‘Zal Wallonië zichzelf in de voet schieten?’

Franstalig essayist Jules Gheude ziet in de discussie rond TTIP en een onderzoek naar de communautaire verschillen binnen de sociale zekerehid het bewijs dat het communautaire weer opflakkert. ‘Al die elementen kunnen de N-VA enkel maar bevestigen in de uitwerking van een confederaal project.’

Het parlement van Wallonië heeft net een resolutievoorstel goedgekeurd met 44 stemmen (PS, CDH, Ecolo en PTB) tegen 22 (MR en één onafhankelijke) dat aan de Waalse regering vraagt om de federale regering niet alle macht te geven om het Europees-Canadees handelsverdrag (CETA) te tekenen.

We begrijpen dat het Waalse parlement met die waarschuwing het project van het Europees-Amerikaanse handelsverdrag (TTIP) wil dwarsbomen.

Volgens de meerderheid van het Waalse parlement stemt het handelsverdrag immers niet in met de Europese verdragen en is het dus belangrijk dat het Europees Hof voor Justitie alle nodige verduidelijkingen brengt.

De handtekening van de Belgische federale entiteiten is noodzakelijk wil België als lidstaat van de EU die verschillende verdragen bekrachtigen. Die gaan immers over onderwerpen waarvoor Vlaanderen en Wallonië exclusief bevoegd zijn, zoals buitenlandse handel.

Eens te meer duikt dus het communautaire aspect op.

Aan Vlaamse kant hebben ze het fundamenteel belang van die handelspartners goed begrepen. Vlaams minister-president Geert Bourgeois (N-VA) uitte dan ook zijn irritatie over de houding van het Parlement van Wallonië: “Dit leidt niet alleen tot diplomatiek gezichtsverlies, maar dit is ook een regelrechte bedreiging voor onze economie en onze welvaart”, verklaarde hij.

Het Waalse parlement heeft het positieve pleidooi van de Union wallonne des Entreprises (UWE) en de Agence wallonne à l’Exportation (AWEX) niet gehoord. Die houding is des te meer verrassend daar de Waalse minister-president Paul Magnette (PS) zelf betreurt dat Wallonië onvoldoende uitvoert. Laten we niet vergeten dat Vlaanderen alleen meer dan 80% van de Belgische export vertegenwoordigt!

Er is dus weer een extra element in de spanningen tussen zuid en noord. En dat terwijl een onderzoek van het Vlaamsgezinde Vlaams & Neutraal Ziekenfonds – dat een splitsing wil van de Belgische sociale zekerheid – aan het licht brengt dat de communautaire verschillen blijven groeien in de sociale zekerheid. Zo leren we dat de uitgaven in gezondheidszorg voor 2015 op 2.108,87 euro komen per rechthebbende, tegenover 2.244,94 euro in Wallonië. In 2010 lag het verschil op 50 euro per begunstigde. De kloof is dus meer dan verdubbeld in vijf jaar tijd.

Wat betreft de bijdragen aan de sociale zekerheid voor 2014, komen ze op 19.264,64 euro per rechthebbende in Vlaanderen, tegenover 15.060,58 in Wallonië.

Er is ook een verschil voor het aantal hospitalisatiedagen. In Vlaanderen zijn dat er 2,86 per persoon, in Wallonië 3,07.

Voor het VNZ hebben Vlaanderen en Wallonië niet dezelfde gezondheidscultuur. In het Noorden bijvoorbeeld is de rol van huisarts als beheerder van het globaal medisch dossier (GMD) sterk ingeburgerd.

Het onderzoek toont ook dat 11,63% van de Vlamingen van het recht op een verhoogde tegemoetkoming genieten (voor personen met een laag inkomen), terwijl dat cijfer twee maal zoveel is in Wallonië (22,10%).

Er wordt ook een significante evolutie van het aantal uitgekeerde dagen voor arbeidsongeschiktheid en invaliditeit vastgesteld: 18,71 in Vlaanderen en 24,30 in Wallonië. Het verschil in de twee regio’s ging van 3,8 dagen naar 5,7 dagen in vijf jaar.

Op de website van Doorbraak schrijft Pieter Bauwens: “Door de strengere controles in het kader van de werkloosheidsreglementering zal deze kloof in de invaliditeitsverzekering en arbeidsongeschiktheid tussen Vlaanderen en Wallonië wellicht nog toenemen.”

“De cijfers zijn voor het VNZ een reden om te pleiten voor meer responsabilisering en voor de communautarisering van de volledige ziekte- én invaliditeitsverzekering”, besluit hij.

Al die elementen kunnen de N-VA enkel maar bevestigen in de uitwerking van een confederaal project dat de partij in 2019 wil opstarten. Een idee dat al begin jaren ’90 door christendemocraat Luc Van den Brande geopperd werd, toen hij aan het hoofd stond van de Vlaamse regering. Laat ons ook de “copernicaanse revolutie” die CD&V’er Kris Peeters aanhing, niet vergeten.

Op 6 november 2002 had Karel De Gucht, toen voorzitter van de Vlaamse liberalen, verklaard: “België is ter dood veroordeeld. Het zal verdampen en intussen brengt het geen meerwaarde meer aan Vlaanderen. Het is onaanvaardbaar dat Vlaanderen meer betaalt voor gezondheidszorg en minder terugkrijgt van Wallonië.”

Éen ding is zeker: de ontmanteling van België lijkt meer en meer onvermijdelijk. De Franstalige elite zou zich beter voorbereiden om, eens het moment gekomen, niet overhaast te moeten reageren.