‘Wie niet ziek wordt van het coronavirus, wordt het van deze politiek’

‘Wat zich afgelopen week in de machtscenakels van de Wetstraat heeft afgespeeld, tart elke verbeelding’, schrijft Jean-Marie Dedecker. ‘Het is de Vivaldisering van het coronavirus.’

Tot de draconische verklaringen van de Nationale Veiligheidsraad op zwarte donderdag 12 maart stond ik argwanend t.a.v. de berichtgeving over de coronacrisis. Twintig jaar rond dwalen in het Huis van Wantrouwen aan de Wetstraat hebben me immers achterdochtig gemaakt voor de neuroses van de macht. Scepticism became a moral duty. Ik heb vanop de eerste lijn meegemaakt hoe Verhofstadt in 1999 aan de macht kwam door het uitvergroten van de dioxinecrisis. Resultaat: een economische schade van een half miljard euro, 20 miljoen kippen geslacht en enkele pluimveeboeren die van ellende zelfmoord pleegden. Nadien overleefden we nog Fipronyl, Creutzfeld Jacob, Sars, vogel- en varkensgriepen… In 2009 stond viroloog Marc Van Ranst samen met toenmalig minister van volksgezondheid Laurette Onkelinx ook al op het testbeeld van alle tv-zenders om te waarschuwen voor de Mexicaanse griep. De regering kreeg toen ook volmachten voor de bestrijding van het dodelijke sombrerovirus. Resultaat: 85 miljoen euro aan ongebruikte vaccins en 4,8 miljoen mondmaskers die gingen wegrotten in legerloodsen.

Jaarlijks sterven in ons land 1.200 mensen aan de griep, en wereldwijd tussen de 250.000 en het half miljoen (dixit Marc Van Ranst). Dat deze sterftecijfers geen pandemie veroorzaakten en het nieuwe coronavirus wel, wekte mijn wantrouwen. Het is echter geen excuus, mea culpa.

Ondertussen sluit ik mij aan bij de woorden van de Nederlandse Schrijver Ilja Leonard Pfeiffer uit Genua:‘Ik zie mezelf gedwongen om terug te komen op mijn twee vorige columns over de noodtoestand in Italië door toedoen van het virus, en ik moet mij verontschuldigen. Ik had de situatie verkeerd ingeschat.’ Waanzin volgt nu besluiteloosheid en ontwrichting van de economie.

Maar wie angst en emoties kan sturen krijgt pas echt grote macht. Wat zich afgelopen week in de machtscenakels van de Wetstraat heeft afgespeeld om een ingestorte restregering terug op het schild te hijsen-met als alibi de coronacrisis-tart elke verbeelding. Een vunzig macaber theater waarbij Machiavelli zou blozen. Guy Tegenbos, de éminence grise onder de Standaard-journalisten verwoordde het zo: ‘Ik volg de politiek al 40 jaar, en heb nog nooit zoveel leugens, bedrog, postjesjagerij en gekonkel gezien in één week tijd.’ Terwijl de bevolking aan het hamsteren sloeg en angstvallig ophokte tegen het coronavirus, reikte de N-VA, de grootste partij van het land, op initiatief van SP.A-voorzitter Conner Rousseau, de hand aan de PS, de grootste partij van Wallonië . Er werd een akkoord gesloten om een volwaardige noodregering te vormen. Maar woorden in de politiek zijn even giftig en even vluchtig als een virus. De inkt was nog niet opgedroogd of de leugens en de gebroken beloftes van de Waalse Brutussen Paul Magnette (PS), Georges-Louis Bouchez (MR) en Marc Nollet (Ecolo) werden schaamteloos uitgesproken voor de camera’s van RTL.

Alsof genadestoten aan Bart De Wever publiek vermaak waren voor de Waalse kijkers, terwijl zijn enige misdaad erin bestond om een communautair evenwichtige democratische noodregering op de been te brengen, gedragen door de grootste Vlaamse en de grootste Waalse politieke fracties. Ooit heette dat staatsmanschap, nu klaarblijkelijk landverraad.

De Vivaldi-partijen die hoog van de toren blazen over verantwoordelijkheid en verbondenheid, zijn net deze die onverantwoord de partijbelangen lieten primeren en veto’s uitspreken. Ook een land in crisis heeft het recht niet om de democratie te negeren. Groen, CD&V en Open Vld lieten zich ten koste van de democratie meesleuren in een Waals discours van haat tegen een Vlaamse legitieme meerderheid. Ze verkochten hun ziel aan een minderheidsregering met een Vlaamse minderheid: Wilmès II. De Vivaldisering van het coronavirus. Socialisten en ecologisten applaudisseren voor en geven gedoogsteun aan een regering met tien liberale ministers. Hun enige verbindingslijm is het slijm van het griepvirus. Open Vld kwam aan de macht met een dioxinecrisis en blijft er dankzij een coronacrisis.

De regeringen Michel II, Wilmès I en Wilmès II zijn met 38 zetels op 150 de kleinste minderheidsregeringen die België ooit kende. Ze zijn op de regering Spaak II na, de enige minderheidsregeringen waar ’s lands grootste politieke partij geen deel van uit maakt. Spaak II kreeg echter nooit het vertrouwen van het parlement en was slechts de 18 dagen tussen haar eedaflegging en de vertrouwensstemming aan het bewind. Wilmès II is tevens de eerste minderheidsregering in 190 jaar Belgische geschiedenis die bijzondere volmachten krijgt van het parlement. Of hoe een democratie sluiks afdwaalt naar een dictatuur. We trekken ten strijde tegen de grootste crisis van deze eeuw met een ondemocratische lilliputterregering. We moeten gigantische economische schade zien te voorkomen en deze nadien zien te herstellen met een regering van rode belastingknuffelaars en groene schuldmagneten.

De regering-Wimès II kreeg het vertrouwen in het parlement op basis van een mini-regeringsverklaring, Een onthoofde Kamer in quarantaine, vertegenwoordigd door een handvol fractieleiders, moest haar fiat geven voor een regeringsverklaring van Haikuformaat. De grenzen van haar bevoegdheden zijn zo vaag omschreven dat niets de volledigheid in de weg staat. Achter het mondmasker van corona schuilt een Waalse politieke strategie van Vlaamse onderwerping en regionale alleenheerschappij. Vlaanderen en zijn parlementsleden werden opgelicht, terwijl de democratie als deurmat dient voor Waalse machtspolitici die de haat laten primeren op democratische basisprincipes.

Kamervoorzitter Patrick Dewael (Open Vld) is de sluwe geslepen architect van deze anti-Vlaamse constellatie. Door Wilmès als formateur aan te duiden en als premier de eed bij de koning te laten afleggen kan deze ploeg aanblijven tot in 2024. Enkel een vertrouwensstemming kan ze terug naar huis sturen. Dit is geen volwaardige regering. Het is een minderheidsregering van MR, Open Vld, en CD&V met gedoogsteun van PS, SP.A, Ecolo, Groen, Défi en CDH o.l.v. van de echte poppenspelers Bouchez en Magnette. Maar de gedoogsteun is zogezegd beperkt tot coronamaatregelen, die onmiddellijk werden omgezet in volmachten, waardoor ze in werkelijkheid niets meer voorstelt. Binnen enkele maanden worden enkele MR-poppetjes in de regering vervangen door leden van de gedoogpartners. Als de mondmaskers dan zullen afvallen zal Vivaldi niet z’n “Vier Jaargetijden” spelen, maar z’n “Gloria” . De Vlaamse politici kunnen dan de “stomme van Portici” neuriën tot het einde van de legislatuur binnen vier jaar.

Als we de opiniepeilingen (HLN/VTM)van vorige week mogen geloven, behalen de twee Vlaams-nationalistische partijen, VB en N-VA, samen de absolute meerderheid. Al de anderen komen met nauwelijks 10% amper uit op het dubbele van de kiesdrempel. Cynischer kan politiek haast niet zijn. Wie niet ziek wordt van het coronavirus wordt het van deze politiek. Ik ga in quarantaine.