Zijn knieproblemen lijken definitief van de baan en Landry Dimata voelt zich klaar om La Liga, de competitie waar hij al jaren van droomt, te ontdekken. Maar eerst deelt hij zijn ervaringen over zijn tijd met Frank Vercauteren, bij de Rode Duivels, over de wereld van de makelaars en tussendoor laat hij een paar ballonnetjes op over Vincent Kompany.
Een samenkomst in het trainingscentrum, gevolgd door een stage in Marbella. Voor het eerst in drie jaar heeft Landry Dimata kunnen genieten van een volledig voorseizoen. ‘Het was belangrijk om aan het seizoen te kunnen beginnen met mijn ploegmaats om banden te kunnen smeden en elkaar beter te leren kennen’, vertelt Dimata, die door de covidmaatregelen louter van achter zijn computerscherm zijn grote smile tevoorschijn kan halen. ‘Toen ik in januari aankwam, heb ik geen tijd gehad om mijn nieuwe omgeving af te tasten. Ik moest mij onmiddellijk de doelstellingen van de club eigen maken.’
Ondanks die moeilijke context heeft Nany zijn plan getrokken. De in Mbuji-Mayi geboren Belg streek in volle titelstrijd in La Liga 2 neer in Barcelona en scoorde vijf keer in 1100 minuten. Drie stuks waren van geen tel. Er was ook een beslissend doelpunt tegen rechtstreekse concurrent Mallorca. Maar het exemplaar dat zal bijblijven, is het doelpunt na tien seconden tegen Ponferradina, het 4000e en snelste competitiedoelpunt in de geschiedenis van de Pericos. ‘Hier heb ik de vibes gevonden die ik zocht. Ik herken mij in Espanyol. Het is een volwaardige eersteklasser die op een ongelukkige manier in tweede klasse is gevallen en meteen is teruggekeerd naar het hoogste niveau. Door omstandigheden ben ik ook niet aan de top kunnen blijven, maar ik heb ongelooflijk veel zin om zo snel mogelijk weer mijn plaats in te nemen.’
Wanneer wij hem op maandag, iets na half negen ‘ s avonds, te zien krijgen heeft hij net zijn tweede oefensessie van de dag afgewerkt. De vermoeidheid laat zich voelen, maar het heeft zijn humeur niet aangetast.
Hoe gaat het met de knie?
Landry Dimata: ‘Lang geleden dat ik die vraag nog heb gekregen. ( lacht) Het gaat uitstekend, hoor. Mijn statistieken spreken voor zich: sinds januari heb ik altijd de wedstrijdselectie gehaald en ik heb in elke wedstrijd minuten gekregen. Alles is hier aanwezig om mij goed in mijn vel te voelen.’
Je mag bij mij je mooiste praatjes bovenhalen, maar als er niets volgt…’
Je wist al in februari dat jouw uitleenbeurt automatisch in een definitieve transfer omgezet zou worden bij promotie naar de Primera División. Heb je daar achteraf bekeken geen spijt van?
Dimata: ‘Nee, het maakt deel uit van de grilligheid van een voetbalcarrière. Anderlecht blijft een grote club en ik zal mij tot het einde van mijn leven als Brusselaar beschouwen. Bij Anderlecht is het niet gelukt omdat niet iedereen op dezelfde golflengte zat. Ik heb dus een andere route moeten bewandelen om mijn persoonlijke doelstellingen te halen.’
Geen affiniteit
Wat zal je onthouden van jouw passage bij Anderlecht?
Dimata: ‘Het komt zelden voor dat ik de tijd neem om terug te denken aan negatieve ervaringen of mijmer over plaatsen waar het slecht is afgelopen. Ja, ik ben een karaktertje. Maar ik probeer toch het positieve te onthouden zonder mij af te vragen wie of wat ervoor gezorgd heeft dat het niet gelopen is zoals het moest. Ik wil ook terugdenken aan de schitterende ploegmaats die ik ontmoet heb – mijn maatje Zakaria Bakkali, Adri (Trebel), Sambi Lokonga, Jeremy Doku, Alexis Saelemaekers – en het feit dat ik na mijn blessure opnieuw kon voetballen.’
Lokonga, Doku en Saelemaekers zijn allemaal naar grote clubs vertrokken en dat is het bewijs dat er enorm veel talent is bij Anderlecht. Waarom pakt de mayonaise nog niet?
Dimata: ‘Soms moet je situaties case per case aanpakken en niet gaan voor een uniforme oplossing. Een team is een verzameling van individuen die een individuele benadering verdienen en daar is niet altijd op de juiste manier mee omgesprongen. Het maakt deel uit van het leerproces van een club en een staf die in dat onderdeel nog stappen moest zetten. Maar al bij al was er ook een gebrek aan evenwicht binnen de ploeg. Bepaalde spelers werden aan hun lot overgelaten, terwijl een jonge kerel het vertrouwen moet voelen van bovenaf. Hij heeft behoefte aan mensen die op hem inpraten, in hem geloven en hem zin geven om constant vooruitgang te boeken. Als je een jeugdig elftal wil bouwen, moet je de jeugd kunnen managen.’
Na een degelijk seizoensbegin ben je vanaf december helemaal uit de ploeg verdwenen, waarna je vanaf januari vier keer op rij mocht invallen en beslissend was met een assist tegen Charleroi en een uitgelokte strafschop tegen Moeskroen. Heb je ooit uitleg gekregen van Vincent Kompany?
Dimata: ‘Hebben wij ooit een gesprek gehad? ( denkt na) We hebben twee, drie, vier keer gesproken. Maar ik ben niet iemand die veel praat, ik moet het hebben van mijn daden. Je mag bij mij je mooiste praatjes bovenhalen, maar als er niets volgt… Stel je voor dat iemand tegen mij zegt dat ik zijn beste spits ben, maar mij niet opstelt. Wat ben ik verondersteld te doen? Maar ik voel geen wrok. Het was hun keuze, het was voor hen een leermoment. Niemand kan het hen kwalijk nemen, want het is niet dat ze veel managementervaring hadden.’
Minder dan de vorige trainer Frankie Vercauteren…
Dimata: ‘Ik heb tonnen respect voor Vercauteren. Op het eerste gezicht is hij moeilijk te doorgronden, je hebt bij hem altijd de indruk dat hij boos is op je. Na een tijdje begrijp je dat er niets van aan is. Het is een ervaren coach die weet hoe spelers met een speciaal karakter en jongeren in elkaar zitten. Hij heeft een oplossing voor elke situatie. Alles wat hij doet, heeft als doel een speler beter te maken. Hij zal je rechtuit de dingen zeggen, face tot face, zelfs al komt het hard aan. Maar je hoort tenminste de waarheid. Hij wil dat je je vervolmaakt als voetballer, hij is er niet om jou knock-out te slaan. Voor zo’n trainer wil je je tweehonderd procent smijten. Ik was zeker niet de enige die er zo over dacht, iedereen was super tevreden over Frankie.’
Je had een minder goede relatie met Kompany dan met Vercauteren?
Dimata: ( aarzelt) ‘Misschien wel. Als speler voel je wie er goed met jou en de groep kan omgaan. En je bent ontvankelijker en je zult sneller iets aanvaarden van iemand waarmee je affiniteiten hebt. Frankie heeft temperament en toch is hij bescheiden genoeg om te zeggen: ‘Ik had het zo niet gezien, maar je hebt gelijk. Ik zal nadenken over jouw idee.’ Zoiets ontroert mij en het creëert een band tussen speler en trainer.’
Er was bij Anderlecht geen vrijheid van meningsuiting in de letterlijke zin, maar op het veld waren we ook niet vrij.’
Het is dus een kwestie van feeling?
Dimata: ‘Ja, zoiets. Ik voelde helemaal geen verwantschap met Kompany en dat was het geval voor de meeste spelers. Er was geen vrijheid van meningsuiting in de letterlijke zin, maar op het veld waren we ook niet vrij. Ik had soms het gevoel dat spelers schrik hadden. De jongeren en de meer ervaren spelers konden zich niet onbelemmerd voortbewegen. Gasten die heel hun leven op een bepaalde manier hadden leren voetballen, werden omgevormd tot compleet andere voetballers. Voetbal is geen playstation: je krijgt richtlijnen mee, maar eenmaal op het veld moet je gebruikmaken van je kwaliteiten, moet je initiatief nemen en je intuïtie volgen. Een trainer moet zich kunnen bedienen van een zekere psyche – je moet een soort opleider zijn. Bepaalde trainers zoals Vercauteren hebben dat in zich. Anderen niet.’
Nationale prikkel
Tijdens jouw laatste weken op Anderlecht hebben mensen gezien hoe hard je elke dag afzag van de hele situatie. Wat het voor jou moeilijk geworden om nog op Anderlecht te blijven?
Dimata: ‘Ik hou van Anderlecht omdat ik van Brussel ben en daar ben opgegroeid. Ik werd droevig van dat hele gedoe omdat ik niet begreep waarom ik niet de kans kreeg om de club van mijn eigen stad te vertegenwoordigen. Op een bepaald moment dacht ik dat het mijn eigen fout was en dat ik mij nog meer moest inspannen. Hoe harder ik trainde, hoe meer ik tot de vaststelling kwam dat het niets uithaalde. Ik was goed op training en ik maakte het verschil tijdens mijn invalbeurten, maar ik kreeg er niets voor in de plaats. Wat kon ik nog meer doen om te spelen?
‘Op het einde, toen ik van mijn familie tips kreeg om mij weer op de rails te zetten, was mijn respons lauw. Ik had geen zin meer om mij honderd procent in te zetten, goed wetende dat ik geen return zou krijgen. Zodra niemand meer aandacht besteedt aan wat je doet, begrijp je dat je er niet meer op je plaats bent. Bij Anderlecht werd het voetbalplezier mij ontnomen, dan is het beter om het elders te gaan zoeken. Ik had nochtans veel gescoord in mijn eerste maanden, ik had er alles aan gedaan om na anderhalf jaar blessureleed terug te komen, ik had personal trainers en conditietrainers versleten, ik had de ploeg een paar keer aan winst geholpen, maar ik kwam niet meer aan spelen toe… Ik voelde dat er iets begon te haperen na mijn terugkeer van de nationale ploeg. Van de ene dag op de andere, en zonder aanwijsbare reden, ging het van alles naar niets. Het was evenwel dankzij Anderlecht dat ik bij de nationale ploeg was geraakt.’
De timing van jouw selectie heeft veel mensen verrast. Wat heeft Roberto Martínez jou verteld om zijn keuze te verantwoorden?
Dimata: ‘Toen ik nog bij Oostende zat, had ik al een paar keer met hem gesproken. Hij zei toen dat hij mij van dichtbij volgde en dat ik mij stilaan mentaal moest klaarmaken om de groep te vervoegen, maar door mijn blessure is dat op de lange baan geschoven. Ik was dus een beetje verrast toen ik zo snel na mijn terugkeer opgeroepen werd, maar ik denk dat het zijn manier was om mij te motiveren. Hij wilde mij belonen voor al het harde werk dat ik had verzet.
‘Op dag één van de samenkomst bij de nationale ploeg vertelde hij dat dit geen eindpunt was. Het stelde niet veel voor en het was het bewijs dat hij mij zou blijven volgen. Ik moest mezelf nog meer pushen en een voorbeeld nemen aan jongens die in de hiërarchie boven mij stonden. Dat was voor mij een extra stimulans en bij mijn terugkeer naar Anderlecht wilde ik er helemaal voor gaan.’
Wist je meteen dat je niet zou spelen tegen Denemarken en IJsland?
Dimata: ‘Nee, maar ik was niet teleurgesteld. Ik wilde geen stappen overslaan. Ik besefte van waar ik kwam: enkele weken daarvoor stond ik nog aan de kant. Het zou dus getuigen van ondankbaarheid mocht ik misnoegd zijn geweest omdat ik geen invalbeurt van vijf of tien minuten kon krijgen.’
Je werd bij de Rode Duivels gehaald na amper vier wedstrijden met Anderlecht, maar daarna kwam je niet meer voor in de selecties van Martínez. Heb je toen iets gehoord van de bondscoach?
Dimata: ‘Er zijn geen gesprekken meer geweest. Ik kan mij inbeelden dat het te maken had met mijn rendement bij Anderlecht. In augustus was ik drie keer titularis en scoorde ik twee keer. Daarna heb ik nog amper gespeeld. Nogmaals: mijn selectie van september diende vooral om mij te prikkelen.’
Plaspauze
In februari ben je uiteindelijk bij Anderlecht vertrokken en ben je bij Espanyol terechtgekomen na een fameuze autorit van Brussel naar Barcelona.
Dimata: ‘Na de wedstrijd tegen Gent ( 31 januari 2021, nvdr) heeft Espanyol mij duidelijk gemaakt dat de transfer de dag erna afgerond moest worden. Ik kon geen trein- of vliegtuigticket meer boeken en ik had dus geen andere keuze meer dan met de auto af te reizen. Ik ben samen met mijn grote broer vertrokken voor een rit van meer dan elf uur. Onderweg proefde ik weer van mijn vrijheid, alsof ik net was vrijgelaten uit de gevangenis. ( lacht) Behalve voor een paar plaspauzes langs de autosnelweg zijn we praktisch niet gestopt. Wie niet achter het stuur zat, probeerde wat slaap in te halen, maar we hadden allebei stress omdat we geen zekerheid hadden dat de deal rond zou komen. We zijn rechtstreeks naar het ziekenhuis gereden waar de medische tests doorgingen en de dag zelf heb ik mijn contract ondertekend.’
De trainer Vicente Moreno heeft in een recent interview aan het Franse tijdschrift Onze Mondial gezegd dat hij van de ploeg verwacht dat ze alle spelregisters beheersen om zich te kunnen aanpassen aan alle situaties. Hoe vertaalt zich dat op training?
Dimata: ‘Het zijn ‘Spaanse’ trainingen met veel sessies op balbezit. Maar de trainer probeert er ook veel variatie in te steken door oefeningen in te lassen op afwerking, tactiek en spelvormen waarbij drie of vier spelers achterin moeten blijven. Het idee daarachter? Ons mogelijkheden aanbieden en principes aanleren zodat we de dag van de wedstrijd onszelf kunnen behelpen. Moreno is een strenge coach die van elke speler verlangt dat hij zich maximaal inzet. Hij zit ons achter de veren en als hij moet schreeuwen zal hij het niet laten. We voelen dat hij de eenheid binnen de ploeg wil bewaren en daar moeten zelfs zijn eigen stelregels voor wijken.’
Met het vertrek van Zinédine Zidane, Sergio Ramos, Raphaël Varane, de exit van Lionel Messi en de verwarrende situatie rond Antoine Griezmann lijkt de competitie minder sexy dan de voorbije jaren.
Dimata: ‘Er lopen inderdaad minder vedetten rond, maar Villarreal had er enkele maanden geleden geen nodig om de Europa League te winnen. Ik ben ervan overtuigd dat de meeste voetballers in Spanje willen spelen. Toen Erik Lamela onlangs bij Sevilla tekende zei hij dat hij zijn carrière niet had kunnen afsluiten zonder een passage in La Liga. Ik denk er net zo over: veel mensen zagen mij al in de Premier League voetballen, maar ik heb altijd voorspeld dat ik in Spanje zou uitkomen. De cultuur, de amusementswaarde, het tikitaka, de supporters… Alles is hier geweldig!’
‘Je moet als speler streven naar intellectuele onafhankelijkheid’
In een interview in Sport/voetbalmagazine twee jaar geleden zei je het volgende. ‘Veel voetballers vertonen het gedrag van een nietsnut terwijl wij ons als ondernemers zouden moeten gedragen. Spelers moeten het heft in handen nemen, ze moeten hun verantwoordelijkheid nemen.’ Manage je je carrière op een andere manier sinds het einde van de samenwerking met Didier Frenay?
Dimata: ‘Na mijn periode met Frenay ben ik in zee gegaan met een raadgever die vooral de spirituele toer opging en mij vooruithielp met Bijbelverzen. Maar ik wil er niet te veel over uitweiden, want sindsdien heb ik mijn prioriteiten verlegd naar mijn familie aan wie ik altijd hun mening vraag voor ik een beslissing moet nemen. Ik kan wel zeggen dat ik op psychologisch vlak een hele weg heb afgelegd. Je moet streven naar intellectuele onafhankelijk zodanig dat niemand grip heeft op wat je gelooft, doet of blij maakt. Dat is mijn boodschap: je moet vrij zijn om te denken en te handelen zoals je zelf wilt.’
Moet de makelaarswereld eens bij zichzelf te rade gaan?
Dimata: ‘Als makelaar kun je wel degelijk een nuttige rol vertolken. Daarom wil ik de mensen die mij geholpen hebben met mijn transfer naar Espanyol bedanken. Maar een voetballer moet voor zichzelf uitmaken wat hij al dan niet toelaat. Je moet niet alles accepteren voor het geld, want daarmee loop je het risico dat er geen rekening wordt gehouden met jouw wensen en afwegingen.’
Hoe moet een doorsneevoetballer het volgens jou dan aanpakken?
Dimata: ‘Het is belangrijk om je goed te laten omringen. Ik heb in het verleden te veel vertrouwen geschonken aan mijn makelaars en te weinig geluisterd naar mijn naasten, die nochtans enkel begaan zijn met mijn welzijn. Mijn persoonlijke verhaal heeft mij geleerd om alles zelf na te kijken, om een advocaat, boekhouder enzovoort in de arm te nemen. Je moet eerst een team samenstellen met vertrouwelingen vóór je een makelaar aanwerft en je moet vooral vermijden dat hij een 360-gradenbenadering toepast. Dat wil zeggen: alles beheren, toegang hebben tot alles en jou zelfs willen vergezellen naar het toilet. Het is net die onafhankelijkheid die slecht kan uitpakken, want het kan je verblinden. Het is meer verantwoord om verschillende inzichten te krijgen van een heel team, dan rond te lopen met de visie van een persoon.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
