Soms mag een mens kletterende ruzie maken. Laten zien dat er grenzen zijn. Dat de strijd hevig mag, maar bovenal fatsoenlijk moet blijven.
Stennis in de Kamer. Laurent Louis, het onafhankelijke parlementslid dat zich elke week laat optekenen met vaak van de pot gerukte tussenkomsten, presteert het om ‘Bedankt meneer de pedofiel’ te roepen naar premier Elio Di Rupo (PS).
Daarmee bewijst Louis wat hij is: een amokmaker die ver van de realiteit staat en het groene pluche van de Kamer van Volksvertegenwoordigers weinig waardig is. De man komt met die schofterige uitspraak terug op de leugens die de Hasseltse fantast Olivier Trusgnach, in erg gevoelige Marc Dutroux-tijden, lanceerde over toenmalig vicepremier Di Rupo.
Die lasterlijke leugens en de reactie van bepaalde regeringsleden erop hebben Di Rupo diep getekend. Dat viel onlangs nog op te tekenen in de Kroost-reportage van Eric Goens op VIER over de premier. ‘Het leven zou ondraaglijk zijn als de mensen denken dat je een smeerlap bent,’ zei hij daarin.
De Kamer, aangespoord door een terecht furieuze PS-fractie, reageerde zoals het haar past: ze stapte op. Kamervoorzitter André Flahaut (PS) liet de zitting schorsen. Louis volharde in de boosheid, bezette met zijn gekende schampere air het spreekgestoelte. Elio Di Rupo bleef er rustig bij zitten. Het leek alsof het smakeloze circus dat Louis opvoerde van hem afgleed als water van een eend.
Wie zich wel een mens van vlees en warm bloed toonde, was partijgenote en minister van Volksgezondheid Laurette Onkelinx. Ze ijsbeerde voor het spreekgestoelte waarop Louis bleef fulmineren, en diende hem luid en kwaad van antwoord. Uit de kakofonie was iets te begrijpen over ‘de problemen’ die Louis zou hebben.
Er valt veel te zeggen voor de stelregel dat men nooit in debat moet gaan met wie dat debat op een te laag niveau wil voeren. Immers: door zo’n mensen wordt u meegesleurd in een onwaardige strijd, die u niet kan winnen. Maar soms moet een mens zich verzetten. Soms mag een mens kletterende ruzie maken. Laten zien dat er grenzen zijn. Dat de strijd hevig mag, maar bovenal fatsoenlijk moet blijven. En soms mag dat zelfs in de eerbiedwaardige Kamer der Volksvertegenwoordigers.
Laurette Onkelinx toonde zich, zelfs schreeuwend, een waardige medestander van de premier. Ze verdedigde de man tegen beschuldigingen waarvan hij volledig is vrijgepleit. Dat siert haar, in een wereld die vaak opgetrokken lijkt uit cynisch teflon en koud beton. Of hoe vrienden in de politiek soms wel mogelijk zijn. Zelfs binnen de eigen partij.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier