‘Het huidige makelaarssysteem in het voetbal is een vorm van mensenhandel’

Wir haben es nicht gewusst? Onzin, zegt Jean-Marie Dedecker. Alle clubs draaien mee in het perfide wereldje van de mensenhandel in het voetbal. ‘Voetballers zijn als bureaustoelen.’

De voetbalwereld staat in brand. Op het strafbankje van het Tongerens parket schuifelt het kruim van onze sjotterswereld aan, van trainers tot makelaars, van topscheidsrechters tot clubbobo’s. In hun kielzog loopt de peperdure elite van egotrippende strafpleiters die normaal de grootste maffiadelinquenten van ons land bijstaan, tafelspringende procedureneukers op voetbalnoppen.

Alle clubs draaien mee in het perfide wereldje van de mensenhandel in het voetbal. Wir haben es nicht gewusst is een vals riedeltje. Van de ruim 70 miljoen euro die de Belgische profclubs verdienden met transfers, speelden ze maar liefst 41,9 miljoen euro kwijt aan makelaars. Per gespendeerd transferbedrag stroomt er theoretisch gemiddeld 13,3% (tot 40%) richting de (buitenlandse) bankrekening van de makelaar. Fiscale constructies waar de clubs gretig aan meewerken. Een transfersom van 500.000 euro, en daar bovenop nog eens 400.000 euro commissieloon aan de makelaar is geen uitzondering. Voor hun vergoeding is de sky the limit.

Van de 200 geregistreerde voetbalmakelaars in ons land roomt een top 5 de pot af. Absolute transferkoning is Mogi Bayat. Zijn familie was eigenaar van het grootste melkbedrijf van Iran ten tijde van de Sjah. Oompje Abbas bezit nu Chaudfontaine en Looza, en toen hij ook de lakens uitdeelde bij FC Charleroi leerde Mogi er de “stiel”. Bayats meerwaarde bestaat er in dat hij handelt als een autoverkoper: hij verkoopt een nieuwe en neemt de oude over. Naast de nieuwe Godfathers van de voetbalmaffia Mogi Bayat en Dejan Veljkovic zijn er echter nog die met klamme handjes rondlopen. De praktijk van sommige voetbalmakelaars is een institutioneel systeem van corruptie en matchtfixing. Pooiers met voetballende prostituees in hun portefeuille. Een makkie: om poetsvrouw te worden moet je een examen afleggen, om makelaar te worden volstaat het een lidkaart van 500 euro te kopen bij de voetbalbond.

Het huidige makelaarssysteem in het voetbal is een vorm van mensenhandel.

De voetbalmakelaar wordt betaald wanneer een speler “verhandeld” wordt. Hij ontvangt een commissie op de transfersom en op het jaarloon van de speler. Hoe meer de speler doorverkocht wordt, hoe meer geld in ’t laatje van de makelaar. Wanneer de sjotter goed presteert, gaat zijn marktwaarde omhoog, en moet hij zo vlug mogelijk verhandeld worden naar een club waar de makelaar het meest aan de kassa passeert. Een speler die bij zijn club blijft spelen, brengt niet op. Het is mondiaal een miljardenbusiness. De meerwaarde van een voetbalmakelaar is echter zo goed als nihil. Clubs hebben immers zelf allemaal talentscouts in dienst. Dat sommigen hun riant salaris verantwoorden met het feit dat zij naast makelaar ook manager zijn van hun spelers en hen zakelijk begeleiden, is meestal onzin. Schone schijn, opgehouden om het Vlaamse decreet inzake arbeidsbemiddeling te kunnen omzeilen.

‘Journalisten lopen gretig mee in de buitenspelval’

Merkwaardig genoeg betaalt de club de makelaar, zelfs wanneer deze in opdracht van de speler werkt. Clubs die hieraan niet willen meewerken, worden door makelaars als Bayat buitenspel gezet omdat hij quasi een monopolie heeft. Dit gigantische geldgemors blijft eveneens duren omdat enkelingen bij de voetbalclubs mee van de vette makelaarsruif mogen eten. Welke speler wordt “aangekocht” wordt zelden door de trainer bepaald, deze mag hoogstens de hint geven dat hij wel een spits zou kunnen gebruiken. De man aan de aankoopknop is de sportief directeur en in sommige gevallen ook de voorzitter zelf. Het geld komt echter niet uit de eigen zakken, maar uit de zakken van de club. De club betaalt de makelaar, en de makelaar betaalt een stuk terug, zij het niet aan de club, maar aan degene die beslist over de aankoop, de sportief directeur, of de voorzitter zelf, en dit via schimmige fiscale constructies of dure horloges. Het zijn die fictieve geldstromen die de betrokkenen nu de das om doen. Nieuwkomers betalen soms “startgeld” aan malafide clubbeheerders om dan spelers te mogen leveren. And the show goes on. Mogi Bayat is bij Anderlecht als huismakelaar nu vervangen door Didier Frenay, en zijn hulpje Johan Plancke staat er officieel op de loonlijst. Frenay heeft ooit KSV Roeselare opgekocht. Tegen die in Monaco gedomicilieerde Luikenaar heeft voetbalinternationaal Thomas Meunier onlangs een klacht ingediend wegens oplichting.

Voetbalclubs zijn bedrijven. Om zich in stand te houden volstaan de inkomtickets en sponsoring al lang niet meer.

Achter het kopen en verkopen van spelers zit een eenvoudige economische logica die dezelfde is als het kopen en verkopen van zeg maar bureaustoelen. Er wordt gekocht met het doel om door te verkopen met winst. Daarvoor is het niet altijd noodzakelijk dat de speler op dat moment bruikbaar is voor de ploeg. Van belang is het geloof dat een bepaalde speler goedkoop kan worden ingekocht en later duurder kan worden doorverkocht. De Nederlandse website transfermarkt.nl berekende dat AA gent dit jaar 23,27 miljoen euro winst heeft gemaakt op zijn transfers, Standard 9,20 miljoen, Charleroi 6,15 miljoen. Voetbalclubs zijn bedrijven. Om zich in stand te houden volstaan de inkomtickets en sponsoring al lang niet meer. Transfers en TV-gelden vormen de belangrijkste inkomsten, hetgeen de handel in spelers alleen maar versterkt. Uit winstbejag, niet om sportieve redenen. Sommige clubs kunnen de hoge makelaarsvergoedingen niet altijd ophoesten, en de makelaar gaat die schuld dan niet meteen opeisen zodat de club aan haar licentievoorwaarden kan blijven voldoen, maar… voor wat hoort wat. Bepaalde journalisten lopen gretig mee in de buitenspelval. Matthias Leterme, manager van KV Kortrijk en zoon van in Knack 29.11.2017 : ” Er zijn journalisten die je trainers opdringen. Zo stuurde er één berichten naar onze voorzitter dat we Hasi moesten nemen. Toen het niet goed ging onder Anastasiou maakte hij ons zwart omdat we Hasi niet hadden genomen.”

Spelers krijgen telkens langlopende contracten met hoge opzegvergoedingen in hoofde van de speler. De sjotter die zijn contract eenzijdig verbreekt komt niet meer aan de bak, want er bestaat een gentlemens agreement tussen de Europese clubs om hem dan te broodroven. Het huidige makelaarssysteem is een vorm van mensenhandel, en is zowel in strijd met het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens als met het Europees mededingingsrecht. Dit schreeuwde wijlen professor Blanpain, een autoriteit op het vlak van arbeidsrecht, al jaren uit. Neils Verborgh won recent een scriptieprijs door aan te tonen hoe het transfersysteem het vrij verkeer van werknemers schendt.

Topclubs moeten voor een voetballer amper RSZ betalen op een minimumloon van 2.148 euro per maand. Het gemiddeld jaarloon in eerste klasse is 337.102 euro. Een vuilnisman betaalt meer sociale bijdragen dan een profvoetballer. Een cadeau van 70 miljoen euro per jaar. Daarenboven moeten ze ook maar 20% van de verschuldigde bedrijfsvoorheffing ophoesten. Daar staat de plicht tegenover dat ze de gelden moeten investeren in jeugdwerking. Controle is zo goed als onbestaande. De belastingvermindering vloeit rechtstreeks naar de vedetten van de eerste ploeg en hun makelaars, en als er zich een talentvolle jongere aandient wordt hij zo vlug mogelijk naar het buitenland verkast. Afschaffen dat fiscaal gunstregime! Voor trainers gelden die fiscale voordelen niet. Daarom zetten de clubs carrousels op met makelaars via allerhande schermvennootschappen. Witwasmachines van witteboordencriminelen.

KV Mechelen zit nu terecht op de strafbank, maar al drie jaar op rij gebeuren er mirakels in de degradatiestrijd van eerste klasse, met telkens voetbalclub Moeskroen in een bedenkelijke hoofdrol.

En de supporters?

Bij matchfixing manipuleren spelers of/en de scheidsrechter de uitslag van een wedstrijd. Makelaars controleren verschillende spelers in verschillende clubs en kunnen zo de competitie beïnvloeden. KV Mechelen zit nu terecht op de strafbank, maar al drie jaar op rij gebeuren er mirakels in de degradatiestrijd van eerste klasse, met telkens voetbalclub Moeskroen in een bedenkelijke hoofdrol. Er loopt nog een andere zaak van een Brusselse onderzoeksrechter naar voetbalclub Moeskroen, en meer bepaald of deze club in handen is van de Israëlische voetbalmakelaar Pini Zahavi en de Albanees Fali Ramadani. Een verboden praktijk, maar op papier ziet de eigendomsstructuur er anders uit zodat de club elk jaar zijn proflicentie krijgt. Misschien lukt de onderzoeksrechter wat de Voetbalbond niet wil in haar licentieonderzoek. Want aan de Houba de Strooperlaan is men ziende blind. Marc Rubbens, gewezen procureur van Hasselt, is al jaren vastgeroest als bondsprocureur van de voetbalbond. Hij is blijkbaar even blind als Vrouwe Justitia zelf. Een beroemde clubvoorzitter pleitte er bij de Proleague onlangs nog onbeschaamd voor om de maximale schuldgraad voor clubs te verhogen. Aan het hoofd van de Belgische profliga staat trouwens Pierre François, indertijd poedel van de dubieuze Luciano d’Onofrio bij Standard, en ex-CEO van Whitestar. Vervolgens bracht hij RAEC Bergen naar het faillissement om daarna voorzitter te worden van de profliga. Met dank aan …Mogi Bayat. De wederdienst kwam er vlug. Broer Mehdi Bayat werd in 2016 medebestuurder van de voetbalbond. François lid maken van het triumviraat dat de voetbalbond nu moet hervormen is als een stroper laten waken over je konijnenpopulatie.

En de supporters ? Het kan hen niet schelen of hun idool een verkrachter is of hun club een witwasmachine, als ze maar winnen. ,”Football, beer and above all gambling filled up the horizon of their minds. To keep them in control was not difficult” schreef George Orwell in zijn bestseller 1984. Een wijs man die George.