‘Waar ligt de grens van de censuurmacht van Facebook?’

‘Het wordt dringend tijd voor een maatschappelijk debat over de Faraonische macht van bedrijven als Facebook’, schrijft Jean-Marie Dedecker.

Zes december komt er aan. Twee jaar geleden las ik nog dat, in de aanloop naar de sinterklaasperiode, één op de vijf mama’s en papa’s dan last krijgt van stress. Consumentenstress, een nieuwe beschavingsziekte. Het grootste probleem voor die helikopterouders is tijd vinden om inkopen te doen. Het aankoopbudget voor de cadeautjes is hun tweede grote zorg. Vervolgens zijn ze bang om betrapt te worden door de kinderen, en dan hebben ze ook nog de angst dat hun koters teleurgesteld zouden kunnen zijn met die geschenkjes. Je zou voor minder hulp zoeken.

Dit jaar stelt het probleem zich echter niet. Door corona kan het speelgoed uitsluitend op het internet bij Bol.com & Co gekocht worden, en per bestelwagen “uit Spanje” geleverd. De goedheilige man mag enkel nog kortstondig het dak op dankzij een speciaal ministerieel uitzonderingsbesluit, liefst met politiek correcte mijter, zonder kruis. Hij moet ook zijn spierwitte schimmel thuis laten want er zijn al virussen genoeg, en er mag geen discriminatie zijn met heteroseksuele zwarte hengsten. Een zebra zou nog kunnen als compromispaardje. Een zeepaardje past ook in het nieuwe genderplaatje (het mannetje draagt de broedbuidel) maar is moeilijk te berijden, zeker op de daken. Zwarte Piet moet eveneens thuis blijven, tenzij hij spierwit is, geen lippenstift op heeft, of hoogstens een paar roetvegen uit de schoorsteen. Een Groene Piet mag ook nog, eentje die stukjes selder en prei rondstrooit in plaats van snoep. Een Gele Piet? Mag niet, een belediging van de frietchinees. Het is stilaan tijd voor een slachtoffervereniging voor de gekneusde beroepsgroep van werkloze sinterklaashulpjes, en een traumacentrum voor peuters die een geestelijke beschadiging opgelopen hebben door een ontmoeting met die zwarte slaafjes.

Cartoonist Erwin Vanmol heeft zich op dit nieuwe normaal verkeken. Deze “racist” werd afgelopen maand gedurende zeven dagen van Facebook verbannen. De man had gezondigd tegen de moraal van dit nieuwe normaal. Hij had op het smoelenboek een cartoon geplaatst waarop een medewerker van Bol.com te zien was die “Bol.af” roept naar een Zwarte Piet. Multiculturele Sintblasfemie. Volgens de progressieve gedachtenpolitie, die dezer dagen op de sociale media schimmig rondwaart, was de spotprent zwaar “aanstootgevend” .

https://twitter.com/LinksVlaams/status/1326440800889298945LinksVlaamshttps://twitter.com/LinksVlaams

Belachelijk van FB.
Afgezaagd en saai, is niet hetzelfde als haat zaaien. 😝😝😝😝

— LinksVlaams (@LinksVlaams) November 11, 2020

We dwepen met “je suis charlie” maar sublimeren ons taalgebruik. We doen aan zelf- en cartooncensuur om de moslimgemeenschap niet te zeer voor het hoofd te stoten, maar ondertussen vormt de islamitische terreur nog altijd een grote bedreiging voor de vrije meningsuiting. Na de Mohammedcartoon, staat de Zwarte Pietcartoon nu ook op de zwarte lijst. We verpolitiseren een traditioneel onschuldig kinderfeest om in hun kruis getaste multiculturele droeftoeters te plezieren. Naast de zelfcensuur van de links-liberale mainstream media krijgen we nu ook nog de arbitraire censuur van Facebook, Twitter & Co. Volgens de white guilt-intellectuelen zijn het maar de witte “deplorables” die gemuilkorfd worden, blanken die voor het verdedigen van hun tradities en cultuur gemakshalve weggezet worden als extreemrechts en xenofoob. Cultuurmarxistische social justice warriors bepalen op Facebook waarover men verontwaardigd mag zijn en waarover niet. Van schuldige naïviteit tot gevaarlijke verdwazing.

Waar ligt de grens van de censuurmacht van Facebook? Vandaag moet een kindervriend eraan geloven, morgen de Kerstman, want het kerstfeest wordt winterfeest? Smoelenboekbaas Zückerberg, het geweten van de wereld, mag zelf bepalen wat fake news is, en waar de fatsoengrenzen liggen. Zijn gedachtenpolitie kan volledig eigengereid kiezen wat gezegd mag worden en wat niet, allemaal volgens de eigen gevoeligheid van zijn eigen lange tenen.

In rechte zou Facebook in dit land enkel uitlatingen mogen weghalen die de Belgische wetgever zelf expliciet verbiedt, zoals het oproepen tot geweld. Dat zijn immers de grenzen die onze eigen democratie stelt aan de vrije meningsuiting. Het gaat echter véél verder. Het blokkeert mensen en verwijdert boodschappen naar eigen goeddunken. Het heeft lak aan onze grondwettelijke vrijheid van meningsuiting.

Als apologeten beweren dat Facebook het recht heeft om willekeurig te censureren op haar forum omdat het een privaat bedrijf is, is dat buiten de grootte en de macht van het bedrijf gerekend. Maar liefst 7,5 miljoen mensen in België communiceren via het smoelenboek, de meeste daarvan dagelijks. Dat is 65 % van de totale bevolking. Alternatieve sociale media in hetzelfde format zoals Twitter bestaan weliswaar, maar hebben veel minder marktaandeel, of zijn zelfs in hetzelfde censuurbedje ziek. De kracht van een sociaal netwerk ligt net in haar grootte, zodat de positie van Facebook die is van een monopolist, met alles wat daarbij hoort, van ongebreidelde macht tot financiële willekeur.

Dat Facebook cartoonist Vanmol zeven dagen liet plaats nemen op het strafbankje-een disproportionele straf voor een grap-was niet toevallig. Het waren de bedrijfsleiders van Bol.com die besloten hadden om Zwarte Piet uit de rekken te halen. Facebook is dikke maatjes met Bol.com. En met dikke maatjes lacht men niet, ook niet met een spotprentje. De consumentenstasi hört mit. Beide bedrijen zijn dol op de gegevens die internetgebruikers te grabbel gooien, en die bijgehouden worden op hun gigantische servers om het surfgedrag in kaart brengen. Deze giganten achterhalen daarmee ieders consumentenprofiel en kunnen zo gerichter adverteren. Allebei weten ze vandaag meer over ons dan de Securitate-bloedhonden van Ceauscescu of de Stasi van Honecker ooit wisten over de gemiddelde Roemeen of Oost-Duitser. Gouden informatie.

Een maatschappelijk debat over deze Faraonische macht, die door het bedrijf op een arrogante manier aangewend wordt om lukraak opiniemakers en nu ook cartoonisten te censureren, dringt zich op. Maar toch komt dat debat niet van de grond. Onze eigen regenten geraken immers ook met het censuurvirus besmet. De Vlaamse minister van Media Benjamin Dalle (CD&V) wil een factcheckplatform installeren. De SP.A wil zelfs straffen voor parlementsleden die fake news verspreiden. Het Ministerie van Waarheid waakt. Big Brother heerst in het Leugenpaleis aan de Wetstraat.

Vooraleer ze zichzelf opheffen wegens chronisch verspreiden van valse beloften, halve waarheden en volle leugens, kunnen onze parlementaire plucheklevers zich eventjes buigen over de echte gevaren en de uitwassen van de Smoelenboekcultuur. Over privacy en omgang met privé-gegevens bijvoorbeeld. Of over rechtvaardige fiscaliteit. Over enorme bedragen die in deze coronatijden door internetgiganten bijeen gescharreld worden op de kap van de kleine zelfstandige. Deze worden gebroodroofd door een wurgend coronaberoepsverbod. Hun levenswerk is echter niet essentieel. De belangen van mega-bedrijven als Facebook en Bol.com wel. Onze winkelstraatjes zitten straks vol met winkeltjes vol cadeautjes voor mensen die alles al hebben dankzij de e-commerce. En dan moet de kerstman nog komen.

Vorig jaar nog was er heisa over de manier waarop het Paasfeest bij Hema werd voorgesteld, en de summiere vermelding van ‘kerst’ in een eindjeaarsfolder van Lidl…. Al lachend tekenen narren als Vanmol de waarheid.

‘Daar wordt op de deur geklopt, hard geklopt, zacht geklopt.’ Het is… de censuurpolitie. Ooit was het een feest voor de kleintjes, voor kinderen die nog ergens in geloven. Nu is het een kneuzenkermis van valse discriminatie.