Landry Dimata: ‘Ik voelde geen verwantschap met Kompany en dat was zo voor de meeste spelers’

Komend weekend gaat Landry Dimata bij Espanyol aan de slag in de Spaanse competitie. Bij Sport/Voetbalmagazine komt hij terug op zijn passage bij Anderlecht.

Na een degelijk seizoensbegin ben je vanaf december 2020 helemaal uit de ploeg verdwenen, waarna je vanaf januari vier keer op rij mocht invallen en beslissend was met een assist tegen Charleroi en een uitgelokte strafschop tegen Moeskroen. Heb je ooit uitleg gekregen van Vincent Kompany?

Landry Dimata: ‘Hebben wij ooit een gesprek gehad? (denkt na) We hebben twee, drie, vier keer gesproken. Maar ik ben niet iemand die veel praat, ik moet het hebben van mijn daden. Je mag bij mij je mooiste praatjes bovenhalen, maar als er niets volgt…’

‘Stel je voor dat iemand tegen mij zegt dat ik zijn beste spits ben, maar mij niet opstelt. Wat ben ik verondersteld te doen? Maar ik voel geen wrok. Het was hun keuze, het was voor hen een leermoment. Niemand kan het hen kwalijk nemen, want het is niet dat ze veel managementervaring hadden.’

Minder dan de vorige trainer Frankie Vercauteren…

Landry Dimata: ‘Ik heb tonnen respect voor Vercauteren. Op het eerste gezicht is hij moeilijk te doorgronden, je hebt bij hem altijd de indruk dat hij boos is op je. Na een tijdje begrijp je dat er niets van aan is. Het is een ervaren coach die weet hoe spelers met een speciaal karakter en jongeren in elkaar zitten.’

‘Hij heeft een oplossing voor elke situatie. Alles wat hij doet, heeft als doel een speler beter te maken. Hij zal je rechtuit de dingen zeggen, face tot face, zelfs al komt het hard aan. Maar je hoort tenminste de waarheid. Hij wil dat je je vervolmaakt als voetballer, hij is er niet om jou knock-out te slaan. Voor zo’n trainer wil je je tweehonderd procent smijten. Ik was zeker niet de enige die er zo over dacht, iedereen was super tevreden over Frankie.’

Je had een minder goede relatie met Kompany dan met Vercauteren?

Landry Dimata: (aarzelt) ‘Misschien wel. Als speler voel je wie er goed met jou en de groep kan omgaan. En je bent ontvankelijker en je zult sneller iets aanvaarden van iemand waarmee je affiniteiten hebt. Frankie heeft temperament en toch is hij bescheiden genoeg om te zeggen: ‘Ik had het zo niet gezien, maar je hebt gelijk. Ik zal nadenken over jouw idee.’ Zoiets ontroert mij en het creëert een band tussen speler en trainer.’

Het is dus een kwestie van feeling?

Landry Dimata: ‘Ja, zoiets. Ik voelde helemaal geen verwantschap met Kompany en dat was het geval voor de meeste spelers. Er was geen vrijheid van meningsuiting in de letterlijke zin, maar op het veld waren we ook niet vrij. Ik had soms het gevoel dat spelers schrik hadden. De jongeren en de meer ervaren spelers konden zich niet onbelemmerd voortbewegen. Gasten die heel hun leven op een bepaalde manier hadden leren voetballen, werden omgevormd tot compleet andere voetballers.’

‘Voetbal is geen playstation: je krijgt richtlijnen mee, maar eenmaal op het veld moet je gebruikmaken van je kwaliteiten, moet je initiatief nemen en je intuïtie volgen. Een trainer moet zich kunnen bedienen van een zekere psyche – je moet een soort opleider zijn. Bepaalde trainers zoals Vercauteren hebben dat in zich. Anderen niet.’

Lees het volledige interview met de ex-aanvaller van Anderlecht deze week in de Europese special van Sport/Voetbalmagazine of in onze Plus-zone.