Johan Walem: ‘De vrouwenploeg van Anderlecht is niet zo dominant als het klassement zegt’

De oud-international maakte een verrassende keuze: hij zal vanaf volgend seizoen de RSCA Women coachen. Maar dat niet alleen!

De damesploeg van RSC Anderlecht verplettert de tegenstand in de Scooore Super League. Hoe kun je beter doen dan Patrick Wachel? Voel je je verplicht om Europees iets groots neer te zetten?

Johan Walem: ‘Nee, ik zou niet spreken over een ‘verplichting’. Mijn job zal meerdere facetten bevatten. Iets realiseren in de Champions League zou natuurlijk een pluspunt zijn – dat is ook de ambitie – maar we willen ook de nummer één blijven in België. Het huidige klassement geeft wellicht een vertekend beeld van de dominantie van de vrouwen van Anderlecht. Ik zag de twee laatste competitieduels en dat scheelde echt niet veel. Daarnaast moet ik een volledig beleidsplan opzetten, niet enkel bestemd voor de eerste ploeg.’

Bij je persconferentie vertelde je dat je almaar meer interesse kreeg in het vrouwenvoetbal. Een politiek correcte toespraak of de waarheid?

Walem: ‘Het is niet eens recent. Ik hou de vrouwen al geruime tijd in de gaten; ik vind hun voetbal al lang aantrekkelijk. Mijn interesse daarvoor begon toen ik bij de Belgische Voetbalbond werkte en ik werd getroffen door de vooruitgang van de Red Flames. Ook in Cyprus zag ik wedstrijden in het vrouwenvoetbal.

‘Het Belgische en Europese voetbal heeft een flinke evolutie doorgemaakt de afgelopen jaren. Grote clubs zoals PSG, Barcelona, Wolfsburg of Lyon zetten daarvoor ook genoeg middelen in en dat maakt de Champions League interessant. Een club als Anderlecht moet zich door dat hoogste niveau laten inspireren en grenzen durver verleggen.

‘Deze sport heeft een enorm potentieel. Ik zie het als een nieuwe uitdaging in een nieuwe wereld. Maar, heel eerlijk, ik had dit niet verwacht. Toen Wouter Vandenhaute me belde en voorstelde om elkaar te ontmoeten, had ik geen idee dat hij me zou vragen om met vrouwenteam te gaan werken.’

Dacht je er niet aan even te wachten en misschien een voorstel te krijgen voor een mannenploeg?

Walem: ‘Ja, dat zat in mijn gedachten. Maar wie zegt dat ik momenteel weer mannen wil coachen? Misschien wilde ik die wereld onbewust even verlaten? Er zijn momenten waarop je moet beslissen en deze keuze sluit perfect aan bij deze fase in mijn loopbaan. Ik had niet gedacht zo snel terug te komen na mijn vertrek uit Cyprus, maar ik dacht dat deze kans me een boost zou geven en ik greep ‘m direct. Soms word ik beschreven als een atypische trainer, dat betwist ik ook niet, maar wanneer ik ergens voor kies, ben ik er altijd van overtuigd dat het de juiste keuze is.’

Was de teleurstelling groter omdat je Cyprus moest verlaten omwille van persoonlijke redenen?

Walem: ‘Het deed pijn dat ik moest vertrekken terwijl we net een geweldig mooi plan hadden uitgetekend voor de volgende vier of vijf jaar. De kern van de nationale ploeg had ik compleet vernieuwd, waarbij spelers van zestien en zeventien jaar werden geïntegreerd.

‘Het was super interessant, maar ik kon niet langer blijven. Mijn zoon ging terug naar zijn mama, nadien ging ook mijn vriendin weg. Ik kwijnde weg, verloor zeven of acht kilo. Plus de opsluitingen voor drie maanden. Daar betekent dat dat je je huis niet mag verlaten, tenzij je toelating hebt van de overheid.

‘De klik kwam na een meningsverschil met een paar mensen van de voetbalbond over de organisatie van oefenwedstrijden. Dat was de druppel; mijn besluit voor een terugkeer was al min of meer genomen. Je kunt alles denken te hebben, met de zon en een geweldig contract, maar wanneer je gezondheid en je hersenen niet langer volgen, wordt het onmogelijk. Ik moest me kunnen herbronnen in België.’

Het vermoeden bestond dat je zou terugkeren bij ofwel Anderlecht of de Belgische voetbalbond. Kreeg je een voorstel vanuit de KBVB?

Walem: ‘Ik informeerde voorzitter Mehdi Bayat en bondscoach Roberto Martínez dat ik zou terugkeren. Dat gebeurde nog voor ik officieel ontslag nam. Ze wisten dat ik beschikbaar zou zijn en we hielden contact. Maar ik belde ze ook niet elke drie dagen. Ik stel mezelf die vraag niet. Ik ben zo blij dat ik voor Anderlecht tekende.’