‘Vlaams Belang kon haar eigen cordon steeds als kuisheidsgordel gebruiken. Het is tijd voor andere recepten’

‘Als democratie al ergens voor bedoeld is, dan is het wel voor mensen die hun gevoel van machteloosheid omzetten in een politieke keuze’, schrijft Jean-Marie Dedecker. ‘Wie hun stem negeert is het woord democraat onwaardig, en misbruikt het cordon sanitaire als enkelband van de democratie.’

Zondag 26 mei: Groen lachte groen, blauw werd bont en blauw geklopt, rood zakte in de bloedrode cijfers en geel kreeg een bruin randje. De traditionele partijen incasseerden een electorale opdoffer die stilaan leidt tot het niveau van hun irrelevantie. Hun voorzitters kregen er een stress veroorzakende verkramping van, omdat ze steeds meer energie en zelfverloochening nodig hadden om de werkelijkheid te onderdrukken. De verkiezingen waren een opgestoken middenvinger naar onze politieke kaste; een zoveelste uiting van het antisysteemdenken en een F*ck You tegen het establishment die de zuurtegraad bij de bevolking maar niet wil begrijpen. ‘Verkiezingen worden gewonnen omdat mensen voornamelijk tegen iets stemmen, en niet voor iemand’, zei de Amerikaanse journalist Franklin P. Adams (1881-1960) een eeuw geleden al.

Vlaams Belang kon haar eigen cordon steeds als kuisheidsgordel gebruiken. Het is tijd voor andere recepten.

Verdwaasd onder hun stedelijke stolp keken onze regenten plots verbaasd op omdat de bewoners van de ‘parking’ nu ook massaal ‘verkeerd’ hadden gestemd. Plattelanders laten zich de les niet spellen door bosbrossers die door hun groene leraars spijbelgedrag aangepraat worden, en nog minder door stedelijke daktuintuiniers die ieder weekend komen afgezakt om te luisteren hoe stil het er wel is of om hun bomen te knuffelen.

Een 70-jarig besje in het hinterland van Diksmuide beseft ook wel dat ons sociaal systeem onder druk komt te staan, onder meer door nieuwkomers die er nooit hebben toe bijgedragen, terwijl ze zelf moet rondkomen met een karig pensioentje. Ze heeft genoeg van een doorgeslagen multiculti-kleuterjuf die in het door god verlaten Avelgem een Ramadag voor pamperbroekjes organiseert. Het oudje is niet wereldvreemd, maar diegenen die haar niet begrijpen zijn wel van god los. Ze heeft immers al lang begrepen dat de (trans)migranten die nu door haar velden dwalen niet in de eerste plaats menselijk kapitaal vertegenwoordigen, maar vooral menselijke ellende. Onze eigen derde wereld is verontrust dat er hier een vierde wereld gecreëerd wordt door mensen die uit de derde wereld aangevoerd worden tot in de Westhoek en ‘Bachten de Kupe‘.

We worden geregeerd door politici waarvan de actieradius van hun langetermijnvisie niet verder reikt dan de volgende verkiezingen.

We worden geregeerd door politici waarvan de actieradius van hun langetermijnvisie niet verder reikt dan de volgende verkiezingen. Het hoeft ook niet, want de traditionele partijen mogen de verkiezingen telkens verliezen, ze schurken toch tegen mekaar aan uit machtsbehoud. Het cordon sanitaire is hun levensverzekering. Een traditionele tripartite is na 26 mei zelfs nagenoeg onmogelijk geworden. Toch zullen we straks weerom een collectief van losers krijgen die tot de doodsreutel de lakens zullen uitdelen tenzij ze in lijkwaden worden afgevoerd. Veel politiek niet-geëngageerde burgers blijven het oneerlijk vinden dat de door hun verkozen volksvertegenwoordigers uitgesloten blijven van de macht en nemen telkens weerwraak in het stemhokje.

Als democratie al ergens voor bedoeld is, dan is het wel voor mensen die hun gevoel van machteloosheid omzetten in een politieke keuze. Wie hun stem negeert is het woord democraat onwaardig, en misbruikt het cordon sanitaire als enkelband van de democratie. De linkse verkettering van het kiezerspubliek van het Vlaams Belang werkt al jaren averechts. Het wijst eerder op de collectieve hersenloosheid van een bloedend groepje zelfverklaarde antifascisten die iedereen van racisme beschuldigt om geen weerwoord te moeten bieden. Ze worden bijgestaan door een Sprachherrschafsklasse die de media dicteert, de debatten monopoliseert en met een opgestoken vingertje elke kritische stem het zwijgen tracht op te leggen. De vrijheid van meningsuiting, met inbegrip van de mogelijkheid om woede om te zetten in woorden en stemgedrag, is echter wezenlijk voor een vreedzame democratische samenleving.

Geert Wilders kwam zijn regeringsdeelname electoraal nooit meer te boven. Bestuurlijke compromissen leiden tot electorale verzwakking.

Hoe moet het nu verder? Er werd al een oceaan aan inkt verspild aan analyses, het is tijd voor daden. De liberaal Mark Rutte zette in 2010 een Nederlands kabinet neer met gedoogsteun van Geert Wilders, de spitsbroeder van Filip Dewinter. Het liep na twee jaar stuk omdat er onder het extreemrechts ethisch en anti-islamitisch schild van Wilders’ PVV een links socio-economisch programma schuilging, net zoals dat het geval is bij het Vlaams Belang. Wilders kwam zijn regeringsdeelname electoraal nooit meer te boven. Bestuurlijke compromissen leiden tot electorale verzwakking. Een partij die altijd in de oppositie blijft kan haar ware aard blijven camoufleren. Regeringsdeelname leidt altijd tot ontmaskering.

Dertig jaar schutskring heeft ons veel zwarte zondagen opgeleverd, van gitzwart tot bleek grijs, en zadelde ons op met afkalvende mainstreampartijen die zich blijven koesteren in de zon van het cordon voor mandaten en profijten. Het Vlaams Belang kon haar eigen cordon steeds als kuisheidsgordel gebruiken. Als je alleen daarom maagd blijft of niet vreemd gaat zit het goed fout. Het is tijd voor andere recepten.

In de salons van de Lakense poppenkast heeft men zelfs begrepen dat men Tom Van Grieken, de roerganger van het Vlaams Belang, op de koffie moest uitnodigen. Het is tijd dat men hem nu ook aan de Vlaamse informateurstafel laat aanschuiven, niet uit gespeelde beleefdheid of alibigedrag, maar om uit te maken of de man zich wil nat maken in de haaientank van de macht.

Het politieke verkeer verloopt op drie rijvakken: de het linker-, het midden – en het rechterbaanvak. Als het Vlaams Belang bereid is op de rechterrijstrook te rijden in plaats van op de pechstrook, dan valt er te onderhandelen. Als een Vlaamse regering met gedoogsteun van het Vlaams Belang dan zou leiden tot federale onbestuurbaarheid dan zij het zo.

Ons land is een surrealistische gammele constructie en zit weerom in de zoveelste regimecrisis.

Ons land is een surrealistische gammele constructie en zit weerom in de zoveelste regimecrisis. Vlamingen en Walen leven al decennialang in hetzelfde huis op aparte verdiepingen, zelfs de trap tussen de etages is al lang weggetrokken. We kunnen rustig scheiden van tafel en bed, geen vechtscheiding, maar een confederale boedelverdeling, waarna elkeen zijn eigen huishouden kan beredderen met elk zijn eigen portemonnee. Maar tussen droom en daad staan strategieën en partijbelangen in de weg, en praktische bezwaren. Eerst krijgen we nog een informateur, een preformateur, een bemiddelaar, een verduidelijker, een onderhandelaar en uiteindelijk een formateur-bricoleur.

Na een verrottingsperiode zullen de traditionele partijen dan weerom al hun wederzijdse veto’s inslikken met het riedeltje ‘We moeten onze verantwoordelijkheid opnemen’. Kruk en houten been zullen dan voortstrompelen uit machtsbehoud. Ze deden de was en de plas en alles zal blijven zoals het was. ‘Het verschil tussen een democratie en een dictatuur is dat je in een democratie eerst stemt en daarna de bevelen moet slikken. In een dictatuur hoef je je tijd niet te verdoen met stemmen.’ Een wijs man, die Amerikaanse auteur Charles Bukowski.