‘Voor mij is de moord op David Polfliet helemaal niet “herkenbaar”‘

Homo’s zijn de eerste minderheid in Vlaanderen die het beter heeft dan de meerderheid, dacht Peter Casteels lang. Na de gruwelijke moord op David Polfliet ziet hij zijn ongelijk in.

Zelfs vorig jaar heb ik me eraan geërgerd. De Antwerp Gay Pride kon niet plaatsvinden door de coronacrisis, en toch hing Antwerpen als elk jaar vol met regenboogvlaggen. Niet hier en daar eentje, niet een grote vlag aan het stadhuis en verder nog vier of vijf aan de Meir. Nee, vol. Op een oude smartphone van mij staat nog een reeks foto’s die ik een ander jaar had genomen van al die vlaggen, om er grappen over te maken tegen vrienden. Aan het begin van augustus schreeuwt Antwerpen uit dat het van holebi’s houdt, op zo’n opdringerige manier dat ik er ongemakkelijk van word. We hebben zelfs een burgemeester die zich graag laat zien op het podium met Mister Gay Belgium, iets wat eender welke politicus nooit meer zou durven met Miss België.

Homo’s zijn dan ook de eerste minderheid in Vlaanderen die het beter heeft dan de meerderheid. Dat zinnetje gooi ik graag lacherig in gesprekken, en ik heb het misschien al eens in een column gebruikt. Hoe zou ik daar ook iets anders over kunnen denken? Ik werk in een sector, de media, waar homo’s misschien wel oververtegenwoordigd zijn. (Alleen al lesbiennes staan, vreemd genoeg misschien, op grote achterstand van ons.) Natuurlijk, zelfs in diezelfde mediasector worden queer verhalen nog vaak over het hoofd gezien – ook daar schrijf ik, trouwens, weleens over in columns. Maar de homo’s die ik ken doen mij hoegenaamd niet denken aan wat ik mij anderszins bij een minderheid voorstel.

Ik voel me zelf al helemaal niet zo. De complexen waarmee ik worstel, heb ik, zoals het hoort – ik klaag dus niet -, opgelopen in relaties met andere holebi’s, of helaas nog vaker in hun jammerlijke afwezigheid. Ze zijn nooit voortgekomen uit homofobe ervaringen, want die heb ik amper meegemaakt. Ik, en ik spreek niet enkel voor mezelf, behoor tot een generatie van homo’s die trots is. Trots als in: wat ben ik blij dat ik niet straight ben, zeg, wat ben ik blij dat ik anders ben. Dat klinkt in 2021 al wat cheesy, maar de snelheid waarmee holebi’s zich hebben geëmancipeerd blijft onvoorstelbaar. Vorig jaar verscheen The Deviant’s War van Eric Cervini, over de eerste homoactivisten in de Verenigde Staten in de jaren vijftig. Het gaat over een wereld die ik niet ken.

De datingapp Grindr is misschien wel het beste voorbeeld van die evolutie. De app wordt door homomannen – niet allemaal, uiteraard – gebruikt om contact te zoeken met elkaar. Vaak is dat seks, soms liefde, en er zijn er zelfs die beweren dat ze er enkel naar nieuwe vrienden op zoek zijn. De app is overal een reden waarom plekken zoals homobars het veel lastiger hebben dan in de vorige eeuw. Terwijl homo’s vroeger plaatsen nodig hadden waar ze samen konden schuilen voor de rest van de samenleving, is vandaag voor velen van hen zo’n app genoeg. De angst van vroeger is daarbij ook grotendeels verdwenen: Grindr wordt soms nogal losjes gebruikt. Ik heb me vaker al afgevraagd waarom het zo zelden misgaat. Want al maak ik mezelf wijs dat ik goed oplet, ik had zelf ook vast al eens in een val kunnen lopen.

Hoe gruwelijk, godsgruwelijk, de dood van David Polfliet in Beveren ook is, in mijn wereldbeeld is zo’n moord dus een afschuwelijk, noodlottig fait divers. Ik vind dat absoluut niet ‘herkenbaar’, zoals her en der werd beweerd, en ik was daarom maandag des te harder gechoqueerd door de vele reacties en getuigenissen van andere homo’s op sociale media. Natuurlijk is een vriend van mij ook al eens bedreigd in Brussel, natuurlijk ken ik de verontrustende cijfers over het psychologisch welzijn onder holebijongeren. Ik had het allemaal wat verdrongen.

Ook al hoeven we al lang niet meer altijd bang te zijn, we zijn nog steeds wel degelijk een minderheid. We kunnen nog steeds niet zonder die regenboogvlag.