Rattachist Jules Gheude wil de Vlaamse Beweging, die vreest voor een ‘Belgicisering’ van de N-VA, geruststellen. ‘Peeters moet beseffen dat hij de N-VA niet zal verpletteren, zoals Tindemans dat wist te doen met de Volksunie. Hij kan De Wever ook niet van verraad aan de Vlaamse belangen beschuldigen.’
Graag zou ik de Vlaamse Beweging willen geruststellen. Die vreest een ‘Belgicisering’ van de N-VA, nu die partij actief deel uitmaakt van de federale regering.
Bart De Wever is een bijzonder talentvolle strateeg, die zijn troepen nooit lichtzinnig verplaatst. Eind 2014 heeft hij trouwens onderstreept dat deze gang van zaken ’tijdelijk’ was. Dit alles zal hooguit vijf jaar duren, dat wil zeggen: de normale duur van een federale regering.
Voor die periode geldt als prioriteit: de staatsschuld terugdringen en de economische groei weer op gang brengen.
De Wever is er, net zoals ik, van overtuigd dat de ontmanteling van de Belgische staat onomkeerbaar is. Zie wat Kamervoorzitter Siegfried Bracke (N-VA) onlangs verklaard heeft: ‘De onafhankelijkheid van Vlaanderen is een logisch proces, net als de wetten van Darwin.’
Zo gezien heeft iedereen (zowel Vlaanderen, als Wallonië en Brussel) er baat bij dat de verdeling van de staatschuld – als het eenmaal zo ver is – in de meest gunstige omstandigheden verloopt.
Binnen de Vlaamse regering getuigt de N-VA van een evidente bestuurszin. Vijf jaar na elkaar wist de Vlaamse regering een begroting in evenwicht voor te leggen. Zelfs als Vlaanderen in 2013 een negatieve handelsbalans had, toch is het nog goed voor meer dan 80 procent van de landsuitvoer: het bewijs van een onbetwistbaar dynamisme. En dan de werkloosheid, die is in Vlaanderen niet half zo hoog als in Wallonië.
‘Peeters kan De Wever niet beschuldigen van verraad aan de Vlaamse belangen’
Mag ik ook nog opmerken dat de N-VA zich binnen de ‘Zweedse coalitie’ als een trouwe partner gedraagt, terwijl de strubbelingen eerder van de CD&V, en meer bepaald van Kris Peeters komen?
Dat herinnert mij aan de houding van de christendemocratische premier Leo Tindemans in 1978, toen hij het Egmontpact op een perfide manier torpedeerde om de Volksunie, die zich loyaal gedragen had en concessies deed aan het FDF, geheel naakt naar haar kiezers te sturen.
Vandaag is de toestand wel anders. De communautaire kwestie werd een tijdlang in de koelkast gezet, iets wat zowel de CD&V als de N-VA hebben aanvaard. Peeters kan dus De Wever niet van verraad aan de Vlaamse belangen beschuldigen.
Maar de electorale concurrentie is niettemin scherp. Alle peilingen tonen dat de N-VA zich handhaaft op de eerste plaats van het Vlaamse politieke podium. De CD&V zal dus alles proberen om zijn concurrent te destabiliseren.
Aan Franstalige kant luidt het dat de CD&V de rol van de PS wil overnemen
Aan Franstalige kant luidt het dat de CD&V zo’n beetje de rol van de PS binnen de federale regering lijkt te willen overnemen. Maar op die manier zwemmen de christendemocraten tegen de Vlaamse stroom in. De welvaart van Vlaanderen is niet te danken aan een linkse politiek, maar veeleer aan een rechtse visie die kansen gaf aan kleine en middelgrote ondernemingen die meer dan ooit de ruggengraat zijn van de Vlaamse economie
Kris Peeters moet dus beseffen dat hij de N-VA niet zal verpletteren, zoals Leo Tindemans dat ooit wist te doen met de Volksunie.
Ik heb het al gezegd: iedereen heeft er alle belang bij dat de federale staat zijn financiële situatie verbetert. Dat zullen we pas goed beseffen wanneer het tijdstip aanbreekt om de staatsschuld te verdelen.
Wallonië goed bezig? ‘C’est du pipeau!’
Wat Vlaanderen betreft, maak ik mij daarover geen zorgen. Maar de Waalse toestand verontrust mij in hoge mate.
Op 19 december 2014, verklaarde Etienne de Callataÿ, chief economist bij Bank Degroof : ‘Het is bekend dat Wallonië, als België splitst, de grootste verliezer zal zijn’. En aan de journalist die reageerde met de opmerking dat ‘Wallonië goed bezig is’, antwoordde hij : ‘C’est du pipeau!’ (wat zoiets betekent als: ‘Dat zijn maar woorden’, lees: men liegt om de Waalse opinie gerust te stellen).
Het is Wallonië dat in de jaren zestig voor de gewestvorming ijverde. Het wilde over eigen middelen beschikken om de economische neergang om te buigen. De gewestvorming is in 1980 een feit geworden. Sindsdien is zij door de opeenvolgende staatshervormingen nog sterk uitgebouwd.
‘C’est la faute à la Flandre’
De ‘Union Wallonne des Entreprises’ (het Waalse VOKA) gewaagt in Wallonië van een aanhoudende stagnatie
Na 35 jaar moet ik echter tot mijn spijt vaststellen dat de sociaaleconomische situatie van het Waalse gewest op zijn minst hachelijk te noemen is. Wat meer is: de Waalse politici kunnen niet beweren: ‘C’est la faute à la Flandre!’. Het is nu duidelijker dan ooit een kwestie van goed bestuur.
De ‘Union Wallonne des Entreprises’ (het Waalse VOKA) gewaagt in verband met Wallonië van een aanhoudende stagnatie. De Waalse schuld bedraagt 18,6 miljard euro, maar de Waalse regering blijft het broodnodige begrotingsevenwicht maar voor zich uitschuiven.
Een van de ziekten waarvan Wallonië dringend moet genezen is de politieke en administratieve wildgroei, het logisch gevolg van een diepgeworteld cliëntelisme
Bepaald zorgwekkend is ook de evaluatie door een internationale jury van de concurrentieclusters van het Marshallplan. Het schokje dat de werkgelegenheid had moeten aanwakkeren, zo verklaarde ze, blijft alsnog uit : het Waalse werkloosheidscijfer loopt tot boven de 16%.
Dit alles is het resultaat van een onaangepast, en alleszins niet efficiënt beleid.
Een van de ziekten waarvan Wallonië dringend moet genezen is de politieke en administratieve wildgroei, het logisch gevolg van een diepgeworteld cliëntelisme. En zonder een intensief netwerk van innovatieve KMO’s is geen economische groei mogelijk.
Niettemin kunnen ook de Walen creatief zijn, maar hun ondernemingszin wordt gefnuikt of alleszins niet op een efficiënte manier ondersteund.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier