‘Het is bijna politieke zelfmoord om als blanke heteroman je neus in de genderkleerkast te steken’

‘De roep om quota’s is contraproductief omdat dan de kwaliteitsstandaarden worden verlaagd en de middelmatigheid wordt beloond’, schrijft Jean-Marie Dedecker.

Het is pas op 8 maart internationale vrouwendag, maar februari was hier al girlpowermaand. Françoise Chombard, de leading lady van de techindustrie, stopte triomfantelijk als CEO van Melexis. Ze was zo succesvol dat beleggers hun aandelen verkochten omdat ze haar liever niet zagen vertrekken. Een mooier compliment kun je niet krijgen in de zakenwereld.

NMBS-baas Sophie Dutordoir kreeg het aan de stok met haar voogdijminister Georges Gilkinet van Ecolo over de sluiting van 44 treinloketten. Ze reed hem van de rails. De gewezen succesvolle CEO van Electrabel moet nu immers onze treinen op het goede spoor houden. Geen sinecure in een overheidsbedrijf dat geleid wordt door de vakbonden, door politieke partijvazallen en een leugenachtige groene minister.

Open VLD’er Sihame El Kaouakibi daarentegen, knuffelallochtoon van de overgesubsidieerde integratieindustrie en van het sociaal ondernemerschap, moet zich gaan verantwoorden bij Justitie omdat ze haar zakken zou hebben gevuld op de kap van de kansarme kinderen van Let’s Go Urban. Corruptie, normvervaging en belangenvermenging zitten blijkbaar in het DNA van het blauwe Open VLD-fabriekje aan de Melsensstraat. Oud-ministers Jaak Gabriëls en Karel Pinxten zaten onlangs met hun graaivingers ook al in de snoeppot.

Net op 2 februari, het feest van Onze-Lieve-Vrouw Lichtmis, beviel onze groene staatssecretaris voor Gendergelijkheid, Gelijke Kansen en Diversiteit, Sarah Schlitz van een nieuw ideetje. Niettegenstaande de klimaatopwarming is het immers kil en koud in de groene achtertuin. Zo kil dat Kristof Calvo opwarming gaat zoeken bij GroenLinks in Nederland. Sarah, het groene dwaallicht en ideologisch zustertje van Georges G., wil nu ook vrouwenquota invoeren in de directiecomités van de bedrijven. Een schreeuw om aandacht voor de ondraaglijke lichtheid van het bestaan in de coulissen van de macht.

Dirk Vijnck

Niet dat er een economische of sociale noodzaak is voor deze vorm van zogenaamde positieve discriminatie. Volgens de gendermonitor, die de gegevens van de Kruispuntbank voor Ondernemingen verbindt met die van de Rijksdienst voor Sociale zekerheid, was 48 procent van de bestuurders en 31 procent van de zaakvoerders van alle Vlaamse vennootschappen (dus niet alleen de beursgenoteerde) in 2016 al een vrouw.

Ondertussen zijn de directiekamers van de ondernemingen nog verder vervrouwelijkt en verkleurd onder de niet-aflatende druk van de woke tijdsgeest. Op de politieke markt van gender en diversiteit is een wit konijn als Kaouakibi al te koop voor 50.000 euro. Eigenlijk een koopje, of was het 103.000 euro?

In 2009 bood haar mentor Bart Somers al 100.000 euro aan Dirk Vijnck om over te lopen van LDD naar Open VLD. De blauwe plekken moet je er dan maar bijnemen. ‘Het oude feminisme sprak over bevrijding, het nieuwe over macht’, zei de Amerikaanse historica Gertrude Himmelfarb in 1989 al. Minderheidsgroepen wedijveren om de zieligheidstrofee. De intellectuele elite bijt zich in haar politiek correcte staart, en de afrekencultuur tiert welig zonder empathie of mededogen.

Het schiet zelfs al door naar de andere kant. Directeur Karen Parkin van Adidas moest opstappen omdat ze gezegd had dat er teveel ruis stond op de discussies over diversiteit. De vrouwenbeweging blijft zwelgen in abstract medelijden. Ze streven zogezegd naar gelijkheid maar propageren ongelijkheid. Wat in de bedrijfswereld opgang maakt, geldt ook in de academische wereld. De Technische Universiteit in Eindhoven neemt bijvoorbeeld enkel nog vrouwelijke professoren aan op de loonlijst. Van discriminatie gesproken.

Het is bijna politieke zelfmoord om als blanke heteroman je neus in de genderkleerkast te steken. Zelf ben ik dan nog zo’n overjaarse stuntelende grootvader voor wie de wasmachine een ratelend massavernietigingswapen is. Daarom geef ik liever het woord aan rolmodellen zoals Dame Annie Vereecken. Deze zakenvrouw is serie-investeerder en betwist het bestaan van een glazen plafond en van een kleverige vloer in de bedrijven: ‘Ik heb het nooit gevoeld. Ik hoor vrouwen zeggen dat ze de promotie niet krijgen die ze verdienen. Maar als ik dan zeg dat ze ontslag moeten nemen en het elders proberen durven ze niet.’ Vrouwen hebben gemiddeld een hogere afkeer voor risico’s dan mannen, en dat is in de jungle van het ondernemerschap eerder een nadeel dan een voordeel. Hoe je het ook draait of keert, daar is het survival of the fittest.

Over de oorzaken van de (on)gelijkheid tussen vrouwen en mannen en het glazen plafond in het bedrijfsleven zijn er al bibliotheken volgeschreven. ‘Vrouwen met macht en ambitie blijft een moeilijke combinatie’, zegt topjuriste Hilde Laga in het magazine Nina van 6 februari: ‘Als er promoties zijn zeggen vrouwen: ik kom daarvoor niet in aanmerking. Mannen zeggen: ik heb niet alle kwalificaties maar ik zal wel leren on the job. Vrouwen steken zich systematisch achteruit; Zeker jonge mama’s.’ Barones Laga is voorzitter van de GIMV en staat in de toptien van de machtigste bestuurders van het land. Een wijze vrouw dus, die Hilde.

Middelmatigheid

Op het gevaar af zelf gecastreerd te worden en beschuldigd te worden van machistische selectiviteit, citeer ik daarom hier liever eventjes de filosofe Griet Vandermassen uit haar interview ‘Hoor je feministen ooit pleiten voor meer vrouwen bij de vuilkar?’ in De Morgen. De auteur van Dames voor Darwin vindt dat steeds dezelfde ideologische verhaaltjes van de feministische beweging doof en blind blijven voor objectief wetenschappelijk onderzoek over evolutie en de seksen. ‘Tal van grootschalige studies tonen aan dat de genderkloof juist groter wordt, naarmate mannen en vrouwen gelijke kansen krijgen. Dat gaat helemaal in tegen het klassieke verhaal dat we decennialang horen, dat sekseverschillen vooral het gevolg zouden zijn van discriminatie of onderdrukking. De gendergelijkheidsparadox.’

En verder: ‘Het dader-slachtofferplaatje dat feministen voorhouden – alsof mannen een structuur hebben gecreëerd waarin vrouwen het onderspit delven – klopt gewoon niet. Ze werden wel lange tijd in strakke rolpatronen gedrukt. Dankzij de feministen kunnen vrouwen kansen grijpen en zijn ze doorgedrongen tot de hoogste regionen van de maatschappij. Er is geen enkel bewijs van structurele achterstelling. Ik verzet me tegen het beeld van vrouwen als passieve wezens die gekneed worden om aan culturele normen te voldoen.’

De roep om quota’s is zelfs contraproductief omdat dan de kwaliteitsstandaarden worden verlaagd en de middelmatigheid wordt beloond. Bedrijven als ABN AMRO, ING en IBM nemen bewust meer vrouwen aan als management trainee, in de hoop vrouwen naar de top te krijgen. Ze stellen echter vast dat ze vrouwen kwijtraken als ze halverwege dertig zijn. Dezen vinden dat de opofferingen die men ervoor moet opbrengen het niet waard zijn, en … velen hebben een man met een goed betaalde baan.

De nieuwe bestuursvoorzitter van Melexis Françoise Chombar vindt eveneens dat quota voor vrouwen niet de oplossing zijn. Als bepaalde categorieën stelselmatig hun gelijke rechten onderbenutten zijn de kansen de facto ongelijk. Problemen zijn gemakkelijker te verdragen als je er iemand anders de schuld kunt van geven.