‘Wij huisartsen zijn als kanaries: wij waken plichtsbewust over de koolmijn. Maar op een dag stopt het zingen’

Huisarts Annelies Janssens getuigt over de impact van de coronacrisis op haar praktijk, maar ook op haar dagelijks leven. ‘Ik ben een ‘net niet’-vrouw geworden gewoon als gevolg van een dralend en falend beleid.’

Huisarts zijn. Praktijkopleider. Dat is wat ik doe.

Moeder zijn, echtgenote, dochter, zus, vriendin. Dat is wie ik ben.

Maar de laatste maanden, Covidtijden anno september- december 2021, ben ik dit allemaal niet. Net niet.

In de eerste golf werd alle reguliere zorg uitgesteld en werden bellen en (nog meer) attesteren onze kerntaak.

Na de eerste lockdown konden we starten met een dubbel luik: één voor infectieuze zorg en één voor het inhalen van de chronische zorg.

Ondertussen werden onder impuls van ook weer de huisartsen de eerste testcentra opgericht.

En eigenlijk is het triestig om vast te stellen dat er sindsdien slechts weinig veranderd is en we zelfs de 4^de (en naar mijn gevoel ergste) golf mogen afsurfen.

Integendeel: diensten die in het leven geroepen zijn om de taken van de huisarts te verlichten verwijzen gewoon terug naar ons. ‘Vraag het aan de huisarts’ is gemeengoed geworden. De huisarts lost het wel op.

Een werkdag nu bestaat uit het ondersteunen van de secretaresse die het aantal telefoons niet meer de baas krijgt. Het opmaken van (zeker het juiste!) soort attest met de correcte data. Het nogmaals inlezen in richtlijnen die om de haverklap veranderen en vaak hierover moeten discussiëren met patiënten. Het aanmaken van testcodes en testafspraken. Het zelf zien en testen van zieke patiënten. Nog wat huisbezoeken afleggen om Covidvaccins te zetten bij niet- mobiele patiënten. Griepvaccin-momenten organiseren. En tussen deze taken door trachten om toch nog wat reguliere zorg te bieden die terug steeds meer ondergesneeuwd dreigt te raken.

Ik ben de huisarts geworden die het vaststellen van overlijden van één van haar dierbare chronische patiënten moest overlaten aan een collega omdat ze ziek thuiszat met Covid ondanks dubbele vaccinatie.

Ik ben de praktijkopleider geworden die niet altijd voldoende tijd kan vrijmaken voor overleg en het bespreken van leerdoelen, maar anderzijds wel op de huisarts in opleiding moet leunen omdat het werk anders niet gedaan geraakt.

Ik ben de moeder geworden wiens kinderen naar school zijn vertrokken zonder gepoetste tanden omdat het er gewoon niet meer bijpaste.

Ik ben de echtgenote geworden die conflicten heeft met haar man omtrent zelfzorg en gebrek aan ‘kwali-tijd‘ als koppel en gezin.

Ik ben de dochter geworden die midden in het videobellen met haar ouders moet ophangen omdat acuut andere zaken haar aandacht opeisen.

Ik ben de zus geworden die haar broers en schoonzussen bijstaat met praktische adviezen maar geen tijd heeft voor gewoon een babbeltje.

Ik ben de vriendin geworden die zich samen met anderen opgeeft voor een reeks sportlessen en dan niet gaat omdat ze het gewoon niet haalt.

Ik ben deze ‘net niet’ vrouw geworden gewoon als gevolg van een dralend en falend beleid.

Met deze brief wil ik bovenal mijn collega’s huisartsen een hart onder de riem steken en ook aan de alarmbel trekken naar de regering toe: ik pleit voor een aangepast en efficiënt test- en quarantaine beleid. Een opschalen van de testcapaciteit. Een uitbreiding en toename van efficiëntie van de contact tracing. Het afschaffen van overbodige attesten. Voor het opdrijven van het vaccinatietempo. En vooral voor eensgezindheid en krachtdadige maatregelen tegen dit dodelijke tot waanzin drijvende virus.

Wij huisartsen zijn als kanaries: wij waken plichtsbewust over de koolmijn. Maar op een dag stopt het zingen.

Annelies Janssens is huisarts in Hoboken.