In het Vier-programma Kroost heeft premier Elio Di Rupo inzicht gegeven in wat hij meemaakte in de periode toen hij valselijk werd beschuldigd van pedofilie. ‘Het leven zou ondraaglijk zijn als de mensen denken dat je een smeerlap bent’. De camera toonde meer dan eens een verrassende Di Rupo.
Kroost toont wat het beloofde: Elio Di Rupo zoals we hem zelden zien. De man die ondanks zijn Italiaanse roots bekend staat om zijn gereserveerdheid, zijn bijna neurotische gevoel voor timing en controle, komt meer dan eens uit de verf als mens van vlees en bloed.
De eerste keer in een spelen met drie talen, in San Valentino – de woonplaats van zijn ouders voor hun emigratie naar België. Als Di Rupo voor het eerst in zijn leven, samen met zijn broer, het huisje van zijn ouders ziet, praat hij in geëmotioneerd Frans. Hij legt uit hoe zijn ouders zakten op de berg: hoe armer je was, hoe lager je woonde. ‘Ze hadden niets, geen geld. Maar wel zon en uitzicht.’ Hij zucht lichtvoetiger dan hij zich lijkt te voelen: ‘That’s life’. Om dan, in opgewekt Italiaans, zijn gezelschap aan te porren te vertrekken.
Di Rupo in Italië – dat hij voor het eerst bezocht toen hij 19 was – is een ontspannen man. Kwiek, zelfzeker en attent. De oude dames waarmee hij herinneringen opdist, heeft hij ononderbroken bij de arm, hij schuift hun stoel achteruit. Als was hij zelf een dame van ver in de 80, graaft hij enthousiast naar wie nu weer de meter van die of die neef was. Om dan met een wegwerpgebaar te besluiten dat het er niet toe doet: ‘In Italiaanse families…’
Getekend: Di Donato
Het is nooit echt onderwerp van veel discussie geweest: dat een migrantenzoon de premier van ons land is – twee vaststellingen waarop we overigens trots mogen op zijn. Des te opvallender is het dan ook als ’s mans speciale geschiedenis, en dus ook huidige toprol in de Belgische politiek, helder wordt gemaakt.
Door de herinneringen die hij samen met zijn broer ophaalt aan het weeshuis waarin zijn broers en zussen zaten: ‘Ik heb veel affectie voor mijn broers. Niet alleen omdat ze mijn broers zijn, maar omdat ze afwezig waren.’ Door de foto’s van de schamele barakken waarin hij geboren werd. Door het feit dat het tot Elio Di Rupo’s 19e duurde voor de familie het geld had om nog eens naar Italië te kunnen.
Maar vooral door het aangrijpende moment waarop Di Rupo een foto van zijn maman toont. Ze zit geconcentreerd gebogen over een boek en schrijft iets. ‘Maman kon lezen noch schrijven. Voor de trouw van (broer, red.) Franco heb ik haar geleerd een handtekening te zetten. Ze heette Di Donato, dus het duurde bijna twee minuten voor ze klaar was. Ze was erg trots dat ze geen kruisje moest zetten.’ Dat moment is de metafoor voor de tot de verbeelding sprekende Elio ‘American Dream’ Di Rupo: net de man die zijn handtekening onder enkele van de meest ingrijpende akkoorden in onze vaderlandse geschiedenis zette, moest in zijn jeugd zijn ongeletterde en uit armoede geëmigreerde moeder een handtekening aanleren.
Le bordel
Reportagemaker Eric Goens krijgt meer dan eens een verrassende Di Rupo voor de lens. Als hij zegt dat het weer ‘le bordel’ is in zijn huis. Dat vrijgezel zijn een keuze is: ‘Ik ben het niet altijd geweest.’ Een ginnegappende Di Rupo op de Ducassefeesten in Mons, waarop hij zijn stadsgenoten toegrinnikt ‘La vie est agréable’ en meer handen moet schudden dan een octopus met een hechtingsstoornis. Een Di Rupo die een volle zaal Walen streng toespreekt over de economische toestand van hun landsdeel. Dat ze nooit mogen vergeten dat ze 33 procent van het land uitmaken, maar slechts ‘voor 24 procent bijdragen.’ Een Di Rupo die de handen op elkaar krijgt voor de ‘Nederlandstalige cameraploeg’. En toch ook altijd een beetje de Di Rupo zoals we hem kennen vanop het parlementaire spreekgestoelte, in interviews en debatten: een man die zijn glimlach even goed kan inzetten om te charmeren als om afstand te creëren.
Afstand die dan weer verdwijnt als hij zacht als hij praten kan, praat over een ‘zeer zwarte bladzijde’ in zijn leven. Hij wordt, dan vicepremier, in 1996 beschuldigd van pedofilie door een fantast. ‘Het is alsof je een klap op je hoofd krijgt.’ De twijfel sloeg toe, hij wilde de regering niet beschadigen. Hij belt zijn broer, om 3u ’s snachts. ‘Je treedt niet af! Je bent ontschuldig.’
Hij werd van de lasterlijke beschuldigingen vrijgesproken, maar draagt het nog steeds met zich mee. Zijn verontwaardiging zindert tot in de huiskamer. ‘Het leven zou ondraaglijk zijn als de mensen denken dat je een salaud (een smeerlap, red) bent.’ Tot driemaal toe herhaalt hij: ‘C’était ignoble‘, het was ‘laaghartig’. De premier van België herhaalde in Kroost ook drie keer ‘That’s life’. Erg toepasselijke voor ’s mans levensloop.
PS. En de naakte rug van de premier? Daar valt weinig meer over te zeggen dan dat het een naakte rug was.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier