‘Al jaren wordt snoeihard op de emancipatietrommel getokkeld, maar overdaad leidt tot gewenning’

‘Sport is bij uitstek een voorbeeld van de op hol geslagen meritocratie’, schrijft Jean-Marie Dedecker. ‘Equal pay, equal play, zou je zeggen, maar dat is het niet.’

Op 8 maart werd er voor de 111^de keer “Internationale Vrouwendag” gevierd. Het feestgedruis werd dit jaar echter overstemd door het wapengekletter van een dolgedraaide Russische macho. Deze gedenkdag een viering noemen is op zich al een eufemisme. Het is traditioneel kalendergejammer vol van discriminatieriedels over het glazen plafond, de loonkloof, #Metoo, gendertoiletten, grensoverschrijdend gedrag, quota…

De sisterhood tokkelt telkenjare snoeihard op de emancipatietrommel. Overdaad leidt echter tot gewenning. Eigenlijk gaat er geen dag meer voorbij of je moet je in een of andere krant door een discriminatieverhaal worstelen. Een aanklacht wordt dan al gauw gezanik. Schrijver Marc Reugebrink vertelde in de De Standaard dat hij het script van een roman van een cis-collega nogmaals moest herlezen, want er was op last van zijn onzalige uitgever een sensitivityreader door de tekst gegaan. Vroeger noemde men dat censuur, nu wordt het vergoelijkt als bescherming tegen gevoeligheden van minderheden en kwetsbare groepen. Een paar dagen later was het in dezelfde veganistische woke-krant de beurt aan auteur Tuly Salumu die gehuwd is met een sneeuwwitte West-Vlaming, zij liet verstaan dat haar wit kindje zowel met het gen als met de erfzonde van het blanke racisme geboren is. Wie biedt meer?

En in De Morgen mocht Joris Luyendijk publiciteit maken voor zijn meest recente schrijfsel. Er staan nochtans een vijftal boeken van Joris bij mij op de boekenplank, waaronder het meesterwerkje ‘Het zijn net mensen’ over de Palestijnse kwestie. Maar met zijn ‘Zeven vinkjes’ heeft de Nederlandse journalist nu toch wel zelf zeven hoofdvogels op rij afgeschoten. Zijn volgens Joris de hoogopgeleide-hetero-mannelijke-bleekscheten die in een welgesteld nest verwekt zijn, dan allemaal voorbestemd om misogyne racisten te worden? Ik overweeg nu om voor hem een mindervalidenkaart aan te vragen, om zijn lijden te verzachten zodat hij met deze zeven vinkjes als geestelijke erfelijke handicap wat lustiger door het leven zal kunnen strompelen.

Het meest heb ik echter te doen met sportjournalist Eddy Demarez. Hij moet de gendergifbeker tot op de bodem ledigen. Hij werkt nu volgens zijn collega’s van de pretletterbrigade volop aan zijn hersteltraject van zelfinzicht. Dat is nodig voor zijn rehabilitatie en zijn comeback op de vernieuwde genderneutrale sportredactie van zijn broodheer, de VRT. De man had vorige zomer per toeval zijn Sporza-micro laten openstaan toen hij enkele gore toogbakken over onze olympische basketvrouwen de eter injaagde. De Belgian Cats klauwden gefrustreerd en verongelijkt om zich heen. Excuses en een tranige knieval van Eddy waren niet voldoende, het mes van de publieke guillotine moet nog altijd als kalenderverdriet diep in de wonde gedraaid worden. Hij moest nu ook nog berouwvol op de knieën voor onze voetbalvrouwen, de Red Flames. Hij moet ook bij hen als een chronisch geestesgestoorde door het stof van vernedering op last van de VRT-directie. Recht nu toch een keer je rug, Eddy, en steek verdomme je middenvinger op naar de woke-inquisitie op de hoogste verdieping van de Reyerslaan. Genderamnestie bestaat blijkbaar niet in feministisch Plopsaland.

Herbron je, Eddy. Stap naar je collega, Todd Starnes, want volgens deze Amerikaanse radioreporter is het nu officieel: de snelste vrouwelijke zwemmer is straks een man. Transgender Lia Thomas won de 100, de 200 en de 500 meter vrije slag op de Ivy league Championships. Lia ging vroeger door het leven als Will Thomas en is student(e) aan de exclusieve Universiteit van Pennsylvania. De tweede plaats op de 100 meter ging ook naar een transgender, Iszac Henig. Zit daar niet een smaakmakende reportage in voor Telefacts op VTM? Je laat de uitzending dubben door de stem van Bo Van Spilbeek, want het lijkt erop dat Bo vooral nog achter het scherm werkt, niet meer erop. Doen, Eddy, en het beurt financieel goed, vraag het maar aan je ex-collega Michel Wuyts.

Je kan over de plas ook nog een ommetje maken naar Californië bij Megan Rapinoe, voetbalqueen bij het Amerikaanse vrouwenelftal en lesbisch activiste. Megan voelde zich chronisch gediscrimineerd en stapte in 2019 naar de rechter omdat ze ondanks wereldbekerwinst minder premies uitbetaald kreeg dan de mannelijke sjottersploeg. De rechter gaf haar onlangs wel ongelijk, maar de voetbalfederatie hoestte dan maar zelf een compensatie van 24 miljoen dollar op. In doorgeschoten discriminatietijden is de angst voor imagoverlies belangrijker dan rechtspraak. Megan was geïnspireerd door de Noorse vrouwen. In 2017 werden de voetbalpremies voor de nationale vrouwenploeg gelijkgesteld met die van de mannen. Het sterke Noorse geslacht was zelfs bereid om een deel van hun salaris af te staan aan het zwakke geslacht. Ik zie het Eden Hazard, Romulu Lukaku en Kevin De Bruyne nog niet zo vlug doen.

Straks krijgt de winnares van de Ronde van Vlaanderen ook 20.000 euro op haar rekening gestort, evenveel als Wout Van Aert. Equal pay, equal play zou je zeggen, maar dat is het niet. Net zoals de tennissters minder sets moeten winnen dan de tennissers om te zegevieren, moeten de vrouwen minder afstand fietsen dan de mannelijke trappers, vandaar wat intern gemor in de marge. Maar eigenlijk zijn de geleverde arbeid of het zweet de maatstaf niet. De salaris- en premieverschillen in de sport zijn ook niet het gevolg van een wereldwijd blank complot tegen de vrouw of de gekleurde speler, maar ze hangen af van diverse maatschappelijke wetmatigheden. Sport is bij uitstek een voorbeeld van de op hol geslagen meritocratie. Het gaat om winnen en de maatschappelijke en economische gevolgen daarvan, en niet om huidskleur of gender. De twee best betaalde sportsters ter wereld zijn de zwarte Serena Williams en de Japanse Naomi Osaka. Sport is nagenoeg de enige industrie ter wereld die zwarte sporters evenveel, of zelfs meer betaalt dan blanken. Vraag het maar aan voetballers als Kylian Mbappé, of basketsterren als LeBron James. En dan hebben we het nog niet over over zwarte sportmiljardairs als Michael Jordan, Floyd Mayweather en Tiger Woods. In de judowereld heeft men al een halve eeuw dit probleem niet. Gelijke kappen, gelijke monniken en gelijke kloosterzusters. Maar wel allen gelijk in de armoede.

Het gaat naast sportief excelleren vooral om marktwaarde, marketing en entertainment. Met de opbrengst van de verkoop van het shirtje van Kevin De Bruyne zou Manchester City decennialang het Belgisch vrouwenvoetbal kunnen financieren. Bij een wedstrijd van de Rode Duivels (Red Devils) moet je met een schoentrekker een plaatsje afdwingen in het stadion. Bij een match van de Red Flames zit er soms meer publiek in de kleedkamers dan op de tribunes. Geen wonder. Wie zich bijvoorbeeld niet meer kon verkneukelen bij de keepersblunders in de wedstrijd tegen de Armeense ploeg die op 19-0 eindigde, had bij de rust al andere oorden opgezocht. (De Britse ladies wonnen zelfs met 20-0 van Letland). Equal level playing field?.

Laten we toch eindigen op een vrolijke realistische noot: we behoren tot het selecte clubje van amper twaalf landen in de hele wereld waar vrouwen dezelfde rechten hebben als de mannen, en volgens de meest recente statistiek van de OESO is de loonkloof in ons land de kleinste van alle geïndustrialiseerde landen. Zuid-Korea discrimineert het meest. Geef de boffer een brood, de klager heeft geen nood.

En genderamnestie voor Eddy.