‘Anti-LGBT+ geweld is dagelijkse realiteit: wanneer gaan we beseffen dat wetten alleen niet voldoende zijn?’

‘Het is verschrikkelijk dat een man het leven heeft moeten laten voor de brede samenleving wakker schoot en besefte dat er dingen anders moeten. En nu is het onze taak om wakker te blijven. Om verandering te maken en door te voeren’, schrijft Joppe De Campeneere namens de organisatie Wel Jong Niet Hetero.

Maart 2021. Een man wordt dood aangetroffen in een buurtpark in Beveren. Een afspraak via een datingapp leidt tot gaybashing met overlijden tot gevolg.

Ik lees het nieuws en ik voel in eerste instantie…niks. Als verdoofd staar ik naar de krantenkop. Als ik rond hoor bij vrienden zijn ook zij verbouwereerd, maar niemand is écht verbaasd. We weten dit. We kennen dit. Anti-LGBT+ geweld, discriminatie en intimidatie is en blijft onze dagelijkse realiteit. Onze samenleving cultiveert nog steeds een sterke voedingsbodem voor onverdraagzaamheid en geweld tegenover mensen die niet in het heteronormatieve hokje passen.

We proberen jullie nochtans vaak te vertellen dat er verandering nodig is, dat we er nog niet zijn, dat we willen bijdragen aan verandering maar dat we daar hulp, bondgenoten en geld voor nodig hebben. Via allerlei symbolische dagen, hashtags en getuigenissen delen we solidariteit en slaan we de handen in elkaar, maar echte actie, echte verandering blijft uit. Tot nu.

Te lang al rusten politici, organisaties en de brede samenleving op de – toegegeven, te recent – verdiende lauweren van antidiscriminatiewetten, het homohuwelijk en gerechtelijke gelijkheid. Maar de cijfers tonen dat er 14 jaar na het invoeren van de antidiscriminatiewet nog géén positieve evolutie zit in de schrijnende suïcidecijfers, het onwelzijn bij, en de (micro)agressies tegen LGBT+ personen.

Wanneer gaan we beseffen dat wetten alleen niet voldoende zijn? Mooie woorden op papier zijn fijn, maar als er niet wordt ingezet op een mentaliteitsverandering, op échte sociale en maatschappelijke verandering en een beter vangnet voor LGBT+ personen, dan zijn die mooie woorden jammer genoeg maar bitter weinig waard.

De aanval en moord op David dit weekend is geen geïsoleerd geval. Homofoob en queerfoob geweld en discriminatie zijn structurele problemen die we ook zo moeten erkennen en aanpakken, met gecentraliseerde opvolging, een focus op de emotionele impact bij slachtoffers en structurele samenwerkingen met LGBT+ organisaties en personen die actief zijn in hun LGBT+ gemeenschap.

De kennis over meldpunten voor anti-LGBT+ geweld en discriminatie is te beperkt, de wegen naar die meldpunten hebben te hoge drempels. Als jongeren al durven aangifte doen, dan worden ze vaak verplicht tot verantwoording over hun seksuele of genderidentiteit, en vaker niet dan wel krijgt het slachtoffer (een deel van) de schuld op zich afgeschoven. Een aanval op onze identiteit wordt genoteerd en geklasseerd als ware het een gestolen handtas, iets dat makkelijk hersteld kan worden. Als LGBT+ personen niet de juiste hulp krijgen die ze nodig hebben na een ervaring met anti-LGBT+ geweld of discriminatie, dan dragen ze dat mee voor de rest van hun leven, of de daders nu gevat worden of niet.

Voor de angst en kwetsbaarheid die het slachtoffer voelt, is amper plaats. In plaats daarvan worden slachtoffers ter verantwoording geroepen: waarom spreek je dan af met onbekenden? Waarom kies je ervoor om je seksualiteit of genderidentiteit zo openlijk uit te drukken? Het is je reinste victim blaming.

David werd niet vermoord door af te spreken via een datingapp. David werd zelfs niet enkel vermoord door 3 daders: hij werd mede vermoord door een falend beleid. Dat beleid moet en kan anders, maar enkel in samenspraak met LGBT+ organisaties en LGBT+ personen die kennis van zaken hebben en weten waarover het gaat, wat de noden zijn.

Het is verschrikkelijk dat een man het leven heeft moeten laten voor de brede samenleving wakker schoot en besefte dat er dingen anders moeten. En nu is het onze taak om wakker te blijven. Om verandering te maken en door te voeren. Genoeg mooie woorden, genoeg hashtags of selfies met een solidaire filter. De tijd dringt en vraagt om daden. De petitie van Wel Jong Niet Hetero om druk uit te oefenen op beleidsmakers en een plaats te claimen aan tafel werd ondertussen meer dan 8000 keer ondertekend, en de teller loopt. Het signaal is duidelijk: de tijd dringt om te werken aan een wereld waarin daten en op straat komen niet langer gelijk kan staan aan een doodvonnis tekenen. Genoeg is genoeg.

Joppe De Campeneere is Content Creator voor Wel Jong Niet Hetero, de jongerenorganisatie die blijft verder bouwen aan een gelijkwaardige samenleving vanuit de kracht van jongeren, zodat zij zichzelf kunnen zijn in hun lichaam, seksualiteit en genderbeleving.