‘Zomer is de nieuwe kerst’

Anno 2015 houdt elke zomer een marsorder in, schrijft Ann Peuteman in de eerste column van haar zomerreeks. ‘Je moet vooral onmenselijk hard genieten. Ja, zomer is een beetje de nieuwe kerst geworden. Het enige voordeel is dat je niet de hele tijd de meest debiele versies vanJingle Bells hoeft te aanhoren.’

‘Dat de zomer maar gauw voorbij is’, zucht ze. Het is het begin van de zomervakantie en we zitten met een groepje vrienden op een terras. Na het eerste rondje begint iedereen uit te rekenen hoeveel dagen er nog gewerkt moeten worden voor ze richting Toscane, Turkije of de Provence kunnen vertrekken. Maar zij dus niet. Voor haar is de zomer geen hoogmis. Integendeel.

Dan moet ze haar kinderen tot twee keer toe veertien dagen missen en als alleenstaande moeder kan ze zich geen reis veroorloven. Er kunnen hoogstens een paar dagjes Nieuwpoort af. Het gesprek valt stil. Dat is wel erg eerlijk. ‘Er zitten ook voordelen aan’, grijnst ze dan. ‘Vooral voor mijn buren. De halve zomer zorg ik voor hun katten, vissen en planten. Dan heb ik ook iets omhanden.’ Over onze reisplannen hebben we het daarna niet meer gehad.

Die jaarlijks weerkerende euforie aan het begin van de zomervakantie werkt wel meer mensen op de zenuwen. Al die hardwerkende Vlamingen die niet kunnen wachten om hun out of office reply op te zetten en in afwachting close-ups van tapa’s, foto’s van kinderen in opblaaszwembadjes en sfeerbeelden van wijnovergoten barbecues op Facebook posten.

En dan, halfweg de laatste werkdag, de officiële aankondiging (vorige vrijdag alleen al telde ik meer dan twintig zulke posts): ‘Bezig met de laatste loodjes en dan eindelijk vakantie.’ Waarop alle virtuele vrienden braafjes doen wat van hen wordt verwacht: de gelukkige vragen waar de reis naartoe gaat en hem of haar een ontspannende vakantie toewensen.

Toch de Facebook-vrienden die zelf verre reizen en zwembadfeestjes in het vooruitzicht hebben. Wie dat niet heeft, is al veel minder geneigd om het spel mee te spelen.

Sommigen posten wel foto’s van bloeiende hortensia’s of door de hitte geslagen huisdieren om zichzelf en hun vrienden ervan te overtuigen dat ze ook genieten, maar de meesten doen er liever het zwijgen toe. Al is het maar omdat het niet staat om tijdens de zomermaanden te klagen.

‘Alsof de zomer alles oplost’

‘Mensen doen altijd alsof de zomer alles oplost’, zei onlangs een vriendin die aan het herstellen is van een heftige relatiebreuk . ‘In het voorjaar begon het al. Vrienden die me wilden troosten, zeiden: ach, straks is het mooi weer en kun je in je tuin zitten of terrasjes doen. Alsof dat de pijn zou verzachten. Als iedereen om je heen blij is en plannen maakt, voel je je net eenzamer.’ Zeker als je een verlies aan het verwerken bent, je kinderen moet missen, niemand hebt om mee op reis te gaan of door ziekte of ouderdom aan bed gebonden bent.

Dat doet me denken aan de vrouw van 84 die ik afgelopen winter voor een reportage sprak. Toen ik na het interview wou vertrekken, zei ze: ‘Ik heb zo’n zin om nu naar Thuis te kijken, maar ik moet me bedwingen.’ Waar had ze het over? Waarom mocht ze van zichzelf niet naar een soap kijken? Uit principe? Nee, omdat ze alle afleveringen opnam en opspaarde voor de zomer.

‘Dan gaan mijn kinderen op reis en zitten mijn buren in hun appartement aan zee’, legde ze uit. ‘De enige die ik dan zie, is de thuisverpleegster. Zij komt op maandag om me mijn spuit te geven en op donderdag om me een bad te laten nemen. De rest van de tijd kijk ik naar Thuis. Dan gaat de tijd een beetje sneller vooruit.’

Je hoeft dus niet meer op Kerstmis te wachten om een eenzame uit te nodigen. Er zijn er in de zomer al meer dan genoeg te vinden. Anno 2015 houdt elke zomer een marsorder in: je moet ontiegelijk leuke dingen doen met je vrienden en geliefden, steeds nieuwe vakantiebestemmingen uitproberen en vooral onmenselijk hard genieten.

Ja, zomer is een beetje de nieuwe kerst geworden. Het enige voordeel is dat je niet de hele tijd de meest debiele versies van Jingle Bells hoeft te aanhoren.