8 zaken die opvallen in het woelige Kamerdebat

Het Kamerdebat over de regeerverklaring van Michel I verloopt erg woelig, op het scherp van de snee en bijwijlen onoverzichtelijk. Toch vielen deze 8 opmerkelijke zaken op.

1. Charles Michel ontbindt zijn duivels

Charles Michel mocht het spreekgestoelte beklimmen terwijl er eigenlijk eerst nog een aantal parlementsleden aan de beurt kwam. De oppositie had al een paar keer uitgehaald. Onder meer de indexsprong werd geviseerd, net als de N-VA-ministers.

De onzekere, aarzelende Michel van gisteren was verdwenen. Michel was vuriger in zijn tussenkomsten en ook vanop het spreekgestoelte wist hij zich beter staande te houden tegen de aanvallen van Laurette Onkelinx. Als ze allebei op dreef zijn, dan belooft deze combinatie nog vonken te geven in de Kamer.

Ook opvallend: de vergelijking met voorganger Elio Di Rupo. Die moest hemel en aarde bewegen, en dat tapdansend, om van zijn Vlaamse coalitiepartners applaus te krijgen. Nu gaan de handen makkelijker op elkaar: Michel krijgt drie keer een daverend applaus. Het kan te maken hebben met de N-VA-fractie, die zeer enthousiast is – en van kamp wisselde.

Siegfried Bracke heeft het als nagelnieuw voorzitter van de Kamer niet onder de markt. Hij wordt om de oren geslagen met vragen van de oppositie naar de begrotingscijfers, moet vurige tussenkomsten onderbreken. Voelde hij zich als Kamerlid als een vis in het water op het spreekgestoelte, het gewicht van zijn functie weegt duidelijk. Een verschil met voorganger André Flahaut, die steevast laconiek en kalm alles opnam. Bracke mist als nieuwkomer ook het natuurlijke gezag van Patrick Dewael.

Maar Bracke hoeft niet bij Flahaut of Dewael in de leer te gaan. Hij kan eens gaan kijken naar hoe collega en partijgenoot Jan Peumans het doet in het Vlaamse parlement. Die bewaakt als lid van een meerderheidspartij erg scherp en correct het recht van de oppositie en stelt het parlement altijd op de eerste plaats.

Kristof Calvo slaagde erin het cijferdebat aan te jagen: dat het parlement de begrotinstabellen nog niet kreeg, vindt hij ‘een probleem van de regering, niet van de oppositie’. Hij legde Begrotingsminister Hervé Jamar én premier Charles Michel het vuur aan de schenen. SP.A en PS volgden. Calvo maakte het ook Kamervoorzitter Bracke enkele malen moeilijk. Hij dreigde bijvoorbeeld met een vraag tot schorsing.

Calvo doet daarmee meteen wat hij beloofde bij zijn aantreden: harde oppositie voeren, maar wel inhoudelijk.

Het duurde even voor SP.A tussenkwam, het was nog langer wachten op Groen en PVDA-PTB. Laurette Onkelinx mocht de spits afbijten, en haar fractie toonde zich het meest gebeten (zie ook punt 3).

De kleinere oppositiepartijen moeten opboksen tegen de numerieke meerderheid van de PS. De Franstalige socialisten laten geen kans onbenut om de MR aan te pakken, het valt af te wachten op welke manier de andere oppositiepartijen het verschil zullen proberen te maken.

De tweekoppige PVDA/PTB-fractie lijkt zich alvast goed te hebben voorbereid als het op Werk aankomt, en probeert de discussie op dat vlak ook naar zich toe te trekken. Bij SP.A kwam de animo traag op gang, maar Karin Temmerman en Hans Bonte weten zich een plaats te verwerven in het debat.

Laurette Onkelinx is een passionara. Dat weten we al langer, herinner u ook haar vurige aanval op Laurent Louis, toen die premier Elio Di Rupo voor ‘pedofiel’ uitmaakte.

Wat menig toeschouwer opmerkte, was haar priemende vinger. Ze legde die niet zachtjes op de wonden die ze zag in het regeerakkoord, maar draaide die er diep in. Samen met haar verontwaardigde toon wordt het een wapen om de MR het vuur aan de scheen te leggen, en de regering op haar tekortkomingen te wijzen.

Het viel gisteren bij de voorlezing van de regeerverklaring ook al op: de PS-fractie is luidruchtig. De rode banken beloven vuurwerk, show en rumoer, zeker als Onkelinx de ruimte krijgt.

PS lijkt daarmee te doen wat N-VA de afgelopen jaren deed: gebruik maken van de fysieke overmacht om niet alleen inhoudelijk, maar ook qua decibels het punt te maken. Voor 25 mei kon een N-VA’er amper het woord nemen zonder dat hij of zij de laatste woorden uitsprak in een daverend geel-zwart applaus. Kwam daarentegen een Open VLD’er, CD&V’er, laat staan een PS’er aan het woord: boe-geroep, hoongelach en wegwerpgebaren (als het al geen V-tjes waren).

Zo overstemde de Vlaamsnationalistische monsterfractie vaak het debat, wat niet altijd even eerlijk was. Het lijkt dat de PS deze regering een koekje van datzelfde deeg zal geven. Elio Di Rupo zit erbij en kijkt ernaar, vaak met een besmuikt lachje.

CD&V-voorzitter Wouter Beke ging consequent in op alle aanvallen waarin de regering Michel I werd weggezet als een ‘koude, kille regering’. Het leek er sterk op dat hij de man is die in dit debat de social flank moest afdekken. Geen kleintje met deze oppositie.

Hij deed overigens een ontboezeming tijdens een steekspel met oud-coalitiepartner Laurette Onkelinx. ‘Ik geef het toe: de indexsprong valt ons ook zwaar. Maar we hebben die sociaal gecorrigeerd. (…) Het is juist dat de vorige regering er een was voor wie werkt. Maar dat is deze ook.’ Applaus van de meerderheidspartijen, ook van de N-VA, voor wie de indexsprong een speerpunt was van de campagne.

Eindigen met een luchtigere noot.

Daniel Senesael, de flamboyante burgemeester van Estaimpuis en dus van Gérard Depardieu, liet zich vandaag opmerken in een parkietblauw (een liberale parlementaire medewerker houdt het op babyblauw) pak en een brede glimlach. Gisteren viel hij een keer fel uit, toen in een felrood maatpak. Zijn eed als parlementslid legde hij af in smeuïg ibisroze.