open brief aan Theo Francken: ‘Laat de honden blaffen, de karavaan trekt wel verder’

‘In plaats van je te demoniseren is het eerder tijd om je te rehabiliteren, bijvoorbeeld als ondervoorzitter van je partij’, schrijft Jean-Marie Dedecker aan Theo Francken na de uitspraak in de zaak-Kucam.

‘Als je een vriend wil in de politiek, moet je een hond nemen’, zei je partijvoorzitter Bart De Wever ooit. Ik loop nooit aan de leiband, maar voor jou wil ik nu wel eventjes blaffen en keffen. Niet uit medelijden, want dit is het gevoel van de machteloze, maar omdat je aan de deugtafel van menig praatprogramma op de treurbuis onophoudelijk door een zelfverklaarde politiek correcte elite als hondenbrok op het kapblok wordt gelegd. Het enige vermaak in de politiek is blijkbaar leedvermaak.

Als ervaringsdeskundige in defenestratie weet ik wat een karaktermoord betekent, en ik heb zelf tot scha en schande het mechanisme ondervonden zoals het beschreven staat in The Rules of Radicals van Saul Alinski: eerst isoleren, dan polariseren, vervolgens personaliseren en uiteindelijk demoniseren.

Je hebt immers teveel calimero’s met toegeknepen strot tegen de muur geduwd, beste Theo. Op een dag komen ze terug, rochelen in koor en word je uitgespuwd als een fluim. Je staatssecretariaat op Asiel en Migratie bracht je electoraal succes en leidde je naar het politiek sterrendom. Maar als ment Hosanna begint te zingen en met palmtakken begint te zwaaien, is er al iemand bezig in zijn achtertuin een kruis aan het timmeren.

Jaloersheid is des mensen, beste Theo. Met de veroordeling van de afperser Melikan Kucam is je kruisiging aangebroken. Icon Toppling is immers een sociologisch fenomeen waarbij alle krachten onbewust samenkomen om iemand van de troon te stoten. Alles wordt dan onbeschaamd op een hoopje gegooid door moreel geconstipeerden die hun opgekropte frustraties de vrije loop laten. De deugelite kwam je terloops zelfs nog even bashen als de posterboy van Donald Trump. Alsof je zelf vermomd als bizonman en passant nog even de trappen van het Capitool was opgestormd. Het morele bubbelbad van de schijnheiligheid heeft geen bodem. Dat je gezuiverd bent door justitie, en dat je ootmoedig het hoofd boog en jezelf politiek verantwoordelijk vond voor de Kucam-affaire is blijkbaar niet genoeg voor absolutie. Je zei zelfs dat je met opgeheven hoofd ontslag had genomen, was je nog staatssecretaris geweest. Maar je boetepij zal voor de zeloten van de opengrenzenpolitiek en van de ongebreidelde migratie nooit lang genoeg zijn. Karaktermoord is hun ultieme doel.

Je moet eigenlijk stilzitten als je geschoren wordt, beste Theo, want elk woord dat je dan uitspreekt ligt op een bananenschil, en de pretletterbrigade ligt op de loer om je een loer te draaien. Maar die gave is aan jou jammer genoeg niet besteed, straatvechten zit in je DNA, en ik zie je ook nooit langs het venster naar buiten vluchten. Het siert je dat je blijft doorduwen voor je grote gelijk. Vertrouwen is goed, en controle is beter, maar vertrouwen geven aan mensen die het niet waard zijn is daarom nog geen misdaad, hoogstens een misrekening. Toen je van je collega Sophie De Wit in de koffiekamer van het parlement voor het eerst vernam dat er onregelmatigheden waren met het bloedgeldsysteem van Kucam, was de repatriëringsoperatie van de Syrische Christenen al afgelopen. Bij het tweede alarmsignaal door Jeroen Windey was je zelfs al geen staatssecretaris meer. In beide gevallen heb je hen de raad gegeven om naar de politie te stappen. Maar feiten doen er niet toe als Barbertje moet hangen. De godfather van die mensenhandel werd door de Assyrische kerk in Mechelen zelf voorgedragen om hun geloofsgenoten bij Assad te laten ophalen, niet door jou. De veiligheidschecks qua identiteit en kwetsbaarheid werden hier perfect uitgevoerd, en christenen behoren tot de meest vervolgde groepen in de islamitische wereld. Maar vermits er in Syrië geen burgerlijke stand is, was controle op de familiebanden onmogelijk. In de zandbak van Al-Hasakah was er ook geen enkele ngo actief om het klusje te klaren.

De kritiek van je collega’s, zoals van je opvolger CD&V-Asielminister Sammy Mahdi, is hoogstens valse selectieve verontwaardiging met het doel je te beschadigen. De Mechelse oplichter was maar één van de zestien vertrouwenspersonen die als go between optraden, naast bijvoorbeeld Jan Devolder van San’Egidio, of diplomaat Marc Geleyn en oud-UCL-rector Bruno Delvaux. Tussen twaalf apostelen zit er niet zelden een judas, laat staan tussen zestien. Kucam dreef zijn pervers handeltje met 219 visa voor de Assyrische Gemeenschap Mechelen. Maar van de 1.501 afgeleverde visa werd één derde bemiddeld door contactpersonen van de Kerk van Scherpenheuvel, 278 door de Mechelse Katholieke VZW Gave Veste, 150 door San’Egidio ( jawel, allen uit de katholieke CD&V-zuil), en 127 door Syrische geestelijken, 32 door de UCL, en 95 individuele dossiers. Barmhartigheid is een christelijke deugd, behalve als het om politieke tegenstanders gaat, dan is natrappen een aflaat.

In plaats van je te demoniseren is het eerder tijd om je te rehabiliteren, beste Theo, bijvoorbeeld als ondervoorzitter van je partij, de N-VA. Je grote gelijk over de verdoken agenda van het Marrakesh Pact komt immers stilaan boven water. De Paarsgroene regering heeft zopas een drietal rechters voorgedragen voor het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Eentje, Maïté De Rue, werkte zes jaar op het kabinet van PS-passionaria Laurette Onkelinx en is nu juriste bij Open Society van de linkse Hongaars-Amerikaanse miljardair Georges Soros. Een tweede, Sylvie Sarolea, pleitte in 2019 in Le Soir nog voor meer legale migratiekanalen, en vindt dat jij er ‘een diaboliserend discours’ op nahoudt. En een derde Fréderic Krenc is secretaris-generaal van het mensenrechteninstituut bij de Brusselse balie. Een links ideologisch trio draagt onze regering nu dus voor. Wat heeft ze op het oog: een zogenaamd niet-bindend Global Pact, een catalogus van migrantenrechten, mee omzetten in bindende rechtspraak?

Beste Theo, laat je eigenwaarde niet bepalen door het doorgeschoten ego van inktkoelies die nu zwelgen in zelfgenoegzaamheid omdat je tijdelijk aangeschoten wild bent. Ook niet door partijgenoten die een kans zien om een rang in de pikorde op te klimmen door jou omlaag te drukken, want onder je politieke vrienden heb je altijd vijanden genoeg. Populariteit wekt in eigen kringen niet zelden meer afgunst op dan waardering. Laat je niet vangen door het opbod van gekrijs op sociale media. Het is nauwelijks een vluchtig schimmenspel.

‘Weet je, tegenover die polarisering op sociale media staat veel warmte waar men amper over praat(…) Theo Francken heeft meer gedaan voor de meest kwetsbaren dan andere staatssecretarissen voor Asiel en Migratie samen. Alleen pakt hij daar niet mee uit’, zo zei Heidi De Pauw, CEO van Child Focus deze maand nog in Knack. Juist daarvoor heb ik je leren waarderen, beste Theo. Voor die keer dat je me ’s nachts opbelde met gewetenswroeging, omdat je een minderjarig kind van een uitgeprocedeerde criminele familie moest terugsturen. Dat je moest kiezen tussen de ruis van je geweten en je plichtsbesef als staatssecretaris.

Laat de honden blaffen, beste Theo, de karavaan trekt wel verder.