‘Alsjeblief, laat ons ’s avonds laat kijken naar de lichtjes van de Schelde’

Burgeractivist Thomas Goorden richt zich in een smeekbede tot burgemeester Bart De Wever en gouverneur Cathy Berx. ‘Dit is een vraag om wat menselijkheid.’

Geachte gouverneur Berx,

Geachte burgemeester De Wever,

Geen schrik, deze brief gaat niet over de wettelijkheid of de effectiviteit van maatregelen. Geen kritiek op partijpolitiek of een toewijzing van verantwoordelijkheid.

Dit is een smeekbede.

Een smeekbede in naam van de oudere dame in de supermarkt die zo bang is dat ze met niemand durft praten en trillend haar boodschappen op de band zet. In naam van de talloze kinderen die, zonder enige keuze of kansen, ingesloten zitten in kleine huizen en appartementen. Een smeekbede voor al wie het water ver boven de lippen begint te komen, of het nu winkeliers of muzikanten zijn, voor wie op de tenen moet gaan staan om nog adem te kunnen happen.

Dit is een vraag om wat menselijkheid.

Ja, ook deze tweede golf moet afgevlakt worden. En ja, dat is verschrikkelijk moeilijk.

Maar ook de financiële gevolgen van de langzaam op gang trekkende recessie beginnen zich flink te laten voelen. En, alsof dat nog niet erg genoeg was, komt er nu ook nog een flinke hittegolf aan. Vele van uw medemensen zullen langzaam verpletterd worden tussen rekeningen, hitte en COVID-maatregelen.

Dit is een vraag om ook die andere kant van het sociale contract tussen kiezers en partijpolitiek na te komen. Rechten en plichten, allemaal OK, maar de stilzwijgende afspraak is ook dat jullie voor ons zorgen in moeilijke tijden als we u (veel) macht en middelen geven.

Geen zorgen, hier volgen geen dramatische of zelfs dure vragen. Gewoon enkele dingen die veel mensen zou kunnen helpen om de komende weken door te komen.

Eerst en vooral snakken we, vooral in de binnenstedelijke gebieden, naar openbare ruimte. Voor mensen die gras hebben om af te rijden is het misschien niet zo’n prioriteit, maar voor de talloze mensen die het moeten doen met een binnenkoertje of piepklein terras of zelfs dat niet, is de openbare ruimte de enige plek om echt buiten te kunnen zijn. Er zijn zoveel plekken die daarvoor zouden kunnen dienen. De gigantische parkeerplaats tussen Vlaamse en Waalse Kaai bijvoorbeeld, waarom kan die niet vrijgemaakt worden zoals bij evenementen?

Laat mensen hun (kleine) terrastafeltjes en parasollen daar zetten, dan hoeven ze er niet voor naar Oostende. Waarom niet een hele reeks straten tot speelstraat omvormen tot het einde van de zomer? Er zijn nadarhekken genoeg ter beschikking. En misschien zijn er nog binnentuinen en gebieden die kunnen opengemaakt worden? Een geïmproviseerde fontein op de vlakte voor de Opera? Een gratis ontspanningsplek op de failliete camping op Linkeroever?

Als de Antwerpse burgemeester hiervoor geen tijd heeft vanwege regeringsonderhandelingen en staatshervormingen en wat nog allemaal, dan mag dat gerust door een tijdelijke noodburgemeester geregeld worden. We zijn geen moeilijke mensen.

Ten tweede, over de lockdown-maatregelen, kunnen we ook daar geen compromissen vinden? Probeer u voor te stellen hoe het voelt om langs een vol terras te lopen, waar iedereen zonder mondmasker zit, als je geen geld hebt om er ook hele dagen op rond te hangen. Hoe raar het voelt om dan enkele meters verder op een bankje wél een masker te moeten dragen, hoe warm het ook is en hoe weinig mensen er ook in de buurt zijn. Een compromis kan bijvoorbeeld zijn dat je je masker even mag afzetten als je op veilige sociale afstand stilzit, niet samenschoolt, etc.

“Mondmasker bij verplaatsing” is gemakkelijk te handhaven. En waarom laten we mensen niet toe om, bijvoorbeeld maximaal per twee een nachtelijke wandeling te maken? Wanneer de temperaturen overdag over de dertig graden Celcius gaan, is de nacht vaak het enige toevluchtsoord. Of het met masker moet of niet en hoeveel boete u wil opleggen aan illegale feesten enzo, laten we aan u over. Dat is compromisbereidheid.

Alsjeblief, laat ons ’s avonds laat kijken naar de lichtjes van de Schelde.

Het derde en laatste voorstel, als u nog even wil luisteren, gaat over de financiële problemen waar velen mee zitten. Geen zorgen, hier komt geen vraag om basisinkomens of iets dergelijks. Dit gaat oprecht over compromissen. Indien er geen politieke mogelijkheid is om gewoon meer steun te bieden, kunnen we dan tenminste vermijden dat de schuldenbergen van mensen nog groter worden? Met name de vele hoge boetes waar je tegenaan kan lopen en hardhandige schuldinvordering, kan daarin niet wat genade gelegd worden?

Misschien lijkt het wel een goed idee om een paar mensen als “voorbeeld” te stellen, maar vergeten we dan niet dat dat ook mensen zijn? Schulduitstel, alternatieve straffen, schuldkwijting voor de allerergste sukkelaars, etc, er liggen talloze instrumenten ter uwer beschikking om de strop wat minder strak te leggen. En kunnen we echt niets beters verzinnen voor kleine ondernemers dan hen langzaam te zien doodbloeden, vaak in het voordeel van buitenlandse multinationals?

Aangezien het niet anders kan, er is immers geen enkele vorm van burgerparticipatie in dit hele proces geweest, vallen we terug op smeken. Hopelijk hoort u het.

En dat u dan aan de kaai zult staan

Zien we samen de lichtjes van de Schelde

Is ’t of ik in uw ogen kijk

Die zo heel veel liefs vertellen

Dan zijn we als een prinsen (en prinsessen) zo rijk