‘De absurditeit van de maatregelen van Schauvliege is niet grappig’

Vlaams Parlementslid Elisabeth Meuleman kijkt teleurgesteld naar het bosbeleid van minister Joke Schauvliege. ‘Bossen aanleggen van achter je computer, heet gamen,’ klinkt het. De minister van Natuur krijgt van haar een nieuwe titel: ‘Minister van Virtuele Bescherming. Minister van niets dus.’

Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen, luidt het gezegde. Het is dan ook erg moeilijk te begrijpen dat onze eigen minister van Omgeving, Natuur en Landbouw tot drie keer toe dezelfde fouten maakt: al drie keer op rij stoot minister Joke Schauvliege (CD&V) op de beperkingen van de software waarmee ze werkt. En ook deze keer lijkt ze er geen lessen uit te willen trekken.

In Knack kon u deze week al lezen over de vele fouten in het zoekzonemodel, een softwaretoepassing die de zones aanduidt die voldoen aan de Europese vereisten op vlak van bescherming van topnatuur. De fouten zijn te absurd voor woorden: zelfs het voetbalveld van Sporting Lokeren valt volgens de computers onder hoogwaardig grasland. Kafka had het niet beter kunnen verzinnen.

De absurditeit van de maatregelen van Schauvliege is niet grappig

Maar de absurditeit van de maatregelen van Schauvliege is niet grappig. En de misplaatste trots waarmee ze declameert dat er nog nooit zo veel geld naar bosbescherming is gegaan, evenmin. Computers en software kosten inderdaad enorm veel geld. De vraag is dus niet of er genoeg geld naar de bescherming van onze bossen gaat, maar wel of het geld goed besteed wordt. En na drie softwarefiasco’s zou het kwartje toch stilaan moeten vallen: bossen bescherm je niet van achter je computer. Computers herkennen geen bossen zoals mensen dat kunnen.

De boskaart, de nieuwe versie van de boswijzer, het zoekzonemodel voor natuur: alledrie vertrekken ze vanuit een eindeloos vertrouwen in de technologie. Alledrie kosten ze handen vol geld. En alledrie brengen ze weinig tot niets bij. Het wordt tijd dat minister Schauvliege haar vertrouwen en haar geld anders gaat verdelen. In plaats van te vertrouwen op computers zou ze beter vertrouwen op experts. Die worden nu regelmatig geconsulteerd, maar zelden echt gehoord. En waarom ook geen rol voorzien voor de vele vrijwilligers die zich op het terrein inzetten voor natuur en bos? Ook zij kennen het terrein, kunnen mee bomen tellen en helpen om natuur in kaart te brengen. Citizen science, zo heet dat. In plaats van geld te pompen in software, zou de Minister beter geld uitgeven aan een écht natuur- en bosbeleid. Met experts. En met betrokken burgers. Ter plekke. In het veld. Boots on the ground.

Zelfs het voetbalveld van Sporting Lokeren valt volgens de computers onder hoogwaardig grasland

Met Groen pleiten we ervoor om mensen in te zetten in plaats van computers. Zo blijft de foutenmarge beperkt en creëren we draagvlak en betrokkenheid voor meer bos. Want een computer zal het uiteindelijk worst wezen hoeveel bos hij telt en of hij daarbij fouten maakt. Mensen hebben bos nodig, en het bos heeft mensen nodig om ervoor te zorgen dat het niet verdwijnt.

Als je daar als Minister echt van overtuigd bent, reken je niet tot drie keer toe op computers om over ons bos te waken. Dan zwaai je niet omstandig met de grote bedragen geld die je neertelt om bos te beschermen. Dan bescherm je het bos, zonder tamtam en technologische snufjes. Je doet wat nodig is. Minister Schauvliege heeft voor de derde keer voor de foute oplossing gekozen. De vraag rijst wat dat betekent. Is ze van goede wil maar gewoon hardleers? Of is de goede wil beperkt tot een schijnvertoning en kunnen de bossen an sich haar gestolen worden? Geen computer die het antwoord kent.

Is ze van goede wil maar gewoon hardleers? Of is de goede wil beperkt tot een schijnvertoning en kunnen de bossen an sich haar gestolen worden?

Bossen aanleggen van achter je computer, heet gamen. In The Sims of Farmville kan het misschien: in de virtuele realiteit heb je genoeg aan virtuele bossen. Maar echte bossen hebben echte bescherming nodig, en echt beleid. Virtuele bescherming is geen bescherming, hooguit bezigheidstherapie voor iemand die het gevoel wil hebben met iets belangrijks bezig te zijn. Het is in elk geval geen taak voor een Minister van Omgeving, Natuur en Landbouw.

Schauvliege dreigt al een tijdje de geschiedenis in te gaan als Minister van Ontbossing. Als ze niet uitkijkt, komt daar nog een titel bij: Minister van Virtuele Bescherming. Minister van niets dus. Want ook rond andere thema’s scoort de minister de laatste dagen bijzonder slecht: ze haalt haar klimaatdoelstellingen niet, ze presteert ondermaats op waterkwaliteit, vooral door een overmaat aan mest. En ze slaagt er niet in de gezondheidsdoelstellingen van de Wereld Gezondheidsorganisatie voor luchtkwaliteit te halen. Een barslecht, vernietigend palmares dus.

Ezels stoten zich geen twee keer aan dezelfde steen. Waarom zou een minister dat pijnlijke lot wel beschoren moeten zijn?