‘Sinterklaas heeft in het parlement het coronavirus overleefd’

‘Het parlement doet aan sinterklaaspolitiek om de ondraaglijke lichtheid van haar gemuilkorfd bestaan wat op te fleuren’, schrijft Jean-Marie Dedecker over de nieuwe regeling voor mijnwerkerspensioenen die deze week gestemd werd. ‘Provincialistische kneuterigheid boven ideologie.’

Nu het parlement met de volmachtenwet haar wettelijke bevoegdheid overgedragen heeft aan de restregering, doet ze aan sinterklaaspolitiek om de ondraaglijke lichtheid van haar gemuilkorfd bestaan wat op te fleuren. Er werd bijvoorbeeld met een wisselmeerderheid een wet gestemd waardoor zo’n 7.000 à 8.000 mijnwerkers een pensioenverhoging krijgen van 202 euro per maand bovenop een éénmalige bonus van 25.000 euro p.p. ter compensatie voor een loze politieke belofte van 30 jaar geleden. Totale kostprijs: een eenmalig cadeau van 190 miljoen euro en daarbovenop een jaarlijkse bijkomende pensioenbonus van 20 miljoen euro, op te hoesten door de stoflongen van de belastingbetaler.

Niet dat de kompels kunnen klagen over hun pensioentje. Met gemiddeld 2.018 euro per maand krijgen ze er nu nog 202 euro bovenop, een serieuze slok meer dan een gewone werknemer. Deze moet het stellen met 1.300 euro p.m. bruto, en dan moet hij eerst nog 45 jaar arbeid op de teller hebben. Voor de mijnwerkers werd deze gulle pensioenregeling uitgewerkt in 1990 toen de koolmijnen definitief dichtgingen. Er werden allerhande vervroegde uittredingsstelsels gebruikt om de syndicale gemoederen te sussen. Waar er normaal dertig jaar mijnwerk moest gepresteerd worden voor een vol pensioen, werd het teruggebracht op 25 jaar. Velen hadden zelfs maar tien à vijftien jaar gewerkt, zaten dan nog tien jaar in een overgangsstelsel en konden dan nog ver vóór de leeftijd van 60 jaar op rust gaan. Om de sluiting van de mijnen door te slikken kreeg Limburg 100 miljard Belgische frank (2,5 miljard euro) van de belastingbetaler. Veel verdween in de zakken van oplichters zoals Maurits De Prins van Superclub of KS-baas Thyl Gheyselinck. Er werd met die centen zelfs een professionele voetbalclub boven de doopvont gehouden. Het Limburggevoel groeide recht evenredig met het leegschrapen van de subsidiepot.

Het weze hen gegund, maar we zijn nu dertig jaar later. Kritiek geven op dergelijke sinterklaaspolitiek is echter moeilijk. Je wordt al vlug met een emotionele uppercut plat geklopt, want het gaat om pijnlijke nostalgie en onze bejaardenberg is het sterkst groeiende kiespubliek. Daarenboven hebben vele mijnwerkers een migratieachtergrond, dan sta je al vlug op politiek-correcte lange tenen. Het gaat inderdaad om kompels, mensen die zwaar werk verrichtten tot ze hun gitzwarte longen uitspuwden. Maar dit hard en ongezond labeur werd toen ook gecompenseerd door diverse sociale voordelen en een bevoorrechte pensioenregeling.

Toen de naoorlogse socialistische premier Achilles “Charbon” Van Acker ons sociaal systeem in werking stelde was er één gepensioneerde op tien werkenden. Vandaag zijn dat er echter 4,6 op 10. Onze jaarlijkse pensioenlast is ondertussen opgelopen tot quasi 50 miljard euro. Volgens de Algemene Directie Statistiek is het netto belastbaar inkomen van alle Belgen samen nauwelijks genoeg om dit op te hoesten. We weten zelfs vandaag niet of we binnen dertig jaar nog de pensioenen zullen kunnen uitbetalen van onze kinderen. Zij moeten vandaag opdraaien voor het betalen van extra pensioenen aan mensen die dertig jaar geleden uit het arbeidscircuit stapten. Er is zelfs geen enkele budgettaire marge of compensatie voor dergelijke financiële folietjes uitgedokterd, terwijl onze begrotingsput met twee tot drie miljard euro per week dieper wordt door de coronacrisis. Maar voor sommige streekpolitici primeert het eigenbelang niet zelden op het algemeen belang. Eerst oompje en dan oompjes kinderen.

Op het spreekgestoelte van de Kamer prezen alle (Limburgse) volksvertegenwoordigers het vuistdik lobbywerk van het duo Michel Dyst en Eddy Melis. Deze protagonisten van de oud-medewerkersvereniging KS Vriendenkring zijn nochtans geen onbesproken bladen. Ze legden in 2018 met vervalste e-mails al een bom onder het aankoopdossier van de Belgische F-16’s. De basis van hun pensioenstudie is even dubieus. De pensioendienst zelf heeft in het verleden nochtans geen enkele fout gemaakt, en de wet werd drie decennialang correct nageleefd. Sedert 1990 zijn er ondertussen vijftien ministers van pensioenen de revue gepasseerd, waaronder twaalf socialisten, en niemand kon een fout ontdekken in de pensioenberekening van de kompels. Er zijn door de jaren heen vele keren betere pensioenstatuten beloofd aan verschillende bevolkings- en beroepsgroepen, zoals aan de zeevissers die telkens 21 dagen op zee zaten met werkshiften van drie uur de klok rond, en dan amper vier dagen aan wal. We werden zelfs opgelicht met een Zilverfonds. De pensioenen vandaag aanpassen op basis van loze beloften uit het verleden opent de doos van Pandora om onbetaalbare en onrechtvaardige cadeaus op basis van retroactiviteit te kunnen uitstrooien.

Dat dergelijk wetgevend gedrocht van de Limburgse kolenlobby toch door de Kamer gejaagd werd, is te wijten aan de onmacht van deze restregering en het plat opportunisme van de Limburgse eigenvolkvertegenwoordigers. In sociale zaken hebben de linkse partijen samen met Vlaams Belang altijd een meerderheid, en het VB keurt elke wet goed die de bodem van de Belgische schatkist in zicht brengt. De CD&V stemt alles uit machtsgeile vrees om niemand voor het hoofd te stoten bij een nakende regeringsvorming. De N-VA krijgt meer en meer last van tjevenstreken. In de coulissen waren de Vlaams-nationalisten tegen de wet, in het halfrond stemden hun Limburgers voor en de rest onthield zich. Provincialistische kneuterigheid boven ideologie.

Het communistische PVDA-PTB triomfeerde, ze tellen immers kinderen van kompels onder hun parlementairen. Misschien mogen die straks een extra nieuwjaarscadeau verwachten? Bloedrode roeptoeter Raoul Hedebouw leidt de parlementaire fanfare van honger en dorst, met in zijn kielzog de socialistische trado’s van PS-SP.A die altijd eten uit iemand anders bord, evenals de Groene opgefokte regelneven die van het pamperen van minderheden hun links dogma gemaakt hebben. Hedebouw marineert in het economisch en cultureel Marxisme. Hij belijdt het negationisme voor de misdaden van Stalin, Mao, Kim Jong-Un en dito rode kameraden, en kijkt links weg voor moslimgeweld. Hij vergoelijkt Chavez, Maduro en Kabila maar wordt toch mediathiek geframed als het zachte gelaat van extreem-links met de aaibaarheidsfactor van een Chinese panda.

De tolerantie voor het extreem-links gedachtegoed is bij de media omgekeerd evenredig met het cordon voor de extreemrechtse ideologie, terwijl hun gedroomde repressieve staten voor de grootste bloedbaden uit de geschiedenis hebben gezorgd. Ken je de 37-jarige Alexander Sjoelepov uit Voronezj? Heb je ooit gehoord van Jelena Nepomnjasjtsjaja of van Natalja Lebedeva, de hoofdarts van de sterrenstad Zvjozdny Gorodok ? Wel het zijn alle drie wetenschappers die letterlijk ‘uit het raam gevallen zijn’ nadat ze het coronabeleid van de Russische tsaar Vladimir Poetin publiekelijk bekritiseerd hadden. Defenestratie is een efficiënte methode om een virusprobleem op te lossen in de socialistische paradijzen. In het Chinese Wuhan werd de arts Li Wenliang, die als eerste waarschuwde voor de coronapandemie prompt kaltgestellt. Als ik in de trui van onze nationale treurbuisviroloog Marc Van Ranst zou zitten, dan zou ik toch meer op mijn hoede zijn voor dit rode vriendenclubje van de PVDA.