‘De grootste vijand van Boris Johnson heet Boris Johnson’

‘Voor het eerst sinds lang verschijnen er peilingen die de oppositiepartij Labour op kop zetten. Maar dat is niet de verdienste van die oppositiepartij’, schrijft Harry De Paepe.

De Britse regering had eigenlijk niets liever gewild dan dat de eigen media de mond vol zouden hebben over de klimaatambities van het kabinet. De wereld staart immers volop naar de klimaatconferentie in Glasgow. Maar het is vooral een politiek schandaal in de schoot van het kabinet Johnson dat de temperatuur in Londen volop doet stijgen.

Schandaal na schandaal …

Over welk schandaal heb ik het precies? U kunt eigenlijk kiezen uit een breed menu. Misschien het al wat voorbij gewaaide schandaal rond – de inmiddels voormalige – minister van Huisvesting Robert Jenrick toen in de zomer 2020 bleek dat die een miljardeninvestering in vastgoed goedkeurde. De investering kwam van een geldschieter van de Conservatives, de Britse regeringspartij. Toevallig zaten de geldschieter en de minister samen aan tafel op etentje en kort daarna haalde de ontwikkelaar het contract binnen. Over geldschieters gesproken, The Sunday Times bracht in het voorbije weekend aan het licht dat heel wat van die donors een zitje kregen in het Hogerhuis. En dat mag eigenlijk niet.

Of kiest u liever voor de zaak Ben Elliot? Toen Boris Johnson twee zomers geleden partijleider en premier werd, benoemde hij vrijwel meteen die Ben Elliot tot covoorzitter van de Conservatives. De man is het neefje van de hertogin van Cornwall, beter bekend als Camilla, de echtgenote van kroonprins Charles. Ben Elliot, het schoolvoorbeeld van een upperclass Tory, is iemand met een uitgebreid adressenboekje dat hij met plezier aanwendt in zijn eigen voordeel en in het voordeel van de Tory’s. Hij organiseert onder meer VIP-events en verschaft zo mensen met een grote portefeuille toegang tot bekende figuren, zoals royals. Ben Elliot bleek betrokken in het schandaal rond de renovatie van het appartement van de premier in Downing Street. Een renovatie die betaald werd door ‘rijke vrienden’ van Boris Johnson, vrienden van Ben Elliot.

Ontslag na ontslag…

Er dan is er nog het verhaal rond Priti Patel, de minister van Binnenlandse Zaken. Dat ging niet over geld. Zij zou verschillende leden van haar administratie het leven zuur hebben gemaakt, zo erg zelfs dat er sprake is van pure intimidatie en dus een inbreuk van de ‘ministerial code’. Patel nam geen ontslag – ook al gaf een intern onderzoek voldoende argumenten om dat wel te doen – of werd ze ook niet ontslagen door haar chef, premier Johnson. Dus nam Sir Alex Allan ontslag, dat is de onafhankelijke ambtenaar die de premier adviseerde over ‘ministerial standards’ en hij vond dat Patel echt wel over de schreef ging. Allan stapte op uit ontevredenheid over de manier waarop het kabinet de zaak aan de kant schoof.

Matt Hancock, tot voor kort de minister van Gezondheid, was dan weer betrokken in een schandaaltje toen bleek dat een bedrijfje van zijn zus een contract met de NHS (de nationale zorg) binnenhaalde. Hancock ‘vergat’ te melden dat zijn zus het bedrijfje leidde. Jawel, dit was weer een financieel schandaaltje. Maar hij diende uiteindelijk op te stappen nadat filmbeelden toonden hoe hij de afstandsregels overtrad door te zoenen met zijn medewerkster op het kantoor – terwijl de hele natie afgeraden werd om te knuffelen.

Je hebt ook nog de onthullingen van Dominic Cummings, de boos opgestapte oud-vertrouweling van de premier, die zowat alle vuile was die hij maar kon vinden op straat gooide. Geld was hier niet het probleem, maar de algemene ethiek van de regering. Maar Cummings is zelf ook geen toonbeeld van die politieke ethiek. Je hebt ook nog de onthullingen van een Amerikaanse zakenvrouw die tijdens Johnsons burgemeesterschap van Londen bevoordeeld werd door de burgemeester, en dat niet alleen op seksueel vlak.

KBO

En nu zitten Boris Johnson en de zijnen in slechte politieke papieren omdat een prominente parlementair zich liet betalen door een bedrijf om voor de zaakjes ervan te zorgen bij de regering. Johnson wilde de parlementair koste wat het kost beschermen tegen de parlementaire straffen voor ’s mans onfrisse handel, en dat levert heel wat ophef op in de Britse media en ook binnen de eigen rangen. De pijnlijkste kritiek kwam immers van zijn eigen conservatieve parlementsleden.

Voor het eerst sinds lang verschijnen er peilingen die de oppositiepartij Labour op kop zetten. Maar dat is niet de verdienste is van die oppositiepartij. De enige die Boris Johnson op dit ogenblik ten val kan brengen is gewoon Boris Johnson zelf. Er staat immers nergens een alternatief klaar. Niet binnen zijn eigen partij, daarvoor zijn de beschikbare kandidaten zoals Financiënminister Rishi Sunak nog niet sterk genoeg. Ook oppositieleider Sir Keir Starmer is politiek nog veel te zwak om het echt op te nemen tegen BoJo. Starmer heeft zijn handen vol met opstandige facties binnen zijn eigen partij. Wellicht kiest Johnson voor zijn beproefde recept om deze crisis aan te pakken: de schouders ophalen en zich er niet te veel van aantrekken. KBO of Keep buggering on, zoals zijn grote voorbeeld Winston Churchill zou zeggen. Boris Johnson is al met zoveel weggekomen. De vraag is hoelang het publiek dat blijft slikken.

Harry De Paepe is auteur en kenner van het Verenigd Koninkrijk.