‘Vlamingen zijn het grootste leibandvolkje van de wereld’

‘Deze Vivaldi-coalitie is een nooit geziene kakafonie van vier ideologieën en van zeven partijen’, schrijft Jean-Marie Dedecker over de federale formatie. ‘Het is een wankele totempaal van zeven dwergen die enkel een meerderheid halen door op elkaars schouders te staan.’

Het houden van parlementsverkiezingen is in ons koninkrijkje nog louter bezigheidstherapie, oogverblinding en geldverspilling. Sedert de laatste stembusgang van 26 mei 2019 worden we geregeerd door een restregering uit 2014, met een premier en zeven ministers van de MR, een Waalse partij die toen zes zetels verloor en nu nog amper 14 kamerzitjes telt op een totaal van 150. Een smurfenpartij die niet alleen meer dan de helft van de ministerportefeuilles beheert, maar daarenboven ook de Europese president en onze enige Eurocommissaris mocht leveren. Dit heet niet eens boven je gewicht boksen, maar een gesublimeerde staatsgreep. CD&V en Open VLD mochten deze MR-junta depanneren met elk drie ministers terwijl ze in 2019 allebei gereduceerd werden tot 12 zetels in het halfrond. De eerste moest van de kiezer zes mandatarissen inleveren en de andere twee. Afgelopen week hebben ze beslist doodgemoedereerd door te regeren, opgekleurd met rood en groen.

De Wetstraat revisited. Zelfgenoegzame babyboomers met een afkeer voor het klootjesvolk, genre Verhofstadt, Onkelinx en Vande Lanotte hebben begin deze eeuw met Paars(groen) zeven procent van ons BBP opgesoupeerd op nauwelijks acht jaar tijd, niettegenstaande de toenmalige economische hoogconjunctuur. Die paars-groene regering maakte van onze elektriciteitsfactuur een belastingbrief, plunderde de staatskas via waanzinnig dure sale-and-lease-backoperaties (van o.a. 84 overheidsgebouwen waarvoor we nog tot 2030 de rekening betalen), roofde de pensioenfondsen leeg van de overheidsbedrijven en opende een Zilverfonds dat enkel judaspenningen bevatte. De erfenis van de eerste paarse-groene regering weegt tot op vandaag nog steeds heel zwaar op de begroting en stuurt nog altijd de huidige belastingdruk, nagenoeg de hoogste ter wereld. Je moet je dak herstellen als de zon schijnt, maar paars nam zelfs de dakpannen weg.

Hun erfgenamen, zelfs letterlijke nakomelingen uit die politieke familicratiën (De Croo, Lachaert, Coens, en zelfs Rousseau…) klitten nu weerom samen in een kleurrijke coalitie van losers die mijlenver afstaat van de wil van de kiezer. Machtsgeile jeunisten die het woord democratie zelfs niet mogen spellen, laat staan uitspreken. Dat mensen boos zijn deert hen niet. Het komt de macht zelfs goed uit, want boosheid leidt af. De enige uitlaatklep van Jan Modaal is die van de verkiezingen, en die volksraadplegingen zitten angstvallig op slot. De partijvoorzitters zitten op de deksels van de stembussen als bokken op hun haverkist. De opvattingen van de burger worden buiten de morele orde geplaatst, en haar stemgedrag verdacht gemaakt met populisme, uit angst dat de massa bij verkiezingen op drift geraakt.

Door populisme telkens als een groot gevaar af te schilderen, maskeert de politieke elite in wezen haar eigen falen. Ze verloochent zichzelf en de democratie. Door de instandhouding van het cordon sanitaire worden bij elke stembusgang de rechtse stemmen weggeveegd en is er een Vlaamse tweederden meerderheid nodig, waardoor we federaal de facto telkens een links beleid opgediend krijgen. Vanaf 1 oktober moeten we terug gaan luisteren naar het sociaaldemocratisch verheffingsverhaal met een lofzang op Europa, de zegeningen van migratie, de morele verkettering van patriotisme en nationalisme, de politiek correcte genderriedels, de doorgeschoten identiteitsschaamte en de psalmen van de klimaatreligie.

Het nieuwe raamakkoord is een glasraam zonder lood. Deze Vivaldi-coalitie is een nooit geziene kakafonie van vier ideologieën en van zeven partijen. Het is een wankele totempaal van zeven dwergen die enkel een meerderheid halen door op elkaars schouders te staan. Samen voortstrompelen tot de kiesdrempel wenkt. Dit regeerprogramma is geen coherente visie voor een beter land, maar een collage van wenskaarten. Als we voortgaan op de formatienota die vorige week uitlekte krijgt iedereen wat hij vraagt, maar niemand wat hij wil. De Groenen zijn zo botergeil van de macht dat ze zelfs geen formele zekerheid konden afdwingen voor hun fetisj: het sluiten van de kerncentrales.

Ze gaan al door de knieën voor de dubieuze belofte dat ‘De afhankelijkheid van kernenergie in onze energieproductie verder afgebouwd wordt.‘ In 1999 kregen ze van Verhofstadt dezelfde belofte, en in 2003 werden ze door de kiezer compleet van de kaart geveegd voor hun kneuterig pestgedrag en misantropisch communisme. Blauwe maandagbeloftes zijn even vluchtig en even giftig als Novitsjok. CD&V krijgt twee aflaten. Het eerste is een abortusveto, een symbooldossier. Het tweede is een akte van hoop op een staatshervorming. Het sinds 1993 nooit uitgevoerde grondwetsartikel 34, zou in 2024 voor herziening opengesteld worden. Wie gelooft die mensen nog? Daarenboven zitten ze als overtal in de coalitie, dan kan je al vlug geaborteerd worden.

Alexander De Croo wordt premier. Zo kan Egbert Lachaert zijn ereschuld aflossen voor diens steun bij het verwerven van het partijvoorzitterschap. De prijs voor het draaien van zijn ideologische vest. Liberale accenten moet je zoeken met een vergrootglas in de formatienota. Het is eerder afblokken van erger. Lui die miljarden willen uitgeven zonder nieuwe inkomsten en dan nog durven beweren dat ze een begroting in evenwicht zullen afleveren zijn dwaallichten. Zo zijn de miljonairs- en de digitaks waarvan men naar de opbrengsten enkel kan gissen fiscale luchtkastelen. Onze Zuiderburen moesten beide al inslikken toen bleek dat de tegenmaatregelen van de VS de Franse export danig zouden benadelen dat de daling van de fiscale inkomsten op export deze van de digitaks zou overtreffen, en… de rijken vertrokken met de noorderzon.

Straks wordt het regeerakkoord met stalinistische scores goedgekeurd op de inderhaast bijeengeroepen ledencongressen in de Vooruit voor de SP.A of in de Ancienne Belgique voor de Open VLD. Er moeten daar geen coronamaatregelen genomen worden want de maskers zijn al afgevallen en met enkel jobvrezende cabinettards vul je geen zaal. Met strategische powerspeeches van emotionele oudgedienden en van de nieuwe coryfeeën zullen de negatieve stemmen gesmoord worden, en met slaafs applaus van broodstemmers zal het groen-linkse regeerakkoord bekrachtigd worden.

Niet de inhoud van het wankele pseudo-regeerakkoord zal primeren, maar het eigenbelang. Die versnipperde partijtjes zijn niet meer bezig met het algemeen belang maar met een overlevingsstrategie. Eigen volk eerst.

Ik respecteer elke regeringscoalitie, van rooms tot rood of van paars tot groen en geel, op voorwaarde dat ze een weerspiegeling is van de wil van de kiezer. Op Ecolo na kregen zes van de zeven Vivaldi-partijen een pak rammel van de kiezer, en vertegenwoordigen dus hoogstens zichzelf. De PS, de SP.A en CD&V boekten zelfs het slechtste kiesresultaat in hun geschiedenis. Een torenhoog democratisch deficit. Deze coalition of losers hangt niet alleen aan elkaar met spuw en plaktouw, maar spuwt in het gezicht van de bevolking. Vlamingen zijn echter het grootste leibandvolkje van de wereld. Beschamend.