‘Ik droom van een klimaatrevolutie, de realiteit van politieke passiviteit is mijn nachtmerrie’

Bioloog en Knack-journalist Dirk Draulans droomt van een revolutie tegen de Vlaamse en federale regeringen. ‘Hoelang kun je talmen voor het misdadig wordt?’

Soms zou je willen dat je kon ontsnappen aan een groot deel van de mensheid. Ik had deze week sterk dat gevoel toen ik een bericht te lezen kreeg van een Vlaamse idioot die de zestienjarige Zweedse klimaatactiviste Greta Thunberg omschreef als ‘EEN LELIJK MENTAAL GEHANDICAPT KIND DAT MOET WORDEN OPGESLOTEN’. Zo’n vent zou het zwijgen moeten worden opgelegd.

Ik droom van een klimaatrevolutie, de realiteit van politieke passiviteit is mijn nachtmerrie.

Ik werd misselijk van een fotoreeks van een tiental onnozelaars in het Nabije Oosten die hoog op een heuvel met hun geweren naar believen in een grote troep overtrekkende ooievaars schoten. Daar kwam zelfs geen schietkunst meer aan te pas. Regelmatig stortte een vogel naar beneden. Dat soort volk zou je voor misdaden tegen de natuur moeten kunnen opsluiten.

Ik hoorde gisteren dat de Vlaamse regering beslist heeft de wetgeving rond de drie jaar geleden door de Grote (ex-minister) Joke Schauvliege (CD&V) met veel aplomb aangekondigde ‘betonstop’ op de lange baan te schuiven. Ze krijgt haar kleuterknip- en plakwerk juridisch niet verkocht. Toen ik enkele weken geleden op De Afspraak op Vrijdag bedenkingen formuleerde bij de planning van de betonstop, werd ik nog scherp terechtgewezen door minister Hilde Crevits (CD&V) om mijn ongeduld. Politieke regelgeving heeft zijn tijd nodig, was haar boodschap.

De realiteit is dat er ondertussen dagelijks méér Vlaamse grond wordt ontgonnen voor vastgoedprojecten dan ten tijde van de lancering van de betonstop. Dat krijg je als je iets aankondigt op heel lange termijn om vervolgens niets bruikbaars uit te rollen. Met een beetje tegenslag moet het ganse project door de volgende Vlaamse regering opnieuw onderhandeld worden, als het al overleeft. Het is om je haren uit je hoofd te rukken van ellende. Zeker omdat de betonstop een belangrijke bijdrage kan leveren aan de strijd tegen de klimaatopwarming door het creëren van natuur en bos.

Ik kan leven met de schelders die me de voorbije dagen weer viseerden met hun pseudowetenschappelijke nonsens om me terecht te wijzen omwille van mijn ‘doemdenkers-artikel’ over de klimaatopwarming in Knack – ze worden deel van het dagelijks bestaan. Twee ervan tekenden hun proza met de titel ‘Doctor in de Wetenschappen’. Als ze die effectief zouden hebben, bewijst het dat een doctoraat geen garantie is voor gezond wetenschappelijk inzicht.

De schelders zullen (hopelijk) geen verschil maken voor de uiteindelijke beslissingen: zelfs politici kunnen hun gemekker toch niet ernstig nemen? Helaas groeit de vrees dat de mensen die de beslissingen moeten nemen zolang gaan talmen dat het te laat zal zijn wanneer het eindelijk doorgedrongen is dat er iets substantieels moet gebeuren. Hoelang kun je talmen voor het misdadig wordt? Kun je mensen preventief veroordelen voor schuldig verzuim in de hoop dat je zo bewustzijn creëert en dat hun opvolgers echte maatregelen gaan nemen om aan vervolging te ontsnappen?

Om aan mijn frustraties te ontsnappen duik ik af en toe onder in een fantasiewereld. Zowel overdag (bewust) als ’s nachts (onbewust). Het is soms de enige manier om mijn chronische wrevel onder controle te houden. Zo las ik in het vakblad PLoS ONE een interessant artikel over de aankomst van de moderne mens in Europa, zo’n 43.000 jaar geleden. Wetenschappers berekenden dat er de eerste tienduizend jaar na hun aankomst maximaal 1500 mensen op ons continent zouden hebben geleefd. Het lijkt me wat weinig, maar goed, de kans dat je toen als onafhankelijke waarnemer toevallig een groep mensen zou hebben kunnen spotten moet piepklein zijn geweest.

In de context van de overbevolking en het effect van de mensheid op de rest van het leven lijkt het me wel een aanlokkelijke gedachte, hoewel het een hard bestaan van pure overleving zal zijn geweest. Maar soms lijkt de idee-fixe van minder mensen op ons continent dan wolven me een zegen. Geen zorgen over schreeuwers die op Twitter de goorste cafépraat als originele inzichten proberen te verpatsen. Een prehistorische variant van die zeveraars zou je 30.000 jaar geleden waarschijnlijk gewoon een klap voor hun kop hebben verkocht. Wat een vrolijk makende gedachte. Helaas zijn wij daarvoor vandaag te beschaafd geworden, ondanks het gebral van randdebielen op sociale media en het willekeurig schieten op weerloze dieren.

Eén van de vorige nachten werd ik half wakker middenin een bizarre droom vol bekende mensen. Ik zag klimaatactiviste Anuna De Wever opduiken (het was de nacht na de Pano-reportage, waaruit bleek dat ook zij zwaar wordt geviseerd door opgeblazen reactionairen op sociale media). Ik zag – vreemd genoeg – David Van Reybrouck (van de burgerdemocratie) en bouwmeester Leo Van Broeck (van de betonstop). Ik zag natuurliefhebbers, onder wie Gust De Weerdt, mijn vriend-vogelringer uit het Mechelse (van wie ik deze week foto’s zag passeren bij het in een boomtop bouwen van een nest voor de zeldzame visarend die vooralsnog niet in Vlaanderen broedt).

Soms lijkt de idee-fixe van minder mensen op ons continent dan wolven me een zegen.

De context van deze absurde (maar aangename) mengeling van mensen bleek een revolutie te zijn: het omvergooien van de Vlaamse en de federale regeringen om het roer zelf in handen te nemen en het land eigenhandig door de chaos van de broodnodige strijd tegen de klimaatopwarming te loodsen. Dromen van een klimaatrevolutie als een bijna concrete ervaring zonder dat het een nachtmerrie werd – het verzoende me weer even met het leven. De realiteit van politieke passiviteit is vandaag mijn nachtmerrie.

Mijn eigen eerste reflex na het wakker worden was wel: Draulans, niet goed bezig… Dromen van wat er zou moeten gebeuren om de onmacht van overdag te sublimeren? Waar is de tijd van de echte revoluties?!