‘Is het verboden politieke partijen te verbieden?’

‘Politieke partijen zijn voor vrije meningsuiting, vooral als het over henzelf gaat. Van zodra het om afwijkende meningen gaat zou men ze het liefst verbieden’, schrijft Jean-Marie Dedecker naar aanleiding van de commotie over de partij ISLAM.

Bij nakende verkiezingen gaan partijen telkens op zoek naar een Ali-alibi, een excuus-Truus of een retro-rabbijn om de kieslijsten te vullen, ongeacht hun standpunten over homo- , vrouwen- of dierenrechten. Hopeloos hengelend naar steun van religieuze gemeenschappen worden principes dan onverdoofd geslacht op het altaar van de zieltjeswinst. Moslims, Joden, Turken, Marokkanen en allerhande niche-groepen worden krampachtig naar de mond gepraat, en er volgt een knieval voor elke andersgelovige stem.

Nu komen er ook nieuwe partijen bij die hun bestaan enkel ontleden aan hun religieuze overtuiging of etnische afkomst, maar die hun intenties en machtshonger verbergen achter stop- en jeukwoorden zoals racisme, identiteit en discriminatie. Van de Be.one van de eeuwig verongelijkte Dyab Abou Jahjah tot de recent veel besproken partij ISLAM. Dat Elio Di Rupo en zijn PS bijeenkomsten van die laatste partij willen verbieden, is niet verwonderlijk. De volkshuizen zijn al leeggelopen uit rancune voor de pampering van de nieuwkomers door het ideologisch dhimmitudegedrag van de socialistische zuil. Als dezen nu nog overlopen naar etnisch-religieuze partijen, dan staat het lege Achturenhuis openbaar te koop.

Maar tegelijk is het ook opvallend dat ook rechtse roeptoeters, die doorgaans strijden voor de afschaffing van het Gelijkekansencentrum Unia, nu de hulp van deze gedachtenpolitie inroepen om de Islam-partij te laten veroordelen en te verbieden. Het is even controversieel dat linkse opiniemakers, die indertijd opriepen tot een Fatwa en een verbod voor het toenmalige Vlaams Blok, zich nu uit de naad schrijven om het voortbestaan van de theocratische Islam-partij te verdedigen. Men zou nochtans kunnen leren uit de geschiedenis. Toen verpolitiseerde logerechters het VB veroordeelden voor racisme, behaalde het in 2004 haar beste verkiezingsresultaat ooit. Ze kon het recht op vrijemeningsuiting en de slachtofferrol claimen. De aftakeling is pas begonnen toen de kiezer inzag dat een stem voor Dewinter & Co door het cordon een verloren stem was, en toen hun 70-puntenplan mainstream werd in de publieke opinie en doorsijpelde in andere politieke partijprogramma’s, niet in het minst bij de N-VA.

Politieke partijen zijn voor vrije meningsuiting, vooral als het over henzelf gaat. Van zodra het om afwijkende meningen gaat zou men ze het liefst verbieden. Het recht op vrije meningsuiting is echter absoluut. Wie bang is om besmet te geraken door naar anderen te luisteren is een democratisch analfabeet. Wie bang is vuile handen te krijgen door die van een oprechte tegenstander te schudden veroordeelt zichzelf tot een intellectuele steriliteit en dat is per definitie niet vruchtbaar. ‘Elk heeft recht op een mening‘, schreef de filosoof J.L. Curtis. ‘Ook de idioot.’ Maar als hij zijn mening niet mag uiten weten we niet dat het een idioot is. Had de Islam-partij – die nochtans al ettelijke jaren bestaat – zich niet onthuld als misogyn, archaïsch, antisemiet en homofoob, hadden we nooit van haar bestaan afgeweten, en kon ze voortwoekeren in de maatschappelijke catacomben.

Een democratie moet echter sterk genoeg zijn om zich met haar waarden tegen excessen en uitwassen te verdedigen. Als ze met het aanpassen van haar grondwet haar eigen grondregels moet verkrachten om haar aanvallers te bestrijden, zoals papenvreter Patrick Dewael (Open VLD) met een préambule op de grondwet voorstelt, glijdt ze af naar het niveau van een bananenrepubliek. Het is de taak van de politici om hun tegenstanders via woord en tegenwoord te ontmaskeren.

De religiegekken van de Islam-partij hebben zichzelf al zo belachelijk gemaakt dat zelfs de linkse cultuurrelativisten enige afkeer moesten betonen voor de achterlijkheid van hun programma dat eerder een doorkijkversie is van een salafistisch handboek.

Drieënzestig jaar nadat Rosa Parks weigerde om op een bus in het Amerikaanse Montgomery haar plaats af te staan aan een blanke, zijn er blijkbaar sujetten die hier terug de segregatie tussen mannen en vrouwen willen invoeren op het openbaar vervoer, en dit nog onder valse voorwendselen. Genderbussen om de vrouwen zogezegd te beveiligen tegen bepotelende mannenhanden, terwijl verachtelijke wanpraktijken als women- and gaybashing in Brussel niet zelden een zaak zijn van allochtone primitieven, verblind als ze zijn door hun religieuze machocultuur. Twee dagen na de opening van het Cruyff Court aan de metro Beekkant in Molenbeek staken jeunes voyous de nieuwe voetbalaccomodatie in brand, omdat er volgens les mecs ook twee vrouwelijke animatrices waren aangesteld. Machogedrag wordt etnisch beleden en met de opvoeding (of het gebrek eraan) doorgegeven.

Godsdienstige omerta

Als je als overheid al aparte zwembaduurtjes subsidieert voor moslimvrouwen, hoef je eigenlijk niet verwonderd te zijn dat dergelijke discriminerende voorstellen gepredikt worden door heren die nog de eerste beginselen van de Verlichting moeten beleven. Redouane Ahrouch, oprichter en sterke man van de partij ISLAM, weigert vrouwen een hand te geven, vindt het onaanvaardbaar dat een vrouw een kieslijst zou trekken, wil zijn versie van de Sharia invoeren en vindt dat gescheiden vrouwen geen alimentatiegeld moeten krijgen.

De kans dat vrouwen alimentatie krijgen is volgens de wetten van dit middeleeuws goddelijk wetboek zelfs extreem klein. Een vrouw die wordt verkracht, loopt soms zelfs de kans om om te worden gestraft voor overspel als ze geen vier getuigen à décharge kan aanvoeren. Vier mannen in je kamer vinden om een kwartet van verklikkers te vormen is geen sinecure. De getuigenis van een vrouw is de helft waard van die van een man. Bij overspel mag ze niet eens altijd zelf getuigen. Wie geen moslim is, kan volgens de sharia geen getuige à charge zijn tegen een moslim. Als er dus geen moslimgetuige is van een misdaad, mag de dader vrijuit gaan. Is het door die godsdienstige omerta dat de misdaad in Molenbeek welig kan tieren, en dat menig Abdeslam er kan onderduiken?

Religie als privézaak

Er waait een achterlijke zelfdestructieve golf door onze westerse cultuur door lui die wel willen delen in onze welvaart, maar de cultuur die deze welvaart voortbrengt willen vernietigen onder de mom van een vals discriminatoir slachtofferschap. Hun rancuneleer vindt nog gehoor bij cultuurmarxisten en een verdwaasd establishment, maar de westerse burger heeft stilaan genoeg van de voortschrijdende islamisering, of het voortwoekerende proces waarbij islamitische normen en waarden op den duur de overhand krijgen op alle andere waardesystemen, en alle aspecten van het leven gaan beheersen.

Hij kan echter zelf wel beslissen welke politieke partij zijn democratische waarden en sociale verworvenheden verdedigt, en welke ze bedreigt zonder dat die partij moet afschaft worden. Moslims moeten zelf beseffen dat ze zich in het licht van de rede moeten afzetten tegen het radicalisme, dat religie een privézaak is en dat etnische verdeling geen toekomst heeft, in plaats van te hopen op een groeiende demografische meerderheid om archaïsche cultuurexcessen in stand te houden.

Onze rechtstaat en de vrije meningsuiting worden jammer genoeg al jaren lang uitgehold door rechters, politiek correcte torenwachters, een gesubsidieerde gedachtenpolitie, een gesluierd taalgebruik en doorgeschoten antidiscriminatiewetten. Er is een incrowd van wijsneuzen die bereid is de vrijheid zogezegd te beschermen tot er niets meer van die vrijheid over is. Politieke partijen kunnen wel verboden worden, zoals de Turkse Refah-partij in 1998 door het Europees Hof voor de rechten van de Mens, of Sharia4Begium, een haatzaaiende machine van oorlogsronselaars, maar partijen verbieden omdat ze radicaal van gevestigde standpunten afwijken, is een democratie onwaardig.

Een opinie is geen delict en meningen worden alleen verboden in dictaturen ” The right to freedom of expression is also applicable to information and ideas that offend, shock or disturb the State or any sector of the population. Such are the demands of pluralism and tolerance without which there is no democratic society” . Een wijs artikel, dat Art.10 van het EVRM.