‘De EU zit moreel hoog te paard maar wordt economisch uit het zadel gelicht’

‘Terwijl de EU bezig is met haar eigen grondwettelijke navelstaarderij, met het opbreken van de natiestaten en het opleggen van uniforme “kernwaarden” vergeet ze het doel waarvoor ze ooit werd opgericht’, schrijft Jean-Marie Dedecker.

De Europese Unie gaat aan introspectie doen. Ze gaat een conferentie organiseren over de Toekomst van Europa. Een peperdure pr-operatie om haar blazoen wat op te poetsen na het Brexit-verhaal. De wil van het volk en de individuele vrijheid zijn de steunpilaren van de liberale democratieën, maar de beleidsbeslissingen worden steeds meer buiten de kiezer om genomen, bijvoorbeeld in de duistere cenakels van de EU. De democratie wordt gereduceerd tot juridische principes en kaders. Het draagvlak voor idealen verdwijnt door de bureaucratisering ervan door een elite.

Voor veel burgers blijft de ‘Brusselse EU’ een ver-van-mijn-bed show. Ook voor de politieke wereld van de natiestaten blijft het tweede garnituur. Die sturen een roedel van in-hun-eigen-land afgedankte volksvertegenwoordigers voor een lucratief uitloopbaantje naar de Europese praatbarak, van roeptoeter Guy Verhofstadt tot Geert Bourgeois, en van Kris Peeters tot Kathleen Van Brempt. De werkelijke macht binnen de EU ligt immers bij de Europese commissie, ook een verzameling van fin-de-carrière-ministers zoals Didier Reynders, en bij de Europese Raad van staatshoofden, waar elk land over een vetorecht beschikt.

De Europese Unie is ondertussen een monster van georganiseerde globalisering geworden. Ze is van een democratisch clubje uitgegroeid tot een opgezwollen bureaucratisch rijk, met 32.000 ambtenaren en met verstikkende regels, 20.000 afzonderlijke richtlijnen, 10.000 uitspraken met rechtswaarde van het Europees Hof, en 100.000 pagina’s Europese wetten. Ze vergaderen afwisselend in Brussel, onder meer over de naamgeving van veggieburgers en amandelmelk, behalve wanneer het hele circus zich verplaatst naar het Franse Straatsburg. Een maandelijkse verhuis die niemand wil.

We worden stilaan opgeslokt in een Europese superstaat, een soort megademocratie die toelaat dat bepaalde landen hun falend economisch beleid kunnen afwentelen op de burgers van andere landen, net zoals Vlaanderen als melkkoe gemolken wordt in Wallonië. Sommige landen potverteren en maken schulden die ze nooit zullen kunnen aflossen. Als ze maar genoeg andere landen meekrijgen, kunnen ze de rekening laten betalen door landen die hun zaakjes wel op orde hebben. Als deze laatsten dwarsliggen worden ze de “vrekkige landen” genoemd, zoals Nederland of Zweden. Dat is de logica van de Europese democratie.

De EU-Mandarijnen lopen voorop in een fanfare en kijken niet om wie er volgt. Ze zijn zelfs verwonderd dat ze niet gewaardeerd worden voor hun kosmopolitisch gedrag en ongecontroleerde migratie. In België volgen we slaafs en kritiekloos. Het EU-centrum ligt in onze hoofdstad, en we worden door de media en de politieke elite plat gemasseerd over de geneugten van de Groot Europese Gedachte, terwijl we met een bijdrage van 7,5 miljard per jaar één van de grootste nettobetalers zijn per capita.

Onze buren zijn sceptischer. In Nederland stemde 62% van de bevolking een paar jaar terug tegen het Oekraïneverdrag, en 62% van de chauvinistische Fransen is ook euro sceptisch. Zo’n 85% van onze Zuiderburen blijft hun ganse leven wonen op 15 km vanwaar ze geboren zijn, maar ze worden de globalisering met stokbrood door de strot geramd. Les Gillets Jaunes, de deplorables voor de Europese Mandarijnen, zagen bijvoorbeeld hun fabrieken vertrekken naar lageloonlanden als Bulgarije of Roemenië, en moeten dan nog toekijken hoe de EU de corrupte Oostbloklanden subsidieert. De transferunie is een veelkoppig monster dat de belastingbetaler in het Noorden laat opdraaien voor subsidies naar het Oosten en het gebrek aan verantwoord begrotingsbeleid in het Zuiden, en zelfs voor technisch failliete banken. Het noodfonds EMS (Europees Stabiliteitsmechanisme) wordt straks gebruikt als garantiefonds voor de casinobankiers.

De Europese Mandarijnen willen af van de natiestaten. Ze willen dat de EU opschuift van een confederaal samenwerkingsverband tussen soevereine landen naar een waardengemeenschap. De moralisten willen afstappen van het internationale interference principe dat buitenlandse inmenging in binnenlandse aangelegenheden vermijdt. Ze krijgen natte dromen van een Federale Unie.

Onze EU-Mandarijnen kondigden onlangs nog aan dat ze desinformatie willen tegengaan. Volgt nu de oprichting van een Ministerie van Waarheid, met het European Democracy Action Plan? Big Brother waakt in het Brusselse Berlaymontgebouw over het Rule of Law -keurslijf. Polen en Hongarije moeten op het strafbankje omdat de democratie bedreigd is in die lidstaten. Het “rechtsstaatsmechanisme” gaat de subsidiekraan dichtdraaien voor lidstaten waar de rechtsstaat of het anticorruptieapparaat niet werkt. Op zich een nobel doel, maar zeer selectief. Naast de illeberale autocraat Viktor Orban in Hongarije en de oerconservatieve Matesz Morawiecki in Polen, hebben we nog de corrupte Boyko Borisov in Bulgarije, en in Roemenië, Slovakije en Slovenië is het democratisch gehalte even lamentabel.

In werkelijkheid gaat het niet zozeer om het democratisch deficit maar om het feit dat de Visegrad-landen niet blindelings de EU-migratiepolitiek van open grenzen volgen. De Europese wegkijkers spreken immers voortdurend met gespleten tong. Wat te zeggen over het feit dat de Spanjaarden wettelijk verkozen Catalaanse leiders achter de tralies mogen zetten omdat ze een referendum organiseerden? In ons land worden ministers, die moesten aftreden wegens corruptie, benoemd tot rechter in het Grondwettelijk Hof, en is de samenstelling van dit notoir juridisch gezelschap voor de helft een verzameling van parlementaire afdankertjes. En in Italië gaan er sinds mensengeheugenis meer EU-subsidies naar de maffia dan naar de burgers. Met de 25 miljard uit het Covid-19 steunfonds van de EU voor Sicilië hebben de Godfathers al grootse plannen.

Terwijl de EU bezig is met haar eigen grondwettelijke navelstaarderij, met het opbreken van de natiestaten en het opleggen van uniforme “kernwaarden” vergeet ze het doel waarvoor ze ooit werd opgericht, namelijk het verdedigen van onze gezamenlijke economische belangen. Tien jaar geleden waren de VS en de EU samen nog goed voor 50% van het mondiale BBP, nu nog voor 42%. Vijftien landen in Azië en de Stille Oceaan, waaronder China, Japan, Australië en Zuid-Korea sloten in november 2020 het grootste regionale vrijhandelsakkoord van de wereld, waardoor 92% van hun handelstarieven verdwijnt. Ze vertegenwoordigen 2,2 miljard inwoners en hebben een gezamenlijk BBP van 26.200 miljard dollar. Azië vertegenwoordigde in 1950 amper 25% van de productieketen. Tegen 2050 zal dat 60% zijn.

Als de Britten ons nu niet wakker geschud hebben wordt Europa stilaan het Avondland. Moreel hoog te paard, maar economisch uit het zadel gelicht.