Het sportmoment van het jaar van Christian Vandenabeele: de overwinning van Novak Djokovic in het oudste en meest prestigieuze tennistoernooi ter wereld.
Toegegeven: ik bekeek mijn ‘sportmoment van het jaar’ niet opnieuw. Het duurt dan ook 4 uur en 57 minuten. Het was de langste Wimbledonfinale ooit . En was het niet dat er door een reglementswijziging net voor het eerst in de beslissende finaleset bij 12-12 een tiebreak gespeeld moest worden, dan had de wedstrijd nog langer geduurd.
Het had gemogen, want iedereen was het erover eens: het was geweldig hoogstaande, epische, legendarische, adembenemende topsport. Uiteindelijk klopte Novak Djokovic op die 14e juli 2019 Roger Federer in vijf sets: 7-6, 1-6, 7-6, 4-6, 13-12.
Wel bekeek ik nog eens de beslissende, historische tiebreak en toen wist ik weer waarom dit mijn sportmoment van het jaar is: het is de intensiteit van het geluksgevoel bij de winnaar na het leveren van zo’n extreme prestatie in het meest prestigieuze tennistoernooi ter wereld die mijn keuze bepaalde.
Ook nu weer overviel het mij: rillingen, kippenvel, vochtige ogen. Net zoals vorig jaar bij de schoonheid van de emoties, de woorden, de vreugde, de dankbaarheid en de nederigheid van Koen Naert en zijn geliefde in Berlijn . Het moet de grootsheid van het leven zijn die je voelt, de ontroering die het verschil maakt.
Bovendien was de persconferentie die erop volgde van het niveau van de wedstrijd. Djokovic werd onder meer gevraagd hoe een emotioneel sterk betrokken speler als hij erin geslaagd was om in de spannendste momenten rustig, gefocust en vol zelfvertrouwen te blijven. In een finale waarin hij constant onder druk stond, op de favoriete ondergrond van zijn sterke tegenstander, publiekslieveling Federer nog wel. Hij antwoordde dat hij daar in zijn hoofd op voorbereid was, dat hij deze situatie vooraf intensief visualiseerde en zich daarbij levendig als winnaar inbeeldde.
“Het is een constante strijd in jezelf”, zei hij. “Het zijn niet de situaties zelf die je beïnvloeden, maar hoe je die situaties innerlijk ervaart. Het is de mentale en emotionele stabiliteit die mij toeliet twee matchpunten te redden en drie tiebreaks te winnen. Hoe moeilijker het moment waarin je verkeert, hoe meer je tegen jezelf moet spreken om je eraan te herinneren waarom je daar bent en tot wat je in staat bent.’
‘Als de meerderheid van het publiek achter jou staat, dan geeft je dat motivatie, kracht en energie. Wanneer dat niet zo is, zoals vandaag in mijn geval, dan moet je het in jezelf zien te vinden. Doen alsof je de aanmoedigingen voor je tegenstander niet hoort, is soms moeilijk, moet ik bekennen. Maar dan transmuteer ik ze: roept het publiek Roger, dan hoor ik Novak. Ik weet dat het gek klinkt, maar het is hoe ik het doe en hoe het voor mij werkt.”
We kijken in 2020 uit naar nog meer topsporters die niet alleen topprestaties leveren maar ook uitleggen hoe ze erin geslaagd zijn om die topprestaties te leveren en daarmee wereldwijd mensen inspireren om een nog betere versie van zichzelf te worden.
Lees ook: Waarom Djokovic dweept met visualisatie
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier