Terwijl het kwik in West-Canada en het noordwesten van de Verenigde Staten recordhoogten bereikte, logeerde Rudi Rotthier in The Dalles, Oregon. Bij maximumtemperaturen van 47 graden. Enkele impressies, over koeltecentra, supermarkten in crisismodus en… vuurwerk.
Het begon met een busreis naar de koelte. Ik verbleef in Spokane, Washington, de stad waar volgens de toeristische dienst in 1910 vaderdag is uitgevonden door de dochter van een alleenstaande vader.
Maar het was er zo oncomfortabel, zo onwandelbaar heet dat ik besloot een ander deel van het land op te zoeken, dichter bij de verkoelende kust.
Ik nam de Greyhound-bus naar Portland, Oregon, een plaats die onder meer bekendstaat om haar aangenaam, mediterraan klimaat.
Dat bleek op meer dan één gebied een misrekening. De rit was on-Amerikaans heet, wat wil zeggen dat de bus zo vol zat en het buiten zo heet was dat het koelsysteem in de bus het niet kon bolwerken. Ik zat ongeveer met mijn kogels zwetende buurman en diens bagage op mijn schoot, terwijl de chauffeur een kakofonie van tv-programma’s op tablets en muziek op transistors zonder de nochtans verplichte oortjes gedoogde.
Een van die receptionisten meldde dat in de buurt van haar woning een tarweveld vuur had gevat.
Ik besloot voortijdig uit te stappen, in The Dalles, een stadje langs de Columbiarivier met uitzicht op een besneeuwde bergtop en quasi onbegroeide rode heuvels. Ik wandelde van de busstop naar Motel 6, waar de airco in alle kamers op volle sterkte draaide zodat ook de gangen weldadig koel waren. Waarom het motel een koelte-offensief had gelanceerd werd duidelijk tijdens de plaatselijke tv-nieuwsuitzendingen. Een hittegolf kwam eraan, records zouden gebroken worden. Het zou erger worden dan Spokane, tien graden erger.
Tijdens mijn eerste volle dag in The Dalles was het hoog in de dertig graden – onaangenaam, maar niet onleefbaar onaangenaam. Ik kon het stadje verkennen, de plaats bezoeken waar ontdekkingsreizigers Lewis en Clark in 1805 aanmeerden en een voedselvoorraad inslaan.
De volgende dagen klom het kwik geleidelijk richting 47 graden. Motel 6 is een van de goedkopere ketens, maar de elektriciteit bleef stromen en de airco bleef binnenskamers zorgen voor een kille lente.
Ik kwam de eerste dagen het motel niet uit, bleef op de hoogte van alle ongemak via tv en de receptionisten. Een van die receptionisten meldde dat in de buurt van haar woning een tarweveld vuur had gevat. De brand had zich uitgebreid, maar de relatieve windstilte maakte dat de schade binnen de perken bleef. Juni was, zo zei ze, behalve recordheet ook recorddroog.
Koeltecentra
Het tv-nieuws, dat vanuit Portland doorstroomde, had het over ‘koeltecentra’ die over de stad en de staat Oregon waren ingericht om mensen zonder airco op te vangen.
Er kwamen ook berichten over de eerste doden: enkele door verdrinking, in de snel stromende Columbiarivier, plus een landarbeider die door zijn baas het veld was ingestuurd en die levenloos was teruggevonden. Er was een onderzoek bevolen naar de baas van de plantenkwekerij.
Na enkele dagen zat ik door mijn voedselvoorraad heen en moest ik de buitenwereld in. In de onmiddellijke omgeving van de vestiging van Motel 6 is er alleen een Kentucky Fried Chicken te vinden. Wat verderop is er ook een wat gevarieerder restaurant, met een afhaaldienst. Idealiter was ik het beste af in de dichtstbijzijnde supermarkt, die volgens Google Maps op 18 minuten wandelafstand te vinden was.
Ik wachtte tot zonsondergang, bij een temperatuur die schommelde tussen 40 en 42 graden. Dat is op zich te doen – ik heb eerder in dergelijke temperaturen gewandeld en dan nog met een felle zon erop en zonder dat ik uit een gekoelde kamer vertrok. Dit was droge hitte – moessonhitte is lastiger.
Maar er waren ongemakken. Het asfalt kleefde aan mijn sandaalzolen. Er steeg een ademafsnijdende hitte uit de aarde op. Merels voerden vervaarlijke, agressieve duikvluchten uit – alsof ze de enige wandelaar binnen zicht verantwoordelijk achtten voor hun ongemak.
Het asfalt kleefde aan mijn sandaalzolen, de supermarkt was in crisismodus.
Ik was ook wel opgelucht eindelijk buiten te zijn.
Vrachtwagenchauffeurs verorberden hun stoofpotje in hun gekoelde cabines. Ik zweette opvallend weinig.
De supermarkt was in crisismodus. De vriesafdeling was gesloten, omdat waren smolten als de deuren van de vrieskasten te vaak opengingen. De versafdelingen waren afgedekt, en het koelijs – een belangrijk product in de VS, bewaard in bakken buiten de vrieszone – was gerantsoeneerd.
De terugkeer was lastiger en langer dan de tocht naar de supermarkt, misschien omdat ik een kilo of tien aan voedsel en drank meedroeg. Ik beeldde me in (of niet) dat ik een onheilspellende druk op mijn borst voelde, ik voelde me misselijk worden. Er was nergens een plek om de tocht in koelte te onderbreken. Pas toen ik in de motelkamer terugkeerde, merkte ik dat ik drijfnat was van zweet dat er eerder niet was.
Vuurwerk
Sinds donderdag 1 juli is de temperatuur gedaald in afwachting van nieuwe stijgingen. Er was een maximum van 31 graden voorspeld maar dat werd niet eens gehaald. Een fikse wind zorgde niet alleen voor een gevoel van verkoeling maar ook voor verspreiding van de bos- en grasbranden. Een vervaarlijke pluim ontwikkelde zich in de onmiddellijke nabijheid van The Dalles.
Op het tv-nieuws werd de voorlopige balans gemaakt: 79 hittedoden in de staat Oregon. De meesten van hen waren niet tot in de koeltecentra geraakt: ze hadden geen vervoer gevonden of hadden geen telefonisch contact gekregen met de onderbezette en overbevraagde hulpdiensten. De slachtoffers waren tussen 44 jaar en hoog in de negentig.
Elders in de staat worden de vuurwerkvieringen van 4 juli – de Onafhankelijkheidsdag- afgelast, maar volgens de gerant van Motel 6 blijven de plannen in The Dalles intact. Het vuurwerk wordt op de Columbiarivier afgestoken, wat volgens hem het brandgevaar vermindert.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
