Steeds meer langdurig zieken worden ontslagen. Zo ook Ann (53) die, nadat ze zes maanden ziek was geweest, naar nieuw werk mocht beginnen zoeken. Uiteindelijk zou ze tien jaar thuis zitten voor ze een geschikte job vond.
‘Meer dan twintig jaar werkte ik bij hetzelfde reclamebureau, terwijl dat werk helemaal niet bij me paste. Ik ben heel gevoelig en kan niet goed tegen stress. Mijn therapeute had me al aangeraden om ander werk te zoeken, maar dat durfde ik niet. Wat als dat fout liep? Hoe zou ik mijn huis dan nog kunnen afbetalen? Ondertussen begon ik me steeds slechter te voelen. Ik had last van mijn darmen, mijn nek en schouders deden pijn en ik werd ook overvallen door angstaanvallen. Daarbij kwam nog dat ik de hele tijd uitgeput was. Soms had ik al moeite om mijn ogen open te houden als ik ’s ochtends naar mijn werk reed. Alles heb ik in die tijd geprobeerd om de stress onder controle te krijgen, van yoga en tai chi tot Start to Run. De reguliere en alternatieve artsen bij wie ik de deur platliep, hadden geen idee wat er met me aan de hand was.
Ik wou ontzettend graag weer werken, maar was ook heel bang dat ik het niet zou kunnen
In 2008 ben ik uitgevallen. Officieel omdat ik een burn-out had, want het kind moest een naam krijgen. Hoewel ik alle raadgevingen van mijn dokter en psychiater trouw volgde, bleef ik me slecht voelen. Maar volgens de controlearts van het ziekenfonds was de kans groot dat mijn bazin me zou ontslaan als ik meer dan een halfjaar thuisbleef. Als ik er nog maar aan dacht naar dat bedrijf te moeten terugkeren, begon ik over mijn hele lijf te trillen. Maar toch ging ik weer aan het werk, net voor de zes maanden om waren. Ik hoopte dat mijn bazin bereid zou zijn om me minder uren te laten werken. Maar al op mijn eerste dag terug kreeg ik een ijskoude douche. Deeltijds werken was volgens haar onmogelijk in de reclamesector. Voor ik het wist, was ik ontslagen. Gelukkig had ik recht op een opzeggingsvergoeding. Hadden ze me ontslagen wegens medische overmacht, zoals nu vaak gebeurt, dan had ik daarnaar kunnen fluiten.
Een paar weken lang heb ik nog uitzendwerk gedaan en ondertussen solliciteerde ik voor allerlei deeltijdse jobs. Maar zodra ze hoorden dat ik thuis had gezeten met een burn-out en moeilijk met stress kon omgaan, waren ze niet meer in mij geïnteresseerd. Misschien had ik niet zo eerlijk mogen zijn. Aan de andere kant betwijfel ik of ik toen fysiek wel in staat was om met een nieuwe job te beginnen, want ik voelde me nog altijd even slecht.
Toen mijn opzeggingstermijn afliep, werd ik weer arbeidsongeschikt verklaard. Daardoor kreeg ik een ziekte- in plaats van een werkloosheidsuitkering. Anders zouden ze me binnen de kortste keren gedwongen hebben om voor een voltijdse job te solliciteren en dat was volgens de dokter nefast voor mijn gezondheid. Zelfs de cursus die ik een paar uur in de week volgde, viel me te zwaar. En nog altijd kon niemand me vertellen waar die pijn en vermoeidheid vandaan kwamen.
Zodra ze hoorden dat ik thuis had gezeten met een burn-out en moeilijk met stress kon omgaan, waren ze niet meer in mij geïnteresseerd
Na een jaar of vijf vonden ze bij het Riziv dat het tijd werd om weer aan het werk te gaan. Uiteindelijk spraken we af dat ik een opleiding tot bibliotheekmedewerker zou volgen zodat ik in een rustigere sector terecht zou kunnen. Maar twee avonden per week les volgen en tussendoor ook nog studeren, bleek veel te uitputtend. Daarom behaalde ik het getuigschrift pas na twee in plaats van één jaar.
Tegen die tijd had het Riziv al beslist dat mijn ziekte-uitkering zou worden geschrapt. Maar via de vakbond kon ik die schorsing aanvechten en uiteindelijk gaf de arbeidsrechter me gelijk. Het was alsof ik eindelijk erkenning kreeg: de rechter had geoordeeld dat ik geen komedie speelde. In diezelfde periode kreeg ik van een endocrinoloog te horen dat veel van mijn problemen werden veroorzaakt doordat mijn bijnieren niet goed werkten. Ook dat voelde als een soort erkenning.
Met mijn getuigschrift op zak begon ik mee te doen aan examens voor allerlei bibliotheekjobs. Ik wou ontzettend graag weer werken, maar was ook heel bang dat ik het niet zou kunnen. Begin dit jaar kreeg ik telefoon van een bibliotheek waar ze iemand zochten voor vijftien uur per week. Mijn dokter vond het eigenlijk nog te vroeg, maar ik wilde zo’n kans niet laten liggen. Een maand geleden ben ik er begonnen. Natuurlijk is het zwaar. Niet alleen door mijn gezondheidsproblemen, maar ook omdat ik voor het eerst in heel lange tijd weer nieuwe dingen moet leren, zoals het computerprogramma van de bibliotheek. De enige manier om het vol te houden, is door op mijn vrije dagen zo veel mogelijk te rusten. De laatste week begin ik eindelijk het gevoel te krijgen dat het me zal lukken. Langzaam, heel langzaam komt mijn zelfvertrouwen terug.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier