‘De Wever kan rustig achteroverleunen en wachten tot Michel achterovervalt’

‘De voortzetting van deze restregering is therapeutische hardnekkigheid met een opgewarmd lijk’, schrijft Jean-Marie Dedecker. ‘Verkiezingen zijn het enige democratisch en grondwettelijk alternatief.’

Onze premier Charles Michel ging deze week naar Marrakesh ‘om aan de juiste kant van de geschiedenis te staan’. Er zwerven duizenden illegalen door de straten van Brussel. De stations zijn er vuil en onveilig. Op onze snelwegen zijn benzinestations respectievelijk routes en vrijplaatsen voor mensensmokkel. We leveren wapens aan de Saoedi’s om kinderen af te schieten in Jemen, maar we claimen een plaats aan de juiste kant van de geschiedenis in plaats van voor onze eigen deur te vegen.

De landen waar het grootste deel van de vluchtelingen in Europa van afkomstig zijn, zijn niet bepaald democratische rechtsstaten. Bij de landen van Verenigde Naties die het capitulatiepact van Marrakesh goedkeurden, zijn er ook -in meerdere of mindere mate- dictatoriale, despotische of totalitaire regimes, en hebben lak aan wetten en verdragen, laat staan aan Verklaringen. Letseladvocaten en activistische rechters daarentegen wringen zich in het Westen in juridische bochten om met supranationale dictaten, verklaringen en wetten onze eigen recht- en welvaartstaat uit te hollen.

De Wever kan rustig achteroverleunen en wachten tot Michel achterovervalt.

Van soft law naar hard law, uitgedokterd door anonieme ongekozen kosmopolieten. Hoe zeer de absurde supranationale wetgeving onze welvaartstaat aan het afbreken is, hebben de wereldvreemde plucheklevers van het Europees Parlement afgelopen week met een ontwerpverordening nog maar eens bewezen. Zo zullen de Europese ministers van Werk onderhandelen over het voorstel van het parlement waarin een Roemeense nieuwkomer die hier ook nog maar één dag als werknemer zal ingeschreven zijn bij zijn oom in een Pita-bar, onmiddellijk van een werkloosheidsuitkering zal kunnen genieten. Desnoods een leven lang? Want stempelen kan hier nog onbeperkt in de tijd. De kolder in de kop.

De haarklieverij rond het migratiepact en de bijgaande discussie over de regeringsbevoegdheid was vooral een intellectuele orgie voor grondwetspecialisten en duimzuigprofessoren die mekaar voortdurend tegenspraken, waaruit je zou kunnen besluiten dat wetten het werk zijn van advocaten om werk te bezorgen aan advocaten. Zelfs ondernemersvakbonden als VOKA mengden zich in het debat. Nu heerst bij hen de vrees dat met het vertrek van de Vlaams-Nationalisten uit de regering het economisch herstelprogramma in gevaar zou komen, maar vijf jaar geleden schakelden ze nog ratingbureau’s in om de kiezer angst in te boezemen, omdat met een stem voor de N-VA het land uiteen zou vallen. Het kan verkeren. Het zijn lui die met de ene hand het vingertje opsteken naar de bevolking en met de andere graaien in de kassa. Opportunisten die migranten toejuichen als goedkope arbeidskrachten, maar de kosten ervan afwenden op de samenleving als ze niet meer dienstig zijn. Van dergelijke boeren lust ik geen eieren.

Onder het motto van Thomas Jefferson ‘In matters of style, swim with the current. In matters of principle, stand like a rock‘ heeft de N-VA de stekker uit de regering getrokken. De restregering van Michel I, een Marrakeshcoalitie van Open VLD, CD&V en MR, hangt nu met spuug en paktouw aaneen. Het enige cement is de rancune voor de N-VA en de gretigheid van de weerwraak op haar electorale dominantie. Maggie De Block was amper terug neergeploft in het stoeltje van asielminister of ze kon – nog zwanger van haar eigen verkiezingsnederlaag van 14 oktober – het natrappen naar haar voorganger niet laten. Een reactie waarvoor je zelfs op het voetbalveld een rode kaart krijgt.

Ze schafte bijvoorbeeld stante pede de ontradingscampagne voor migratie van haar voorganger Theo Francken af en gaf nog net geen kerstcadeautje aan diegenen die dromen van de oversteek naar ons tochtgat aan de Noordzee. Het voortbestaan van de Marrakeshcoalitie is nochtans afhankelijk van de goodwill en de gedoogbereidheid van haar ex-partner die – als het voor haar electoraal opportuun is – al of niet een gelegenheidsmeerderheid zal willen leveren. Alsof het van de houding van je gewezen bedrogen echtgenoot moet afhangen of je nieuw huwelijk al of niet een succes wordt. Marrakesh vaut bien une messe, maar Michel moet nu op zijn knieën verder.

Het parlement dat even glorieerde mag enkel een rol spelen als het de regering goed uitkomt. De tandeloze Kamer mocht even laten zien dat ze een gebit heeft, maar een week later werd ze alweer de mond gesnoerd. Om een valse legitimiteit te bekomen voor een reisje naar de Marokkaanse stad werd een parlementaire resolutie van een wisselmeerderheid als schaamlapje misbruikt. Maar om het minoritaire rariteitenkabinet van ministers in het zadel te houden werd de parlementaire vertegenwoordiging uitgeschakeld en werd een minderheid voldoende geacht om te blijven voort besturen.

Het is de plicht van de volksvertegenwoordiging om haar vertrouwen in deze vleugellamme regering op te zeggen en nieuwe verkiezingen te organiseren.

‘We laten de Kamer stemmen om iets waarvoor ze niet bevoegd is. We vervangen ministers zonder de rol van de Koning te erkennen. We maken een regering à la carte en durven niet eens het vertrouwen te vragen’, twitterde advocaat Fernand Keuleneer over de amateurputchisten. Om met enige legitimiteit te kunnen regeren moet de premier het vertrouwen vragen in het parlement. ‘Een premier die een vertrouwensstemming uit de weg gaat is een premier zonder vertrouwen’ schreef Knack-journalist Ewald Pironet op Twitter. Deze oranje-blauwe regering is zelfs geen minderheidsregering maar een minoriteitenkabinet. Met de steun van amper 52 volksvertegenwoordigers als snurkende jaknikkers op 150, of een schamele 31% van het parlement, heeft ze het democratisch deficit van een bananenrepubliek. Het is de plicht van de volksvertegenwoordiging om haar vertrouwen in deze vleugellamme regering op te zeggen en nieuwe verkiezingen te organiseren. Het is een laf parlement dat zich achter het alibi van de verantwoordelijkheid wegsteekt uit angst voor de kiezer.

Vanaf heden moet de premier met zijn kneuzenregering kreunend door het bedelstof op zoek naar alternatieve meerderheden voor de programmapunten die hij nog wil realiseren. Voor de windjackdruïdes van Groen zal elk klimaatplan ontoereikend zijn, en voor de socialistische pensioenbrigade is elk beroep een zwaar beroep. Daarenboven zitten er nog kneusjes in de bewindsploeg van het genre Kris Peeters wiens kont zelfs duizelig wordt van het draaien.

De blauwe kruk en het oranje houten been slepen zich strompelend voort naar de eindmeet van 26 mei 2019. De Wever kan rustig achteroverleunen en wachten tot Michel achterovervalt. Eerst hield hij de handpop Michel aan de touwtjes, nu gans het poesjenellentheater. De voortzetting van deze restregering is therapeutische hardnekkigheid met een opgewarmd lijk. Verkiezingen zijn het enige democratisch en grondwettelijk alternatief. Michel kan zich dan enkel nog troosten met de wijze woorden van Edmund H.Volkart: ‘In democratieën zijn verkiezingen een manier om de rolverdeling in de politieke komedie te wijzigen, zonder dat er aan de voorstelling iets verandert.’ Een wijs man, die Edmund.