‘Mogen kinderen nog onbezorgd buitenspelen, ja?’

Uit angst dat onze kinderen iets zal overkomen, hebben we de neiging om hen bang te maken en hun vrijheid te beknotten. ‘Mogen ze alsjeblief af en toe iets doen of ergens zijn zonder dat wij hen controleren?’, schrijft Knack-redactrice Ann Peuteman. ‘Bange kinderen worden later bange volwassenen, en daar zijn er al genoeg van.’

We moesten en zouden buitenspelen. Uren voor de televisie hangen, vonden onze ouders ongezond en tegennatuurlijk. De straat moesten we op. Om met de buurkinderen te rolschaatsen, te voetballen of een ruiltocht te houden. Frisse lucht en zon op onze huid zouden ons goed doen. En zo was er ook even rust in huis.

Anno 2015 hebben ouders nog altijd liever niet dat hun kroost een zomerlang televisiekijkt, zit te gamen of over de golven van het internet surft. Maar kinderen de straat op sturen, is bijlange niet meer evident. Wat als ze verdwalen of door de een of andere pervert worden meegelokt? Lopen ze niet het risico om door plaatselijke hangjongeren gesard of beroofd te worden? En vormen ook de zondagsrijders die tijdens de vakantiemaanden door het dorp cruisen geen enorm risico? ‘Blijf jij maar in de tuin’, hoorde ik een vader aan het begin van de zomer tegen zijn beteuterde zoontje zeggen. ‘Daar heb je alles: een trampoline, een schommel en desnoods zet ik het zwembad op.’ In de tuin heeft zo’n kind inderdaad alles. Behalve vreemde kinderen, onbekende steegjes en spannende verstopplekken.

Nu kan ik natuurlijk niet ontkennen dat de straten en pleinen tegenwoordig een pak linker zijn dan vroeger. En dus snap ik wel dat ouders die hun kinderen buiten laten spelen, hen op het hart drukken om zich zo zedig mogelijk te kleden, niet te ver af te dwalen en hard weg te rennen als een onbekende hen aanspreekt.

Die bezorgdheid is begrijpelijk en vaak ook terecht. Je mag er niet aan denken dat je kind iets zou overkomen. Vandaar dat we onze zonen en dochters het liefst allemaal een chip zouden inplanten zodat we te allen tijde weten wat ze doen en waar ze zijn. Dat begint al in de wieg: op menig geboortelijst staat tegenwoordig een babymonitor waarmee je je al dan niet slapende kind dag en nacht op het scherm van je smartphone in het oog kan houden.

Armbandje dat alarm slaat

En eens het wat groter is, krijgt het een armbandje om dat alarm slaat als het op het strand of in een pretpark te ver bij je vandaan dreigt te lopen. Onlangs nog vertelde een moeder me dat ze haar achtjarige zoon een gsm heeft gegeven zodat ze hem op elk moment van de dag op school, bij de scouts of bij een vriendje kan bellen om te checken of alles in orde is.

Natuurlijk willen we dat onze kinderen veilig zijn, nooit de weg verliezen en vooral niet met vieze mannen meegaan. Maar mogen ze alsjeblief ook de vrijheid hebben om af en toe even iets te doen of ergens te zijn zonder dat wij hen controleren? Mogen ze even het gevoel, de illusie hebben dat we niet weten waar ze zijn? Dat we hen voor allerlei onheil moeten waarschuwen staat buiten kijf. Een kind moet weten wat de grenzen van zijn territorium zijn, dat het nooit met vreemden mee mag gaan en wat het moet doen in geval van nood.

Mensen die niet door Brussel durven te wandelen

Maar het kan niet de bedoeling zijn dat we onze angsten op hen overbrengen. Want wat kan er worden van een kind dat in elke man een potentiële verkrachter ziet en in elke vrouw een gifmengster? Bange kinderen worden later bange volwassenen.

Van die mensen die niet door Brussel durven te wandelen, hun nieuwe buren maar raar en eng vinden en een zo hoog mogelijk hek rond hun tuin laten zetten. En van zulke bange mensen, daar zijn er al meer dan genoeg van.