Marc Brys is de architect van het succes dat Sint-Truiden momenteel te beurt valt. Denkt hij ooit nog terug aan de tijd dat hij de kost verdiende als flik? In Sport/Voetbalmagazine blikt de trainer terug op die periode.
‘Ik heb in 2003 een vaste job bij de politie opgegeven om trainer te worden. Waarom doet iemand zoiets? Omdat hij gepassioneerd is. Als de passie weg is, moet je stoppen. En bij de ene persoon zal dat sneller slijten dan bij de andere. Maar ongeacht je leeftijd moet je als trainer jongens van 17 tot 35 jaar kunnen triggeren.’
Met zijn 56 jaar is Brys na Trond Sollied, Michel Preud’homme, Francky Dury en László Bölöni de op vier na oudste trainer in eerste klasse. ‘Ik voel me nog steeds jong en anders houdt mijn zoontje van acht maanden mij wel jong. En ik heb voorlopig geen moeite om de gesprekken van de spelers te volgen. Ik weet waarover ze praten – al hoef ik sommige dingen absoluut niet te weten. Alleen als het over bepaalde muziekgenres gaat, ben ik niet mee. Het is steeds super aangenaam werken met zo’n uitgelaten bende.’
Politieverleden
Hij heeft al vele watertjes doorzwommen als coach, met successen bij onder meer KV Mechelen, Beerschot Wilrijk en nu dus STVV. Maar voordien was hij aan de slag bij de politie. Schuilt er nog iets van die politieman in Marc Brys?
Brys: ‘Voor een agent is het een levensbehoefte om snel mensen te kunnen doorgronden. Hoe sneller je dat kan, hoe beter. Je moet in een flits kunnen inschatten waartoe iemand in staat is en wanneer een normale situatie kan escaleren naar een levensbedreigende situatie. Ik hoop dat ik mag zeggen dat ik mensen snel doorheb. Ik veroordeel geen mensen, ik maak een evaluatie van de persoon die voor mij staat.’
‘Ik was graag flik en ik vind het nog steeds een meerwaarde dat ik bij de politie heb gewerkt’, gaat de STVV-trainer verder. ‘Maar het trainerschap sprak mij net iets meer aan. Toen ik in 2003 gestopt ben, was trainer worden een logische stap in mijn leven.
‘Maar mijn eerste kennismaking met het profvoetbal was hevig. In mijn eerste periode bij Beerschot deed ik alles zelf. Echt alles! Ik speelde ’s nachts voor videoanalist in een tijd dat je enkel cd-roms had… Niemand, ook mijn assistenten niet, moet mij dus uitleggen wat de jobinhoud van een videoanalist is. Ik ken de moeilijkheidsgraad van de job, ik weet perfect hoe je moet knippen en plakken, ik weet hoeveel tijd erin kruipt om een samenvatting te maken. Ik heb het zelf allemaal moeten doen en ik heb er bij gevloekt.’
Een groot risico destijds? Brys: ‘Veel mensen hebben mij dat indertijd gezegd. Maar was het een risico om in mezelf te geloven? Als ik het niet doe, wie dan wel? Je kan niet voor een groep staan en hen pushen als je aan jezelf twijfelt. Je moet je capaciteiten niet overschatten, maar alles begint met een gezonde dosis zelfvertrouwen. Het is de kunst om je kwaliteiten te tonen en je gebreken te verbergen. Dat moeten spelers ook doen.’
