‘Waar is het geld van al die besparingen in publieke dienstverlening naartoe?’

‘Na drie jaar aanhoudende besparingen en stijgende facturen voor alleenstaanden en gezinnen is een kritische limiet bereikt’, schrijft SP.A-voorzitter John Crombez. Hij vraagt zich af waar het geld gebleven is van alle inspanningen die de regering al gevraagd heeft.

‘Geen enkele regering heeft de afgelopen 25 jaar meer gerealiseerd dan de mijne.’ Premier Charles Michel zei het begin september zonder verpinken en klopte zich een maand later nog eens op de borst tijdens zijn State of the Union. Dat we overspoeld worden met macro-economische tabellen en wetenschappelijk onderbouwde analyses die het tegendeel bewijzen, is hem ontgaan. Een lukrake greep uit de voorbije weken over de economische stand van dit land.

10 september: het IMF zegt België steeds dieper wegzakt op de Europese economische ranking, van de kop naar de staart van het peloton zelfs. 28 september: het Wereld Economisch Forum zegt dat België aan economische slagkracht heeft verloren en we aan competitiviteit inboeten.

10 oktober: over onze werkgelegenheidsgraad zegt econoom Gert Peersman (UGent) dat we na 3 jaar Michel pas staan 23e op 30 landen in Europa. Wat economische groei – toch dé graadmeter waar Michel en co zich graag aan spiegelen – doen we zelfs nog slechter: 26e op 30.

De voorbije 3 jaar heeft deze regering heel wat inspanningen gevraagd, vaak zonder om te kijken. Maar als alle indicatoren – uit verschillende hoeken – vandaag op rood staan, moet het zijn dat er iets schort. Iets serieus schort. Dan moet het zijn dat deze regering helemaal niet is wat ze beweert te zijn. En als ons land dieper en dieper wegzakt, dan stel ik niet alleen de volgende vragen: waar is het geld van die besparingen op de publieke dienstverlening zoals in de zorg, in ons openbaar vervoer, in ons onderwijs? Waar is het geld van de stijgende facturen voor elektriciteit, water en medicamenten? Waar is het geld van werknemers die inleveren door de indexsprong? Waar is het geld – 4 (!) miljard intussen – dat in de sociale zekerheid vooral op zieken en gepensioneerden werd bespaard?

Niet in onze economie, want die draait dus vierkant(er). Niet in uw koopkracht, want die is gedaald. Niet in volwaardige jobs met volwaardige lonen, want die zijn voor een heel groot deel zo flexi en zo tijdelijk dat ze geen enkele zekerheid bieden. En het geld diende evenmin om de staatsschuld te doen dalen of het miljardengat in de begroting te dichten, maar dat is al lang geen nieuws meer. Tja, waar is dat geld dan?

Misschien vinden we het antwoord wel bij het VBO en VOKA, twee werkgeversorganisaties die geen kans onbenut laten om de regering in bescherming te nemen. Want telkens bovenstaande statistieken iets te veel ruchtbaarheid dreigen te krijgen, schakelt hun pr-machine een versnelling hoger. Vrijdag nog kroop Stijn De Cock, de hoofdeconoom van VOKA, in zijn pen. “Hervormers hebben moed en tijd nodig. Het zou heel verkeerd zijn om de Belgische regering af te rekenen op dit soort korte termijn cijfers (sic). Dat is een beetje flauw.” I kid you not. Zo staat het letterlijk op de VOKA-site.

Wat het beleid van deze regering te maken heeft met het VBO of VOKA? Veel. Zelfs héél veel. Want als hun agenda geen genade vindt tijdens het sociaal overleg, is er nog altijd de regering om diezelfde agenda door te drukken. De taxshift is daar hét schoolvoorbeeld van. Vandaag zeggen de cijfers ons dat de taxshift niet zozeer naar extra banen gaat, maar des te meer naar extra omzet en extra winst. Als je weet dat een job in onze publieke zorg, ons onderwijs of onze veiligheid – waar zoveel noden zijn – de helft (minstens 60.0000 euro!) goedkoper is dan in de privé, dan is er maar één conclusie: dubbel zoveel belastinggeld gaat in kadoverpakking naar de grootste bedrijven in dit land. Hoeft het dan nog te verbazen dat VOKA en alle grote bedrijven – tegen alle slechte indicatoren in – positief blijven?

En zo staan we hier dan, eind oktober 2017, met deze staat van het land. Uiteraard heeft deze regering het volste recht om haar beleid en haar ideologie te bepalen en te verdedigen. Maar als de resultaten niet opleveren wat ze beweert, en ze als gevolg daarvan nog meer bespaart in al die zaken waar we aan bijdragen, waar eindigen we dan? Leerkrachten en directeurs, verplegers, jeugdwerkers, zorgverstrekkers in rusthuizen, politiemensen, chauffeurs van bussen en treinen… allemaal hebben ze de voorbije maanden gezegd en geschreven dat het ‘zo niet langer kan’. Na drie jaar aanhoudende besparingen en stijgende facturen voor alleenstaanden en gezinnen is een kritische limiet bereikt.

Daarom vraag ik deze ministers: welke economie denken jullie over te houden als die alleen winst oplevert voor de CEO’s en de aandeelhouders van de grootste bedrijven? Welk sociaal model denken jullie met jullie verregaande flexibilisering, privatisering en maximale liberalisering over te houden, als het collectief er werkelijk geen millimeter mee opschiet?

Rechts laat graag uitschijnen dat een goede economie én investeren in mensen niet samengaan. Vandaag bewijzen de cijfers dat dat recept niet alleen achterhaald, maar bovendien contraproductief is. Mijn partij en ik gaan voluit voor een economie die draait voor iedereen, net door te investeren in iedereen, omdat ze dan beter draait. Mijn partij en ik gaan voluit voor een samenleving die investeert in een sterke, betrouwbare publieke dienstverlening, omdat iedereen eraan bijdraagt en daar recht op heeft. Mijn partij en ik gaan voluit voor een beleid waarbij zekerheid bieden – zoals uw pensioen – een kwestie is van keuzes.

Vandaag is de ideologische tegenstelling tussen links progressief en rechts liberaal nooit zo scherp geweest. Dat hoeft niet eens een slechte zaak te zijn. Zo is er op zijn minst duidelijkheid. Aan u de keuze.