13 jaar na 9/11 ligt de hoop meer dan ooit bij de 11 septembergeneratie

13 jaar na de aanslagen op de WTC-torens, op 11 september 2001, zitten we nog steeds in dezelfde tijdsgeest, schrijft Khalid El Jafoufi. ‘Opnieuw worden excessen als islamitische norm voorgesteld, opnieuw tonen allochtone nitwits vanop politieke lijsten geen greintje verantwoordelijkheid, opnieuw beschaamt de verkrampte moslimexecutieve ons vertrouwen.’ Hij vestigt zijn hoop op de ’11 septembergeneratie’.

Het is exact dertien jaar geleden dat de WTC-torens door terroristen in New York doorboord werden met twee gekaapte vliegtuigen. De dodentol liep op tot ongeveer 2.750. Zo veel zielen namen ’s ochtends afscheid van hun ’thuis’, niet wetende dat het voorgoed was. Tot op de dag van vandaag vullen de nabestaanden, van zeer diverse komaf, hun dagen in volle rouw. De jaarlijkse collectieve herdenking is dan ook een streling voor het hart van de nabestaanden. En een reflectiemoment voor ons allen.

Die noodlottige avond was het tevens ‘ouderavond’ op mijn school. Mijn ouders waren dus niet thuis, en dus kroop ik stiekem uit bed om de televisie aan te zetten. Het nieuws ging die avond verrassend genoeg maar over één onderwerp: de aanslagen op de WTC-torens in New York. ‘Wat een stoute piloten!’ luidde mijn spontane reactie na het zien van de aangrijpende beelden. De dag nadien lag het gespreksonderwerp nummer één op school bijgevolg voor de hand, zelfs voor de allerkleinsten onder ons. Het werd me al snel duidelijk dat de aanslagen op die ‘grote torens’ weleens vrij lang voorpaginanieuws zouden blijven.

Negatieve tijdsgeest

Waar ik me dan weer minder bewust van was, was het feit dat de aanslag ook een enorme impact zou gaan krijgen op mijn eigen leven en op dat van mijn generatiegenoten. Nadat de aanslagen werden opgeëist door Al-Qaeda, kreeg de terreurdaad plots een islamitisch tintje. Voor vele ‘intellectuelen’, moraalfilosofen en extreemrechtse politici was het verdict glashelder: de islam an sich vormt een reëel gevaar voor de mensheid. Het problematiseren van bevolkingsgroepen omwille van de etnisch-culturele verschillen werd derhalve onmiddellijk vervangen door een ‘War on Islam’. Zowel op militair, civiel als op politiek vlak.

Als ik de beruchte militaire blunders van westerse mogendheden in het Midden-Oosten even buiten beschouwing laat, is de intolerantie jegens de islam, of simpelweg islamofobie, zowat de voornaamste calamiteit die hieruit voortkwam. De vierde macht trad hierin ook allerminst op als een rechtzettende macht, maar net als een katalysator die de gekweekte angstbeelden rond moslims zelfs exponentieel deed toenemen.

Exact dezelfde tijdsgeest

Door de gruweldaden van bloeddorstige IS-strijders in Noord-Irak bevinden we ons vandaag, dertien jaar na 9/11, qua tijdsgeest exact in hetzelfde zieke bedje als dertien jaar geleden.

Opnieuw wordt er van de moslimgemeenschappen verwacht dat ze zich individueel distantiëren van de laakbare excessen ‘in hun midden’ (Irak en Syrië liggen nochtans erg ver van hier), om zodoende niet onrechtmatig gestigmatiseerd te worden. Voor moslims gelden er immers andere strafrechtelijke beginselen. Je bent schuldig of tenminste medeplichtig totdat het tegendeel bewezen is.

Opnieuw nemen populisten en media het voortouw in het manipuleren van de publieke opinie door die schamele excessen als ‘de norm’ binnen de islamitische gemeenschappen voor te stellen.

Opnieuw worden de moslimgemeenschappen geconfronteerd met de vele allochtone nitwits die wel op politieke lijsten stonden, maar geen greintje verantwoordelijkheidszin kennen.

Opnieuw worden de moslimgemeenschappen beschaamd door de verkrampte houding van het gedrocht dat de moslimexecutieve is.

En opnieuw weigeren burgervaders, zoals Bart De Wever in Antwerpen, het sociaal contract met alle inwoners van zijn stad aan te gaan.

De 11 septembergeneratie moet een nieuw verhaal schrijven

Mijn geloof en hoop vestig ik daarom nog uitsluitend in de 11 septembergeneratie, hoe divers die ook zijn mag. Zij die in deze negatieve tijdsgeest opgroeiden en vaststellen dat hun vertegenwoordiging aan een hardnekkige ebola-virus leidt.

Deze grote groep jongeren moest noodgedwongen opgroeien in een samenleving die uit elkaar groeit. Vandaag zijn die mensen volwassen wereldburgers die eisen dat er aan deze trend van verdeeldheid en disharmonie een einde komt. Een wit blad was en is nog steeds het enige dat ik in deze verziekte gepolariseerde constellatie, aan de nieuwe generatie toewens en ook nodig acht.

Mijn blanco stem voor de moeder aller verkiezingen heeft zowaar plots ook een symbolische waarde gekregen. Om onze kinderen de zuivere en intellectueel eerlijke toekomst te schenken die ze verdienen, moeten we hen omvormen tot de pen die een zuiver verhaal kan neerschrijven. Een tolerante, ethische en verantwoordelijke maatschappij creëer je immers van onder naar boven, en niet omgekeerd.