Eén jaar geleden was Eendracht Aalst op sterven na dood. En toen kwam Patrick De Cock. Een reconstructie.

Patrick De Kerstman

Als ze in Aalst in de Kerstman geloven, dan ook dat hij Patrick De Cock heet. Januari 2001 zou Eendracht in faling gaan. Het vorige management was er niet in geslaagd 15 miljoen frank te vinden. Daarom stelde voorzitter Luc Coppens voor – nota bene : op 26 december 2000, tweede Kerstdag dus – om Patrick De Cock, manager van basketbalclub Okapi, een kans te geven. Zijn medebeheerders liepen niet over van enthousiasme. Was dat immers niet de man die overhoop lag met burgemeester Annie De Maeght ? Volgens De Cock had De Maeght geld dat voor de vzw Okapi werd opgehaald, op haar eigen rekening geplaatst.

Iedereen besefte dat De Cocks komst de al vertroebelde relatie tussen de voetbalclub en haar eerste supporter van weleer helemaal om zeep zou helpen. Helaas, een alternatief was er niet. Algemeen directeur Michel De Clerck, ingehaald om na het vertrek van Patrick Orlans nieuwe investeerders aan te trekken, telde vertwijfeld de dagen tot de deadline af. De stad beantwoordde de hulpkreten die opstegen uit het Pierre Cornelisstadion – dat op stadsgronden staat – niet. De Maeght had aan de zaak-Okapi al een intern onderzoek overgehouden en wilde zich niet nog eens verbranden aan een troebel sportdossier.

Dus : als de stad zich toch niet meer voor Eendracht engageerde, waarom dan niet de laatste strohalm aangrijpen en de vijand van de burgemeester binnenhalen ? Want zonder De Cock kon Eendracht Aalst enkele weken na Nieuwjaar de boeken sluiten en in het beste geval herbeginnen in derde klasse.

Vergeten op te lichten

De nieuwe manager maakte een opgemerkte entree. In geen tijd overtuigde hij vijf van de zeven beheerders om elk 10 miljoen frank (ongeveer 250.000 euro) op tafel te leggen. Alleen Peter Garrez en ondervoorzitter Norbert Lierman bleven buiten die financiële constructie. Met die 50 miljoen frank (1,25 miljoen euro) konden de meest dringende rsz-schulden afbetaald worden. Wie Patrick De Cock elders al meegemaakt had, voorspelde een doemscenario : met vage beloften zou hij iedereen inpakken, wie het niet met hem eens was aan de kant schuiven, en ten slotte de club achterlaten met een gat in de kas. Een ex-medewerker : “Als hij u nog niet heeft opgelicht, is het vast omdat hij het vergeten is.”

Met gevatte replieken (“Als ik in mijn job vrienden maak, ben ik niet goed bezig”) dribbelde De Cock langs lastige vragen. Of het klopte dat hij een percentage op de Aalsterse transfers op zak stak ? “Hoe groot was het Aalsterse transferbudget ? Nul frank ! Hoeveel procent u ook van nul frank neemt, het zal altijd nul frank zijn. Maar zoals altijd zal u mij ook dit keer weer niet geloven.”

Eerst veegde De Cock het huis schoon. Met instemming van de beheerraad werd een aantal ongewenste bewoners op straat gezet : de algemeen directeur, de secretaris sinds jaar en dag, en de trainer ( Wim De Coninck) wiens incident met een paar spelers de manager handig uitkwam om er bij het verdeelde bestuur zijn ontslag door te duwen.

Dag en nacht

Midden februari presenteerde De Cock een nieuwe hoofdsponsor : laminaatmerk Trinterio van Dekaply. In feite betrof het nog een investering uit de eigen rangen. Dekaply werd in 1961 immers opgericht door Eendrachtbeheerder en ondervoorzitter Maurice De Kerpel, die zijn bedrijf later na een fusie in handen gaf van zijn zoon. Trinterio sloot met Eendracht een riant contract af voor drie en een half jaar, met een opstartperiode van een half jaar.

Na dat succes bleef het stil op financieel vlak. De Cock werkte naar verluidt dag en nacht om nieuwe investeerders te vinden, maar concrete resultaten leverde dat niet op. Dat geven ook de beheerders die hem tot het laatst vertrouwden toe. De oorzaak daarvan zoeken zij in de vele negatieve artikels die De Cock in de pers kreeg en die mogelijke investeerders wantrouwig maakten. Ook de prognoses voor het seizoen, die Eendracht afschilderden als een vogel voor de kat, maakten de club niet aantrekkelijk voor een bedrijf om er zich mee te associëren.

In de zomer sneuvelde ook het project om van Okapi en Eendracht één blok te maken. De basketbalclub ging failliet en vandaag, vier maanden later, wordt haar zaal enkel nog gebruikt door de jeugdploegen. Insiders noemen de faling niet helemaal de schuld van Patrick De Cock, maar zijn komst zorgde alvast niet voor een kentering ten goede.

Een scherpe bocht

In oktober vernamen de verraste beheerders van Eendracht dat hun manager bij verstek veroordeeld was wegens oplichting en meteen opgepakt. Navraag bij het gerecht leerde dat het geruststellende verhaaltje dat De Cock zelf opdiste, niet klopte. Dat bleek opnieuw vorige week, toen de strafmaat – één jaar effectieve opsluiting en een geldboete – bevestigd werd. Enkele bemiddelde dames hadden, onafhankelijk van elkaar, klacht ingediend tegen De Cock die er niet alleen met hun vertrouwen maar ook met een deel van hun spaarcenten van onder was gemuisd.

De onverwachte aanhouding van Patrick De Cock leidde aanvankelijk niet tot zijn ontslag bij Eendracht. Omdat, zo heette het, de hem ten laste gelegde feiten niets met het voetbal te maken hadden. Maar amper een week later nam de club een scherpe bocht. Onder druk van shirtsponsor Trinterio, die dreigde zijn riant driejarig contract op te zeggen als Aalst toch met De Cock doorging. “Chantage”, fluisterden sommigen, maar zonder de centen van Trinterio kon Eendracht niet verder leven.

Er kwam een nieuwe manager, maar niet Wim Couck, de ex-manager van Hekelgem met wie een akkoord was bereikt. Couck zag het niet zitten om samen te werken met een lid van de technische staf. Prompt werd contact opgenomen met twee andere kandidaten : Chris Cockmartin, de echtgenoot van Goedele Liekens, die wel ervaring had met media en productiehuizen, maar niet met voetbal, en Filip Persoons. Die laatste was een supporter van Eendracht, de vader van een jonge beloftevolle speler in de club, en licentiaat Toegepaste Economische Wetenschappen. Het werd Persoons, die een topfunctie bij interimbureau Adecco inruilde voor een contract van onbepaalde duur bij Eendracht.

Niet genoeg geprobeerd

In tegenstelling tot zijn voorgangers komt Filip Persoons nauwelijks in het nieuws. Hij zegt een goed oog te hebben in het herstel van de club om de nieuwe proflicentie te behalen. Natuurlijk zou de verkoop van enkele overtollige spelers helpen, ook al verdienen zij weinig meer dan het minimumloon. Daarom, als het niet lukt, is er geen man overboord. Persoons bevestigt dat zijn voorganger, behalve zijn bedeltoer bij de beheerders, niets heeft gerealiseerd. Waarom ? “Omdat hij niet hard genoeg geprobeerd heeft, denk ik. Maar dat is mijn mening.”

De schadeclaim van Patrick De Cock (15 miljoen frank/3,72 miljoen euro) tegen Eendracht Aalst vormt geen bedreiging voor de toekomst van de club, verzekeren ook de beheerders. Nazicht van de rekeningen leert dat De Cock zichzelf een voldoende groot voorschot toebedeelde (ruim de helft van het door hem geëiste bedrag), zodat de kans groot is dat hij zelf meer moet terugbetalen dan hij te goed zou hebben.

Dat De Cock zo’n aanzienlijk bedrag op zak stak ondanks het feit dat hij géén volmacht had op de bankverrichtingen, is opmerkelijk. Sinds eind 2000 is beheerder/boekhouder André De Keghel immers weer de penningmeester, nadat hij tijdens het Orlanstijdperk een paar jaar van die functie was weggebleven. Daarnaast heeft Aalst met gepensioneerd bankdirecteur Jan Baert nog een beheerder met financiële kennis van zaken in huis. Maar wie gaat nu de bankrekening controleren als de manager na een thuiswedstrijd zegt dat hij de recette mee naar huis neemt om ze de volgende dag op de clubrekening te storten ?

door Geert Foutré