Confederalisme: ‘Waarom de PS uitroken niet meer de beste strategie is’

Volgens Hendrik Vuye en Veerle Wouters is het uitroken van de PS niet langer de weg naar confederalisme. ‘Het wij/zij-verhaal leidt niet naar confederalisme, maar naar een regering-Michel II. Met PS en SP.A en zonder N-VA.’

Niet één, maar meerdere wegen (kunnen) leiden tot het confederalisme, stellen Veerle Wouters en Hendrik Vuye, die na hun afscheid van N-VA door het leven gaan als ‘V-Kamerleden’. Het uitroken van de PS is op dit ogenblik niet meer de beste strategie: ‘Dat leidt niet naar confederalisme, maar naar een Michel II met PS en SP.A. En zonder N-VA.’

‘We zetten de PS in een cordon sanitaire’,

‘De Franstalige partijen, en vooral de PS, zitten in een voor hen onmogelijke houdgreep’,

‘Wij moeten de Franstaligen in de positie van vragende partij krijgen’,

‘Ik stel voor dat men bij de Vlaamse Volksbeweging eens begint Franstalige kranten te lezen, dan zal men merken dat er in plaats van een belgicisering van de N-VA eerder een regionalisering van de PS plaatsvindt’.

Dit zijn stellingen van de mono-strategen, de believers dat slechts één strategie tot confederalisme leidt.

De meeste mono-strategen willen de PS uitroken, tot de Waalse socialisten smeken om een staatshervorming. Men noemt dit ook wel eens de Maddens-doctrine, of toch een toepassing ervan. Doctrine is een ongelukkig woord, het gaat veeleer om een strategie, zoals Bart Maddens zelf schrijft. Hij formuleert zijn strategie op 3 maart 2009 in een opiniestuk gepubliceerd in De Standaard. Ook wij hebben lang in deze strategie geloofd en ze verdedigd. Het is een strategie die, gelet op de verkiezingsuitslag van mei 2014, had kunnen lukken. Maar intussen zijn we september 2016.

Het uitrook-scenario verstoord

Er zijn evoluties die dit uitrook-scenario ernstig verstoren. Al in maart 2015 schrijft Bart Maddens zelf dat het ‘federale beleid niet rechts genoeg is om de PS aan de institutionele noodrem te doen trekken en het systeem tilt te doen slaan’. Hij verfijnt zijn standpunt in de weekendeditie van De Standaard: ‘Deze regering is, door de matigende invloed van zowel MR als CD&V, niet rechts genoeg om de PS te frustreren dat ze plots meer Waalse autonomie wil’. Aan één van de voorwaarden van de Maddens-strategie is niet voldaan. In een opiniestuk op Knack.be stelt Bart Maddens zelfs dat hij zich onbehaaglijk voelt bij de manier waarop de Maddens-doctrine wordt gebruikt of misbruikt.

Eén punt blijft schijnbaar wel overeind: de PS is een machtspartij. Gedurende tien jaar uitgesloten zijn van de macht is ondenkbaar. Dit is juist, maar ook dit dient genuanceerd. De PS heeft zich teruggetrokken in de Franstalige vestingen. PS levert drie minister-presidenten: Paul Magnette, Rudy Demotte en Rudy Vervoort. In het totaal zijn er 11 PS-excellenties. Plaats genoeg om de PS-machine onder te brengen in kabinetten. Ter vergelijking: in de periode Di Rupo heeft de PS 11 excellenties met kabinetten, dit is net evenveel als nu.

De PS is door de regering-Michel I niet verbannen naar de Siberische zoutmijnen. De PS heeft zich gewoon teruggetrokken in het Waalse en Brusselse pluche. De PS-machine, bemand met vele cabinettards en de beruchte studiedienst ‘Institut Emile Vandervelede’, is intact.

Regionalisering van de PS?

Is er een regionalisering van de PS aan de gang? We durven het te betwijfelen. De PS hoeft niet te regionaliseren. De PS is altijd al een regionalistische partij geweest. De Waalse socialistische vakbond FGTB is dat zeker. Op dit punt is er niets veranderd. Men mag niet vergeten dat de PS heeft meegewerkt aan alle zes de staatshervormingen. Dit is echt niet gebeurd omdat de PS telkenmale werd uitgerookt, maar wel omdat de PS in wezen een regionalistische partij is.

Franstalige kranten lezen

Wie de Franstalige kranten echt leest, zal ongetwijfeld ook de laatste opiniepeiling van La Libre Belgique en RTBF hebben gelezen. De mono-strategen zien in deze peiling een bevestiging van hun stelling. De communisten van de PTB zijn nu de derde grootste formatie in Wallonië met 13,9% van de stemmen. Dit maakt de noodzaak van het confederalisme des te groter, stellen de mono-strategen. Dit laatste is ongetwijfeld juist.

Alleen toont deze peiling aan dat het ‘uitrookscenario’ of het ‘cordon sanitaire’ rond de PS tot het verleden behoort. Het CDH verliest dermate veel, dat een verder zetten van de Waalse coalitie PS-cdH onmogelijk is. Indien deze peiling wordt bevestigd door de verkiezingen, dan komt er in Wallonië een meerderheid PS-MR.

Een akkoord tussen PS en MR voor de Waalse regering en de regering van de Franse Gemeenschap, zal ongetwijfeld betekenen dat beide partijen ook samen naar de federale regering trekken. Dan duikt langs Vlaamse kant ongetwijfeld SP.A mee in het federale bed. Exit het uitrook-scenario van een Michel II zonder de PS. Wie nu nog zegt ‘het verhaal van de PS op Belgisch niveau is voorbij’, heeft weinig of geen voeling met wat er in Wallonië aan het gebeuren is.

Bondgenoten zoeken

Wie confederalisme wil, moet bondgenoten zoeken. Het kan. Een bondgenootschap is denkbaar. N-VA wil confederalisme. CD&V is een bondgenoot in Vlaanderen voor verdere staatshervorming. In Franstalig België is de PS een bondgenoot, als meest regionalistische partij. Men zal potentiële bondgenoten moeten overtuigen. En overtuigen, dat is iets anders dan uitroken en schofferen.

Bij de opstart van ons communautair project in januari schrijven we het al. Confederalisme realiseren ‘Daar horen natuurlijk ook gespreksrondes bij met mensen met allerlei achtergrond, medestanders en tegenstanders. Het doel is om een breed draagvlak te vinden voor het confederalisme en via een publiekswerking het confederalisme levend te houden, door studiedagen colloquia, spreekbeurten, …’. Het wij/zij-verhaal leidt niet naar confederalisme, maar naar Michel II met PS en SP.A, en zonder N-VA.