‘Johan Walem, een vrouwenploeg valt niet te vergelijken met een groep jongens of Cyprioten’

Columniste Imke Courtois richt zich deze week in een brief aan Johan Walem, de nieuwe coach van de vrouwenploeg van Anderlecht.

Beste Johan Walem,

U gaat uw eerste vrouwelijk avontuur aan, of beter gezegd, uw eerste mannelijk trainersavontuur waar u ongeveer 23 vrouwen zal aansturen. Of bijsturen, zoals u wil. Toegegeven, door het huidige klimaat waar we in leven, de corona-opsluiting en mogelijk ook het vaststellen van een groeiende noodzaak bij mensen om zich uit te spreken over nieuwe maatschappelijke tendensen die populair zijn, merkte ik bij mezelf op dat uw aanstelling als hoofdtrainer bij RSCA Ladies voor een gevoel van argwaan zorgde. De donkere gedachten van een eenzijdige publicitaire stunt en enige persoonlijke observaties van trainers die vrouwenvoetbal enkel als toegangspoort tot een club beschouwen, dreven mij verder in mijn zelfgecreëerde argwaan.

U voelt mij wellicht al komen: uiteraard verbande ik na vijf trage minuten elk vooringenomen standpunt uit mijn hoofd, al was het maar omdat wij elkaar niet kennen. Desondanks richt ik mij vandaag tot u, want u wordt de fiere leider van RSCA Ladies, dé vrouwenvoetbalploeg van het moment.

Zo gaat dat in het vrouwenvoetbal: een jarenlange hegemonie van één club ten opzichte van de rest. In mijn jonge tienerjaren was het Eendracht Aalst, dan Rapide Wezemaal, gevolgd door de zeven vette jaren van Standard en Patrick Wachel – uw voorganger – ontving samen met zijn Anderlecht de kampioensfakkel in 2018. De getalenteerde speelsters trokken met z’n allen naar de beste ploeg, ongeacht het lidgeld en de verloren uren in de wagen.

De kwaliteit overstijgt de centen wanneer slechts één ploeg overheerst. Maar tijden veranderen. Ondanks de eindeloze zoektocht van de KBVB naar een goed competitieformat, koopt Eleven de beeldrechten op en geven heel wat clubs vorm aan een ‘damesproject’. Het aantal voetballende meisjes blijft aantikken, de enthousiaste speelstertjes worden beter en de ouders meegaand. Kortom, het tijdperk van de alleenheerschappij zal verdwijnen en de lijnen die u uittekent des te bepalender. Het zal ertoe doen.

U zult evenzeer opmerken dat een groep voetballende vrouwen in geen geval te vergelijken valt met een groep voetballende jongens of Cyprioten. Toen uw voorganger, Patrick Wachel, besloot om voor het eerst in zijn trainerscarrière een vrouwenploeg te coachen, was ik één van de speelsters die ongeduldig zat te wachten op zijn komst. Een eerste toespraak, in een kleedkamer waar de ene speelster de bh keurig achter het hoopje kleren hangt en de andere in een bui van verwardheid een alleenstaand haakje uitkiest, is namelijk dé uitgelezen kans om een eerste impressie te vormen.

Lichaamstaal en woordkeuze, alsook de aanblik richting de eenzame bh worden verbonden aan tal van adjectieven die collectief worden besproken wanneer hij richting veld sjokt. Waar het voor Patrick ooit heel eenvoudig was om minstens vijf bochten af te snijden en een hele ploeg door te lichten, bleken nuances plots belangrijker dan ooit en werd zijn argumentatie op de proef gesteld door verbaal krachtige vrouwen. Hormonaal, denkt u misschien? Sensitiever? Gevoel voor dramatiek? Complexer? Wie zal het zeggen?

Ik kan u wel verklappen dat de context alvast anders is. Het verschil tussen een opgroeiend meisje waar ‘droom voetbal’ mogelijk nog heel broos is door de extrasportieve verwachtingen van werk en studeren en een opgroeiend RSCA-talentje waar school en sport al perfect in lijn liggen met elkaar, zal u uitdagen om te puzzelen. De pure passie en minstens evenveel tranen als de speelminuten niet volgen, zullen af en toe deel uitmaken van uw werkdag. Ofwel wordt het grappend weggelachen met een ‘hormonaal mopje’ ofwel voelt u de torenhoge ambitie en passie van de niet zo onderdanige voetballende vrouw.

Beste ex-international, middenvelder die in het Astridpark, Italië en ook in Sclessin wist te spelen, vergeef mij mijn vijf minuten van argwaan. Vrouwenvoetbal kan elke nieuwe frisse – doch goedgerichte – wind gebruiken. Ik kijk alvast enthousiast, hoopvol en nieuwsgierig toe. Veel succes!