De blancostem als instrument van de politiek bewuste kiezer

Het kan toch niet dat nóg een generatie zich weifelend aan het knooppunt van de politiek moet bevinden?

Er heeft zich een verschuiving voltrokken in het Rotterdams politiek landschap. Uit het niets is de partij ‘NIDA’ – Arabisch woord dat ‘oproep’ of ‘stem’ betekent – erin geslaagd om twee zetels te behalen, en zodoende de politieke stem te vertolken van de verschillende gemeenschappen die zich tot op heden niet vertegenwoordigd hebben gevoeld.

In zekere zin is de Rotterdamse situatie te vergelijken met de Antwerpse situatie in 2012, bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen. In beide gevallen hadden we te maken met verschillende gemeenschappen die linkse en traditionele partijen wensten af te straffen – de socialisten in het bijzonder -, maar tot daar reiken echter de gelijkenissen… Er zijn namelijk fundamentele verschillen te bemerken tussen beide casussen.

Hoewel er in Nederland géén stemplicht geldt, zoals dat in België wél het geval is, zijn ze erin geslaagd om de verschillende gemeenschappen te mobiliseren om hun stem uit te brengen. In Antwerpen, en elders in Vlaanderen, hebben we in 2012 nergens een gelijkaardige dynamiek tot stand zien komen.

Zonder in te gaan op de mogelijkheid van een soortgelijke partij als NIDA in een land met stemplicht, kunnen we alleen maar tot de vaststelling komen dat de minderheden in dit land op politiek gebied hebben gefaald.

Wat Rotterdam betreft zagen we, nog geen dag na de verkiezingsoverwinning, dat er een positieve politieke en burgerlijke dynamiek is ontstaan die, zéér kort op de bal, de uitspattingen van Geert Wilders zowel politiek, maatschappelijk als juridisch begint aan te vechten. Zo ziet men dat de groeicurve van een politieke elite dezelfde trend volgt als dat van het politiek bewustzijn (en omgekeerd), wat ons bij het grootste verschil tussen de Rotterdamse en Antwerpse situatie brengt.

Met het oog op de Vlaamse, federale en Europese verkiezingen, en alle propaganda daarrond, komen we tot de spijtige conclusie dat we niet over een NIDA-project beschikken. Deze vaststelling wordt hier des te bedroevender wanneer we onderstrepen dat we hier in realiteit te maken hebben met verkiezingen mét stemplicht, die al sedert 1893 gaande zijn!

Wetende dat er op 25 mei geen soortgelijke project of elite te wachten staat, moet er toch een andere oplossing voorhanden zijn die uit een bewuste gedachtegang voortvloeit. Vanuit verschillende perspectieven wordt de idee geopperd om een politiek bewuste blanco stem uit te brengen om zodoende de gebreken in de politiek en de eigen gemeenschap aan te kaarten. Net uit vrije en bewuste wilskracht een stem uitbrengen, die de gedachten en zeggenschap van de burger écht tot uiting brengt, zal bevrijdend werken. In ieder geval bevrijdender dan het uitbrengen van een stem uit een ongegronde vrees voor hetgeen gaat komen.

Het is schandelijk dat de blanco stem wordt gehuld in een mythe, vooral door kleine (of klein geworden) partijen die het als een verloren stem beschouwen én zich zo benadeeld voelen t.o.v. de grote (of groot geworden) partijen. Deze partijen houden deze bewuste strategie aan uit angst om de kloof met de grotere partijen te zien vergroten en, in het ergste geval, zo de kiesdrempel te zien naderen.

We leven in de overtuiging dat een gemeenschap die zich zorgen maakt om haar werkelijke politieke vertegenwoordiging, zich niet moet laten beïnvloeden door dit electorale slagveld aan de linkerzijde. Sterker dan dat, het is hun oorlog om uit te vechten. Als wij vanuit ons weke grondgebied geen medestaander kunnen vinden – zonder een slag van verraad te moeten vrezen als de verkiezingen (godzijdank) voorbij zijn! – houden we ons liever op een afstand, en bewaren we de ‘neutraliteit’… voor nu.

Na de 25ste mei heerst eindelijk het langverwachte Pax Politica. Wanneer we een smakelijk glas muntthee achterover hebben geslagen om dat te vieren, wordt het misschien tijd om na te denken over de toekomst. Er wachten ons nog vier relatief rustige jaren, en het is pas daarna dat velen onder onze jongeren voor de eerste keer naar het stemhokje zullen trekken. Deze ene keer is blanco allicht de beste optie, maar kunnen wij niet beter?

Het kan toch niet dat nóg een generatie zich weifelend aan het knooppunt van de politiek moet bevinden?

Laat ons er voor één keer over nadenken, met de triomf van NIDA in gedachten, of het al dan niet eens aardig tijd wordt dat we voordeel leren halen uit onze stem?

We hebben tijd genoeg.

De voltallige Juniorredactie van De Andere Mening: Khalid El Jafoufi (Jr. Chef Politiek) Mohammed M’Baye, (Jr. Hoofdredacteur) en Younnes Ibrahimi (Jr. Huiscolumnist)