‘Ons land speelt pingpong met migranten’

Negen maanden nadat ze naar de Dienst Vreemdelingenzaken werd overgeplaatst, klapt Eveline Vandevelde in een interview met Knack uit de biecht. Lees hier een opiniestuk van haar hand: ‘Is het migratiebeleid in vraag stellen tegenwoordig strafbaar? Mag er niet aan de alarmbel worden getrokken als het de spuigaten uitloopt?’

‘We worden overspoeld. Zoals bij een tsunami, hoge vloedgolven van mensen. Het valt niet meer te controleren. Ziet u dat dan niet?’ Je hoort het zo vaak, migranten die gereduceerd worden tot een kolkende watermassa. Enkele jaren geleden kwam voormalig Brits premier David Cameron nog in opspraak nadat hij mensen op de vlucht portretteerde als insecten. Alsof het geen mensen zijn. Neen, we spreken over een ziekte die zo snel mogelijk uitgeroeid moet worden, een zwerm, een overvloed, kortom: we worden overspoeld door illegalen die als paddenstoelen uit de grond schieten.

Ons land speelt pingpong met migranten.

De realiteit is dat we te maken hebben met een onmenselijk beleid dat steeds meer doden eist. Een dodelijk beleid dus. Het middenveld strijdt voor een humaner beleid, een beleid waarbinnen mensenrechten worden gerespecteerd. Dit alles terwijl Europa aan sneltempo hekken bouwt, de grenzen sluit en steeds opnieuw raar opkijkt als er weer eens doden vallen. Maar zo wordt tegenwoordig met mensen omgegaan, want elke dode meer is een migrant minder.

Critici zouden kunnen stellen dat er een daling merkbaar is van het aantal dodelijke slachtoffers op de Middellandse Zee. Een lichtpunt toch? Wel, ik kan er onmiddellijk bij vertellen dat Europa met man en macht vandaag reddingsoperaties op zee onmogelijk maakt. En datzelfde Europa sloot een deal met Libië waardoor veel mensen momenteel daar in limbo vastzitten. Libië fungeert als grenswacht van Europa. Misschien heeft u wel al gehoord over slavernij of ontvoeringen voor losgeld die daar welig tieren. Het werd even opgepikt door de media, maar de storm ging snel liggen. Verontwaardiging gaat vaak over in nonchalance want ‘het is toch mijn probleem niet’.

Niemand wil ze. Het ene land schuift de verantwoordelijkheid door naar het andere. Spanje, Italië en Griekenland krijgen het het zwaarst te verduren. Dat komt natuurlijk door hun geografische ligging, die andere Europese landen goed uitkomt. Het eerste land van aankomst draagt namelijk de verantwoordelijkheid voor het behandelen van een verzoek tot internationale bescherming. Vandaar dat Spanje, Italië en Griekenland de handen meer dan vol hebben met de opvang van migranten.

Hoe zit het met België? Wel, ik kan u verzekeren dat er momenteel stevig ingezet wordt op ontradingscampagnes gericht op onder meer Palestijnen en Marokkanen zodat ze hun herkomstland niet verlaten. Zo worden Palestijnen bijvoorbeeld gewezen op de hoge kostprijs van brood om hen te tonen dat het leven in België toch niet zo goedkoop blijkt te zijn. Want stel je eens voor dat België bekend zou staan om een soft migratiebeleid.

Het beleid van Theo Francken was niet netjes, maar Maggie De Block scoort niet veel beter. Het is kiezen tussen pest en cholera. Palestijnen worden het meest geviseerd. Alsof het nog niet genoeg is dat Europese landen voortdurend pingpongen met migranten, worden er nu immers Palestijnen opgesloten in gesloten centra. Heel wat Palestijnen komen via Spanje Europa binnen om dan verder door te reizen naar België. Met opsluitingen wil de Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ) voorkomen dat Palestijnen onderduiken om het Dublinakkoord te omzeilen.

Het gaat hier niet over de tegenstelling tussen links en rechts. Het gaat over respect voor mensen die vandaag ontmenselijkt worden.

‘Bel ik met het gesloten centrum van Vottem? Morgen kan u opnieuw twee stuks verwachten.’ Dagelijks belt de cel Dublin naar de gesloten centra om te polsen of er nieuwe plaatsen beschikbaar zijn. Mijn mond valt open van verbazing. Twee stuks betekent opnieuw twee mensenlevens die gedehumaniseerd worden, alsof het om goederen gaat.

Een collega pikt onze discussies over het steeds strengere migratiebeleid op tijdens de middagpauze en speelt de inhoud ervan door aan onze baas. Daarop wordt onze loyaliteit in vraag gesteld. Ook wordt gesuggereerd dat onze eigen personeelsdienst potentiële medewerkers maar eens wat beter moet gaan screenen. Is het migratiebeleid in vraag stellen tegenwoordig strafbaar? Mag er niet aan de alarmbel worden getrokken als het de spuigaten uitloopt?

Sommigen zullen me nu gemakshalve in het linkse hoekje drummen, om niet verder na te moeten denken of om te verzanden in een eindeloze theoretische discussie. Maar het gaat hier niet over de tegenstelling tussen links en rechts. Het gaat over respect voor mensen die vandaag ontmenselijkt worden. Maar ondertussen wordt er verwoed verder gepingpongd. Om hoeveel stuks zal het morgen gaan?