‘Uit vrees voor de PTB wordt de PS stilaan de pyromaan van de federale regering’

‘Proefballonnetjes blazen met de regelmaat van een metronoom heeft als enig doel de achterban te plezieren, te sussen of te misleiden’, schrijft Jean-Marie Dedecker na een aantal veelbesproken voorstellen van PS-regeringsleden.

Het proefballonblazersensemble van Vivaldi houdt niet op met het afleveren van partituren die vol staan met valse noten. Pensioenminister Karine Lalieux vond nog maar pas dat wie tien jaar werkt al recht heeft op een pensioen, of Pierre-Yves Dermagne roeptoeterde al dat je je job zelf mag opzeggen als je goesting hebt, en dat je dan onmiddellijk van een volwaardig stempelgeld kunt genieten, “Vrijwillig ontslag met uitkering”. Of zoals Professor Wim Van Lancker van de KU Leuven het plastisch uitdrukte in De Standaard: ‘Net zoals je je eigen huis niet in brand mag steken om de brandverzekering uitbetaald te krijgen, is het niet de bedoeling dat je vrijwillig een werkloosheidsuitkering kan opvragen.’ Rode Staatssecretaris Thomas Dermine legde een rekening van 1,2 miljard euro op de federale regeringstafel om het Waals wanbeleid bij de overstromingsramp aan de Vesder te vergoeden. Rampenbestrijding en -vergoeding zijn nochtans regionale materie, maar het Waalse rampenfonds is een ramp, de laatste euro was er al uit weggespoeld, nog voor de rivieren buiten hun oevers traden. Hij werd uit de watersnood geholpen met een “Griekse” noodlening en een terugbetalingstermijn volgens de “Griekse kalender”.

In navolging van zijn ministers kreeg de socialistische voorzitter Paul Magnette ook plots last van profileringsdrang. Hij heeft last van een acuut Steve Stevaertcomplex. Deze rode kameraad stelt nu ook voor dat het openbaar vervoer gratis moet zijn voor iedereen. De schuldenput van de NMBS is dieper dan de Noordzee, en de belastingbetaler moet jaarlijks al zo’n slordige drie miljard euro bijleggen opdat de trein niet zou ontsporen, maar dat deert olijke Paul niet. Hij wil er nog 700 miljoen euro aan tickets bovenop. De PS-voorzitter heeft blijkbaar het historisch bewustzijn van een rode poon, want hij weet niet dat de huidige generatie nog moet opdraaien voor het verdronken sinterklaasbeleid van zijn Grote Roerganger, wijlen het ‘schijnheilig paterken van Hasselt’. Magnette is ook burgemeester van het zieltogende Charleroi waar stempelen voor velen een loopbaan is, en niet zelden bezigheidstherapie die overgedragen wordt van vader op zoon, zelfs drie opeenvolgende generaties lang.

De hangmat van onze sociale zekerheid kan voor de Parti Socialiste nooit genoeg schommelen, en de staatsruif is ook nooit gul genoeg. Niet te verwonderen, uit een marketinganalyse bleek ooit dat twee op de drie PS-kiezers werkloos waren, en dat de rekening toch wordt betaald met de miljarden transfers die jaarlijks overgeheveld worden van Vlaanderen naar Wallonië. De PS-voorzitter is ook nog supporter van FC Charleroi, het sjottersclubje van de clan Modi & Mehdi Bayat, dubieuze peetvaders van de voetbalcorruptie. Paul Magnette liet tot nu uitschijnen dat voetbalmiljonairs maar eenzelfde minumum aan RSZ moeten betalen als kassierster Deborah in Delhaize. Dit is het enige punt waarmee hij nog door dezelfde deur kan als MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez, want deze blauwe breedsmoelkikker is zelf praeses van FC Francs Borains. Het kibbelkabinet van Vivaldi wil niet beknibbelen. Iedereen gelijk, maar sommigen meer gelijk.

Met die georkestreerde steekvlampolitiek ontpoppen Paul, Pierre-Yves, Thomas en Karine zich tot de pyromanen van de federale regering. Met de hete adem van de communistische PTB-PVDA in haar nek stookt de PS de brandjes stelselmatig op. Ze ontvlammen dan als olie op het vuur, eerst in de pers en dan pas op de regeringstafel, waar ze dan even snel geblust worden, want geen enkele partij durft deze coalitie doen vallen uit angst voor nieuwe verkiezingen. Opiniepeilingen bepalen immers de hardheid van het regeringscement, en die hangt als los zand aaneen. Proefballonnetjes blazen met de regelmaat van een metronoom heeft in wezen als enig doel de achterban te plezieren, te sussen of te misleiden. De Brusselaar Ahmed Laaouej is fractieleider van de PS in de Kamer. Hij stemde bijvoorbeeld mee voor het loonakkoord van zijn kameraad minister Dermagne, maar ging dan op 24 september samen met de socialistische vakbond betogen tegen ditzelfde akkoord. Redeloos en radeloos in de slipstream van de PTB.

De PS overleefde alle schandalen, zelfs broedermoord. De partij leek wel van teflon. De Parti des Scandales bleef incontournable bij nagenoeg elke regeringsvorming. Nu lijkt ze op weg naar een historisch dieptepunt. De linkse kerk sterft liever in schoonheid dan haar eigen dogma’s te herzien. Door al dat besturen blijkt haar bewustzijn ernstig vernauwd, ze blijft cadeautjes uitdelen voor klantenbinding en cliëntelisme, ondanks een latente richtingscrisis. Maar de laatste arbeider heeft in Vlaanderen al de deur van het Achturenhuis achter zich dichtgeklapt. Nu gebeurt hetzelfde in Wallonië met het volkshuis Germinal. In het Noorden stemmen ze op het extreemrechtse Vlaams Belang, en in het Zuiden op het extreemlinkse PTB. Links of rechts, het deert de metallo’s en de cheminots niet, want het is uit ontgoocheling en zelfs verwendheid, niet uit ideologische overwegingen.

Het socialisme heeft nu een rode kater. Decennialang kampt het al met een gebrek aan verhaal. De arbeider stierf uit, en de ideologische veren werden afgeschud. Het lijdt nu het meest onder het politieke wantrouwen omdat het historisch stilaan teveel transformaties heeft doorgemaakt: van arbeiderspartij over hippiepartij naar doorgeschoten migrantenpartij. Links zocht haar ideologisch heil in minderheden, immigratie, feminisme en homoseksualiteit, maar vergat de arbeider. Het linkse discours verdween achter de muren van de universiteit en in de lofts van elitaire salonsocialisten waar het doordrenkt raakte van sociologisch jargon. Socialisme werd immigrationisme, zelfbediening en cliëntelisme. Het heeft het arbeidersproletariaat ingeleverd voor de moslims. Het heeft geen lessen getrokken uit het falen van het militante multiculturalisme, dat bij sommige etnische groepen positieve discriminatie toepaste ten nadele van de eendracht van de algehele gemeenschap, en een gedoogbeleid voerde voor importcriminaliteit.

Haar sociale reparatiestrategen hebben de mensen daarenboven zo afhankelijk van hun eigen politiek gemaakt met allerlei voordelen en met een gratis pamperbeleid dat ze verwend en veeleisend achterover leunen. Ze heeft een verzorgingsstaat gecreëerd met een afhankelijke onderklasse die grotendeels geen verantwoordelijkheid meer draagt en zich chronisch slachtoffer voelt. Deze klasse heeft van diezelfde elite geleerd om de oorzaak van haar falen te externaliseren of te projecteren op het systeem.

Historicus Yval Noah Harari beschrijft in zijn boek Sapiens waar het in wezen om gaat. Volgens de Israëlische auteur hebben de overheid aan de ene kant en de markt aan de andere kant steeds meer taken op zich genomen waarin vroeger door kleine gemeenschappen werd voorzien. Daardoor is het gevoel van maatschappelijke samenhang, van gemeenschap, uitgehold. Alle populistische politiek, links en rechts, gaat daarover, namelijk dreigend verlies van maatschappelijke samenhang. Het is de blinde vlek van de huidige generatie socialisten die vrij spel geeft aan de lokroep van extremisten, zelfs al zijn het rattenvangers als de communist Raoul Hedebouw.