‘Eerlijke migratie zonder achterpoortjes? Niet iets wat je zegt, maar wat je doét’

‘Vandaag weten we niets over de honderd mensen die van de radar verdwenen. De Kamer weet het niet. De ex-staatssecretaris weet het niet’, schrijft Kamerlid Ben Segers in de nasleep van de zaak-Kucam.

Mensensmokkel. Omkoping. Criminele organisatie. Dat was het duidelijke verdict van de correctionele rechtbank van Antwerpen in de zaak-Kucam. En dat alles niet zo maar door een toevallig burger, maar door iemand ‘die een openbaar ambt uitoefende’ – en ik citeer de rechtbank – ‘omwille van zijn aanduiding door de ex-staatssecretaris’. Geen private, maar publieke omkoping dus. Niet zomaar ‘een toevallige vertrouwenspersoon’ van dertien in een dozijn, maar een organisch verlengstuk van het kabinet. De correctionele rechtbank zei op het moment van het verdict zoveel als: “Kucam maakte deel uit van de Belgische staat, van het kabinet.” Mensensmokkel in onze eigen instellingen dus.

De uitbesteding was zo verregaand dat niet Theo Francken, maar Melikan Kucam de staatssecretaris van zijn eigen humanitaire visa was. Was er een grondige screening? Neen. Wat de voormalige staatssecretaris daar ook eerder over beweerd had. Besliste Kucam wie nagenoeg autonoom naar België kwam en wie niet? ‘Ja, dat is zo’, antwoordde Francken op een vraag van de speurders, zo lezen we in een reconstructie die De Standaard afgelopen weekend publiceerde .

Binnen het systeem-Francken ontstond zo een open toegangspoort voor wie de juiste connecties of de grootste bankbiljetten had. Vandaag zitten we met de bittere realiteit dat we niets weten over de 100 mensen die van de radar verdwenen. De Kamer weet het niet. De ex-staatssecretaris weet het niet. De dienst Vreemdelingenzaken kreeg geen inzage in de dossiers. Wie waren ze? Waar zijn ze nu? Waarom zij wel en anderen niet?

Door de ex-staatssecretaris werd al die tijd een mistgordijn opgetrokken, maar dat wordt nu weggeblazen door het vonnis van de correctionele rechtbank. Maar voerde Francken een politiek op zijn kabinet van ‘laissez-faire laissez-passer‘ en stimuleerde zo het vrije ondernemerschap van een mensensmokkelaar.

https://twitter.com/SegersBen/status/1349972453964083200Ben Segershttps://twitter.com/SegersBen

Net gemerkt dat ze bij @de_NVA hun nochtans érg leuke campagnefilmpje over migratie voor de verkiezingen van 2014 op youtube – per ongeluk wellicht – gewist hebben.

Gelukkig had ik dat nog liggen 🙇 #Kucam

"Melikan wil eerlijke migratie zonder achterpoortjes. En jij?" pic.twitter.com/jexIZ2DKtJ

— Ben Segers (@SegersBen) January 15, 2021

Wat lazen we dit weekend nog? Er werd geen melding gemaakt toen duidelijk werd dat een persoon die een humanitair visum kreeg naar Zweden bleek doorgereisd te zijn en het kabinet daarmee gechanteerd werd. Er werd geen melding gemaakt toen de eerste verontrustende berichten over Kucam kwamen in september 2018. Er werd geen melding gemaakt toen de berichten zich opstapelden in december. Er werd geen melding gemaakt toen Francken illegaal een tip kreeg van politieman dat Kucam zou worden opgepakt (hij bracht integendeel zijn kabinetsmedewerker op de hoogte). Maar het sterk staaltje onderzoeksjournalistiek dat deze zaken pijnlijk blootlegde? Daarvan vond de voormalige staatssecretaris het dan weer wél nodig om aangifte van te doen.

Theo Francken loog het parlement twee jaar geleden voor (‘Ja, er was voorafgaande grondige screening’) toen hij zich in de Kamer moest verantwoorden voor de geïnstitutionaliseerde mensensmokkel via het verlengstuk van zijn kabinet. Vandaag weigerde de N-VA-fractie deze leugens onder ogen te komen in het actuadebat in de Kamer en bleef volledig afwezig. Samen met Kucam campagne voeren maar nu niet thuis geven is hoogst bedenkelijk. Mensensmokkel bínnen de Belgische staat is kennelijk niet belangrijk genoeg. Eerlijke migratie zonder achterpoortjes is niet iets wat je zegt, maar wat je doét.

Het is aan de nieuwe federale regering om dergelijk wanbeleid te voorkomen. Dat kan door voor élk uitgereikt humanitair visum voortaan een hervestigingsplan vast te leggen. We moeten vooraf bepalen wie verantwoordelijk is voor de opvolging en wie garant staat voor elke persoon die een humanitair visum krijgt. Enkel zo kan de federale regering vermijden dat personen met een humanitair visum – zoals bij Kucam – van de radar verdwijnen en weten we zeker dat asiel altijd wordt aangevraagd. Enkel zo kunnen we meteen ook de nieuwkomers begeleiden, hen de taal leren en een job helpen vinden. Dát is pas eerlijke migratie zonder achterpoortjes. Dat is gecontroleerd én menselijk. Dat is ook gewoon: goed bestuur. Met hoofd en hart.