Dat het onderhoud van de F-35, de gedoodverfde opvolger van de F-16, jaarlijks 283 miljoen euro beslaat (of de helft van het totale Belgische Defensiebudget), stoot de socialistische oppositie tegen de borst. Zowel SP.A als PVDA noemen de aankoop ‘onlogisch’ en ‘onbetaalbaar’.
Het onderhoud van de F-35, de gedoodverfde opvolger van de F-16, is peperduur. Een veertigtal straaljagers in de lucht houden, kost jaarlijks 283 miljoen euro: de helft van het Belgische defensiebudget. Dat blijkt uit een aantal brieven van het Nederlandse ministerie van Defensie die De Morgen kon inkijken.
‘Die reële kost blijkt dus veel hoger te liggen dan de bedragen die het Belgische leger en de federale regering vandaag gebruiken in hun ramingen om 40 nieuwe gevechtsvliegtuigen aan te kopen’, reageren Dirk Van der Maelen en Alain Top van SP.A. ‘Bovendien blijkt ook de jaarlijkse onderhoudskost van de F-35 veel hoger te liggen dan voorgesteld.’
Volgens de parlementsleden is dat ‘budgettair onhaalbaar’. Ze roepen minister van Defensie Steven Vandeput ook op om meer tranparantie aan de dag legt bij deze miljardenaankoop, ze wijzen daarbij naar het Nederlandse model waarbij er wel openheid is over de marktbevraging en het antwoord erop.
Officieel zijn er nog vijf mogelijk opties, maar het is een publiek geheim dat de legertop een voorkeur heeft voor de F-35’s.
PVDA: ‘Ondemocratische keuze’
Volgens PVDA is de keuze voor de nieuwe vliegtuigen ook ondemocratisch. ‘Volgens een enquête van de Universiteit Antwerpen is slechts 25 % van de Belgen gewonnen voor de vervanging van de F-16. Logisch, want de aankoop houdt noch sociaal, noch economisch, noch militair steek’, stelt parlementslid Marc Botenga.
‘Op sociaal vlak zijn deze engagementen een echte tijdbom. Defensie kiest waarschijnlijk met de F-35 voor de duurste vervanger. Deze engagementen worden vandaag aangegaan, maar het zijn de volgende regeringen – en dus de volgende generaties – die ze zullen moeten betalen. Deze “investeringen” zijn immers gewoon uitgaven. In het licht van het nodige budgettaire evenwicht zullen volgende regeringen dan moeten besparen op sociale diensten.’
