‘N-VA zit met een kaakkramp wat de eigen standpunten betreft’

‘N-VA liet al verstaan dat het communautaire in 2019 opnieuw op de onderhandelingstafel komt’, merkt Jonas Naeyaert van de Vlaamse Volksbeweging (VVB) op naar aanleiding van een aantal uitspraken van minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon (N-VA). ‘Maar hoe gaat de N-VA aan die tafel gaan zitten als ze zelf al op voorhand haar eigen poten onderuit zaagt?’

In een gesprek met het dagblad De Zondag zei Binnenlandminister Jan Jambon afgelopen weekeinde dat de eenmaking van de Brusselse politiezones geen regeringszaak is en ook niet zal worden. Fusies vallen wel “aan te moedigen”. Verder in het vraaggesprek verkondigde de minister dat hij het regeerakkoord strikt wil volgen en communautaire dossiers dus ongeopend moeten blijven. Het begrotingsevenwicht in 2018 blijft het primaire doel van deze regering. Een goeie zet?

Ten gronde: neen

• – De veelheid van politiezones en gemeentes in de hoofdstad verhinderen een grotere efficiëntie en slagkracht van de veiligheidsdiensten. Een eenmaking van de politiezones zal één commandostructuur met zich mee brengen wat verwarring door parallelle diensten kan vermijden.

• – Zo’n eenmaking zal zorgen voor informatievoordelen. Er zal vermindering zijn in overlappend onderzoekswerk en een versnelling van het delen van informatie (die inlichtingen moeten dan niet heen en weer tussen verschillende diensten, zo is er minder ruis).
• – Een fusie brengt ook schaalvoordelen met zich mee, waardoor er middelen kunnen vrijkomen voor nabijheidspolitiewerk: toch een van de grootste Franstalige bekommernissen met betrekking tot de eenmaking van die zones.
• – Het andere Franstalig tegenargument, dat Brussel té divers is voor één politiezone, houdt geen steek. Franstaligen eisen al jaren de uitbreiding van Brussel. Brussel is dus wel homogeen genoeg om Vlaams-Brabantse gemeentes in te lijven maar tegelijk te divers om onder één politiezone te functioneren? De retorische zwendel die de Brusselse Franstalige burgemeesters annex baronnen moet beschermen wordt tegengesproken door de daden van de Franstalige politici.

Tactisch: neen

Minister Jambon kan het niet oneens zijn met bovenstaande argumenten. Hij en zijn partij, net als alle andere Vlaamse partijen, zijn voorstander van een eenmaking. Toch wil hij dit niet via de federale regering afdwingen, maar wil hij het wel aanmoedigen. Als je publiekelijk in een krant zwart op wit verkondigt dat je van iets geen punt wilt maken, hoe moedig je dan in godsnaam iets aan? De onderhandelingspositie is al op voorhand forfait gegeven.

Strategisch: neen

Het is niet de eerste maal dat minister Jambon zo’n (onbezonnen?) uitspraak doet. Vorig jaar zei Jambon dat de transferproblematiek gewoon een kwestie van electorale marketing was en dat ze de N-VA eigenlijk niet interesseerden.

We moeten er niet flauw over doen. We wisten vóór de verkiezingen dat N-VA het communautaire in de koelkast ging stoppen. Strategen wisten ons te vertellen dat via een centrumrechts socio-economisch beleid het linksere Wallonië dan ook opnieuw in een regionalistische/separatistische reflex zou kunnen schieten. Vlaanderen zou dan via die weg naar onafhankelijkheid kunnen fietsen. Misschien. De N-VA zei dan weer, via de bocht van Vuye, dat het communautaire opnieuw op de onderhandelingstafel ligt in 2019.

Maar hoe gaat de N-VA aan die tafel gaan zitten als ze zelf al op voorhand haar eigen poten onderuit zaagt?

De kracht van verandering: winnen

Het is heus te begrijpen dat de regering niet wordt opgeblazen telkens men het oneens is met een aantal coalitiepartners. Maar dat houdt de andere regeringspartners niet tegen om even afwijkende tot zelf dissidente geluiden te laten horen – zonder de regering te laten vallen. De CD&V heeft zich alvast comfortabel in de linkerzetel van de regeringswagen gezet en legt haar hand af en toe op de handrem, maar haalt die niet over. Ook de MR durft zich een tegendraadse rol aanmeten in deze regering, zeker met betrekking de politiezones in Brussel en zelfs Open VLD scherpt de ideologische standpunten aan. Dit laatste vermoedelijk niet onder applaus van CD&V, die nu aan haar achterban wil tonen dat ze toch een sociale partij is, ook in deze hervormingsregering.

Alleen de N-VA zit met een kaakkramp wat de eigen standpunten betreft. Kaakkramp is een informeel medisch begrip voor een aandoening waarbij men de mond niet goed kan openen. Er wordt wel eens vaak verteld dat de regering-Michel een kibbelkabinet is, maar wat betreft het communautaire, is deze regering eerder een kaakkrampkabinet. De N-VA minimaliseert haar eigen communautaire standpunten automatisch en op voorhand. Nochtans kan kaakkramp vrij gemakkelijk behandeld worden door eenvoudig advies te volgen van de huisarts.

Of in pokerjargon: geen enkel spel kan worden gewonnen door je kaarten op voorhand te tonen. Je spelpartners zullen heus niet weglopen als je geld inzet op bepaalde handen, per slot van rekening doen zij net hetzelfde. De prijs is (een vrijer Vlaanderen in) 2019 en dat mag men niet uit het oog verliezen.