Beste Jean-Marie Dedecker

Eerlijk? Ik ben er nog niet uit. Ik weet nog altijd niet wat ik moet denken van dat gekibbel over uw zwetende voorhoofd.

Ja, je kunt vinden dat Luc Tuymans die foto van Katrijn Van Giel heeft overgeschilderd. Maar je kunt ook vinden dat Luc Tuymans als kunstenaar het voorrecht geniet om uit de miljarden foto’s die elke dag worden gemaakt nu net dat éne beeld onsterfelijk te maken. Zoals Marcel Duchamp destijds uit al die urinoirs nu net dat éne exemplaar tot kunst verhief. Noem het een vorm van artistieke handoplegging. Het plagiaat als parodie.

Het belangrijkste neveneffect van de hele heisa was dat u nog eens volop in de spotlights mocht vertoeven. Er was een tijd dat de hele Wetstraat sidderde en beefde als u sprak, vandaag haalt men voor u zelfs de schouders niet meer op. De enige plek op aarde waar uw mening er nog toe doet, behoudens uw eigen huiskamer, is knack.be, de website die samenspant met dit eigenste magazine. U maakt er deel uit van het schaduwparlement: een panel van politieke losers die vorig jaar niet verkozen raakten.

Uw laatste bijdrage op knack.be, over de radicalisering in onze gevangenissen, verdient het om ook langs deze weg onder de aandacht te worden gebracht. De tekst beoogt niet alleen inhoudelijke pertinentie, maar tevens stilistische souplesse, fraaie beeldspraak en artistieke zeggingskracht. Ik illustreer dat graag met een aantal fragmenten.

‘Bleekwaterpolitici, die nu allen het scalpel willen hanteren, ontkenden gisteren nog het bestaan van antibiotica om de etterende wonden van de radicalisering te bestrijden. Verdrietanalisten en zelfbenoemde wijsneuzen schreeuwen zich hees en schor van het eigen gelijk. In elke straat een soldaat, verjaagt nu het kwaad.’ Je moet ze een paar keer lezen voor je ze ten volle begrijpt, deze passage, maar je proeft de tevredenheid van de auteur. Alleen dat rijm in de slotzin zou ik nog net één trapje hoger hebben getild – wat dacht u van: in elke straat een soldaat, verslaat nu het kwaad?

‘Over de islamisering van onze gevangenissen bestaat er eigenlijk al lang geen twijfel meer. Maar er staan al jarenlang zoveel doofpotten te pruttelen dat onze minister van Justitie er een heuse steelband mee kan opstarten.’ Wat een vondst: pruttelende doofpotten! Ik weet niet of dat beeld van die steelband er goed bij past, maar toch: het zet een mens aan het denken en daar gaat het tenslotte om.

‘Elk tuchtvoorstel eindigt in een tuchtprocedure met een pro-Deoadvocaat voor de gedetineerde. De gemeenschap betaalt en de cipier houdt zich gedeisd, gedegradeerd tot pamperpedagoog met zijn eigen handboeien aan.’ Als werkwoord was pamperen volledig versleten, maar een pamperpedagoog, met zijn eigen handboeien aan dan nog – je moet er verdorie toch maar opkomen.

‘God is nog niet dood in West-Europa, zoals Nietzsche graag had gewild, maar hij ligt wel op de afdeling palliatieve zorgen. Onze katholieke God is aan het verdampen.’ Ook lang niet slecht, al zou ik hier toch nog even aan gesleuteld hebben: ik weet eerlijk gezegd niet of er op de afdeling palliatieve zorgen veel mensen liggen te verdampen.

‘Voor wie pretendeert de waarheid te verkondigen is de andere een leugenaar. Elk geloof beschuldigt de ander van ongeloof. Elke ketter heeft zijn letter.’ Mja. Maar hier mist u de kans om nog eens uit te pakken met een megarijm – wat dacht u van: elke etter van een ketter heeft een spetter van een letter?

Weet u wat ik mij lang afvroeg? Wie uw ghostwriter is. Wie is toch die zelfbenoemde wijsneus die uw verdampende politieke project van palliatieve zorgen voorziet? Die bleekwaterschrijver die vermoedelijk denkt dat hij een scalpel hanteert, terwijl hij zijn pruttelende pamperpennetje beter in de doofpot zou werpen? Die verdrietanalist die gespecialiseerd is in etterende letteren waartegen geen antibiotica gewassen is? Die tekstuele trommelaar die beter tot zijn recht zou komen bij een steelband?

Ondertussen denk ik dat ik daar wel uit ben: is het niet oud-journalist Piet Deslé, al bijna tien jaar uw communicatieve rechterhand, al dan niet met handboeien aan?

Ik moet zeggen: hij is me er wel eentje. Hij heeft in elk geval Luc Tuymans niet nodig om een parodie te produceren.

Met een knoet van een groet

Joël De Ceulaer