Op 5 augustus stond het leven van Fabio Jakobsen bijna letterlijk stil. Na een val in de Ronde van Polen hingzijn leven aan een zijden draadje, maar de Nederlander kwam er alsnog door. Bij Sport/Wielermagazine heeft hij het over die 48 cruciale uren en de impact op zijn familie.
Hij geniet er sindsdien meer van, van zijn vriendin Delore, van zijn omgeving, van het fietsen. Van het leven. Het is een cliché, en daarom zo waar. Hij ging door, zijn omgeving volgde. Maar natuurlijk zit dat nog ergens in hem, in hén, die verschrikkelijke val in de Ronde van Polen waarna zijn leven 48 uur aan een zijden draadje hing.
‘Ik had zelf vooral de vrees het niet te overleven. Ik wist op de IC niet goed wat er aan de hand was. Ik kon geen vragen stellen omdat ik via mijn keel aan de beademing lag en het Engels van de artsen was moeilijk te verstaan. Ik begreep daardoor niet welke verwondingen ik precies had en wat er mis was, ook omdat ik in bed moest blijven liggen en niet wist wat er allemaal gebroken of kapot was. Daarnaast kreeg ik veel medicatie waardoor ik wat wazig was.
‘Ikzelf was aan het overleven. Ik denk dat er nog veel meer in je gebeurt wanneer je aan de zijlijn staat. Wanneer de familie aan mijn bed stond, kon ik wel aan hen zien dat het niet in orde was. Ik weet ook niet of ze me alles vertelden en bovendien begrepen zij de artsen ook niet altijd.’ Hij kijkt naar zijn vriendin. ‘Heb je daar een woord voor?’ Dan blikt hij weer de camera in. ‘Dat moet afgrijselijk geweest zijn…
‘De onzekerheid, de onmacht en de woede rond de stroom van verkeerde berichten en geruchten over wat er met mij aan de hand zou zijn, niet wetende of ik zou blijven leven. Na twee, drie dagen kwam er beter nieuws. Ik zou het redden. Vanaf toen ging het stapsgewijs beter, maar ik denk dat die periode hun hart nooit meer verlaat.’
Twee jaar later is er nog steeds de woede. Hij kampte daar nog lange tijd mee. Of kampt. ‘Ja, natuurlijk. Voor mij moet sport veilig en eerlijk zijn. Op die dag verliep het niet eerlijk en daardoor was het ook niet veilig. Daar kan ik nog weleens woede door voelen opkomen – zeker wanneer anderen er zomaar even wat over zeggen of doen alsof ze alles snappen en weten – maar ik weet dat ik daar niks mee opschiet. Ik tel dan tot tien en loop weg zonder verder in gesprek te gaan. Ik probeer die energie ergens anders voor te gebruiken. ‘
Hij hoort mensen weleens proberen te verklaren wat er die dag gebeurde; wat er anders en beter had gekund. Kortom: hij hoort ze het incident goedpraten, terwijl er daar voor hem maar een conclusie mogelijk is. ‘Je kunt dat niet goedpraten. Zoiets hoort niet in de wielersport.’
Lees het volledige interview met Fabio Jakobsen in de Tourgids 2022 van Sport/Wielermagazine of in onze Plus-zone.
