‘Wilfried, zorg goed voor Miet’

Martens boetseerde mee aan het moderne België, maar verliet ontgoocheld de Belgische politiek. Hij vond dat hij niet genoeg naar waarde werd geschat.

Ik heb Wilfried Martens meegemaakt in twee totaal verschillende periodes en fases van zijn leven. De eerste keer toen ik als jong politiek journalist getuige was van zijn laatste jaren als premier. Hij had de reputatie van een saaie, hard werkende en zeer geëngageerde politicus die tot het einde op zoek ging naar dat befaamde Belgische compromis.

Hij zocht en vond niet steeds de beste of ideale oplossing voor een probleem, beseffend dat dit in een complex land als België toch nooit zou lukken. Hij ging dan maar voor de minst kwade oplossing waarin alle partijen zich konden vinden. Op die manier boetseerde hij wel mee aan het moderne België.

Martens verliet kort daarna ontgoocheld de Belgische politiek. Hij vond dat zijn verdiensten niet naar waarde werden geschat en trok zich ontgoocheld terug in Europa. Ook daar maakte hij indruk en werd in België wat lacherig gedaan over zijn tweede politieke leven en wat hij zelf ooit omschreef als ‘zijn bewogen liefdesleven‘.

Ik ontmoette hem in de lente van dit jaar opnieuw, samen met collega Ilse Degryse, enkele dagen nadat hij in Lokeren voor de kerk was getrouwd met Miet Smet. Het interview vond, gespreid over anderhalve dag, plaats in het buitenverblijf van Miet Smet in Apt.

Daar troffen we een andere Wilfried Martens. Of beter gezegd: hij liet er een andere kant van zichzelf zien. Hij had zich overgegeven aan zijn oude liefde en de twee zaten als een jong, hopeloos verliefd stel te kibbelen over alles en nog wat, op hun terras in de Provence. Hun handen en ogen zochten mekaar voortdurend. Het was schrikken toen we hem na zovele jaren terugzagen. Zo sterk vermagerd dat zijn oude trui veel te groot om zijn lichaam zwabberde. Hij keek terug op zijn leven en verdedigde zijn keuzes, opnieuw.

Maar hij genoot ook en maakte grapjes. Net als Mevrouw Smet.

Ik heb er altijd over gewaakt om politici nooit aan te spreken met hun voornaam. Behalve toen. ‘Wilfried, zorg goed voor Miet’, zei ik hem, vlak voor we wegreden. Al wisten we wel dat omgekeerde zou gebeuren.

Michel Vandersmissen