Hij schrijft liedjes over de eenzaamheid van het gebroken hart en leeft als een kluizenaar in de Kempische bossen: zanger Guido Belcanto. Wat betekent eenzaamheid voor hem?
Guido Belcanto: Ik kies niet zozeer voor eenzaamheid, maar wel voor alleen zijn: dat is een groot verschil. Ik noem dat mijn zelfgekozen ballingschap. Daar is niets negatiefs aan – het is een positieve keuze.
Wordt uw manier van leven dan nooit eenzaam?
Belcanto: Nee. Ik geloof niet dat je eenzaam kunt zijn als je innerlijke rust hebt, goed in je vel zit en tevreden bent met jezelf. De meeste mensen hebben anderen nodig om een zin in het leven te vinden. Ik niet. Ik geef mijn leven zelf betekenis, ik vul het in, en dat lukt mij zonder anderen. Ik vind alleen zijn een grote luxe. Ik kan goed voor mezelf zorgen en verveel me nooit.
De ziel van iemand anders echt begrijpen of doorgronden is onmogelijk.
Er is die beroemde uitspraak van filosoof Blaise Pascal: ‘Tout le malheur des hommes vient d’une seule chose, qui est de ne pas savoir demeurer en repos dans une chambre.’ Daar kan ik inkomen. Ik vind het heerlijk om hier te zitten met een goed boek. Dan voel ik me ook niet alleen, want ik ben in het gezelschap van de schrijver. Mijn huis staat vol boeken: in zo’n omgeving kán ik niet eenzaam zijn.
De behoefte aan sociaal contact is u vreemd?
Belcanto: Ik heb een vaste vriendin, en dat geeft mij een goed gevoel. Maar die behoefte om alleen te zijn is er eigenlijk altijd geweest. Wij waren thuis met vijf kinderen en ik had een eigen kamertje op de zolderverdieping. Ik sloot mezelf daar graag op en maakte er mijn eigen wereldje. Dat is mijn temperament. Toen ik jonger was voelde ik me losbol en monnik tegelijk. Maar nu heeft de losbol veel terrein verloren en de monnik terrein gewonnen. En daarmee voel ik me perfect gelukkig.
Dat neemt natuurlijk niet weg dat elke mens fundamenteel eenzaam is. De ziel van iemand anders echt begrijpen of doorgronden is nu eenmaal onmogelijk. Het hoogst bereikbare is een zielsverwant: daar moet je naar op zoek.
Ik weet ook wel wat het is, hoor, eenzaamheid. Ik heb die het meest schrijnend gevoeld toen ik twintig jaar geleden een zware depressie had, die bijna vier jaar heeft aangesleept. Ik lag compleet overhoop met mezelf. En toch moest ik me in de buitenwereld begeven – om te gaan optreden, bijvoorbeeld. Als je een hoopje ellende bent en je moet dan in het gezelschap van mensen vertoeven: dat is de hel. De diepste momenten van eenzaamheid die ik heb gekend, speelden zich allemaal af in het bijzijn van anderen. Ook liefdesverdriet kan je echt eenzaam maken, heb ik ondervonden. Daar moet je doorheen.
Kon u dan nergens op begrip rekenen?
Belcanto: Verdriet en eenzaamheid zijn voor andere mensen moeilijk te begrijpen, heb ik ondervonden. Ze worden er liever niet mee geconfronteerd. Iemand die depressief is, dat is toch een beetje een pretbederver. Ook op eenzaamheid rust een taboe: op een eenzame zit niemand te wachten.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier