Wout van Aert en Remco Evenepoel bezorgden de Belgische wielerfans het voorbije wielerseizoen een aaneenschakeling van kippenvelmomenten. Toch werd/wordt nog vaak gewezen op hun verdeeldheid en verschillen. Terwijl ze ook veel gelijkenissen hebben.
Het is in de nevelen der wielergeschiedenis verdwenen. Hoe Wout van Aert als een jonge crosser zich af en toe liet betrappen op emotionele, cassante reacties en gebaren, richting publiek of in interviews. Tot zijn toenmalige coach Niels Albert, zelf een ex-flapuit, hem daarvoor waarschuwde. Van Aert leerde eruit, werd serener en volwassener. Zonder echter zijn recht-voor-z’n-raapheid en spontaneïteit te verliezen.
Van underdog in het veld, opboksend tegen de vaak onverslaanbare Mathieu van der Poel, uiteindelijk uitgroeiend tot een ster, zeker toen hij op de weg ontbolsterde. Een vedette die ook leerde omgaan met de prestatiedruk. Weg is de jonge crosser die soms gebukt ging onder de stress. Mede dankzij mental coach Rudi Heylen, die Van Aert leerde focussen op wat hijzelf kon controleren. Door zijn bijgestuurde communicatie, zijn successen en niet té grote dominantie steeg zo zijn populariteit, in binnen- en buitenland, met weinig rabiate tegenstanders.
Anders is het bij Remco Evenepoel, die niet van underdog tot vedette uitgroeide, maar al op zijn achttiende een (te) gehypete ster was. Over wie koersfans uiteenlopende meningen hebben, zeker in nog meer verdelende sociale mediatijden dan in Van Aerts jonge jaren. Ook na het WK is dat niet veranderd. Weliswaar vooral in het buitenland, waar Evenepoels vinger-op-de-mond aan de finish in Wollongong weer werd afgeschilderd als ‘voetbalmaniertjes’. ‘Gotta love him or hate him’, klonk het op Twitter en in allerhande podcasts.
Communicatie
Die verdeeldheid is in België wel verminderd. Zijn gebaar (Evenepoel wilde zo de kritiek van het WK van vorig jaar definitief het zwijgen opleggen) verzwolg in de stortvloed van superlatieven. Winnen duwt negatieve commentaren dan ook vlugger in een vergeethoek – zeker als je de dorst van de Belgische wielerfans lest na een ongezien lange groteronde- én regenboogdroogte. Bovendien heeft de 22-jarige Schepdaalnaar op zijn beurt zijn communicatie en gedrag aangepast, nota bene op de leeftijd waarin de nu 28-jarige Van Aert dat ook deed. In de Vuelta, voor en na het WK, beging Evenepoel weinig of geen uitschuivers. Zoals hij ook in zijn ploeg een voorbeeldige, motiverende leider werd.
Als kameleons hebben hij en Van Aert zich zo aangepast aan de kampioenennoden in een fel gemediatiseerde wielerwereld, zeker in België. Daarom blijven ze de ‘Merckxiaanse’ verwachtingen inlossen. Mede omdat ze een nog belangrijkere eigenschap gemeen hebben: een gebrek aan verkeerde compensatiedrang voor de druk op en naast de fiets.
Werkethiek
Beiden bezitten immers een enorme werkethiek, ingelepeld door hun ouders. Het zijn geboren winnaars met een onblusbare zegehonger. En niet te vergeten: elk ook al geconfronteerd met de zware fysieke en mentale belasting van een comeback na een carrièrebedreigende val (Van Aert in een Tourtijdrit, Evenepoel in Il Lombardia). Zeker voor de Quick-Steprenner een leerproces waardoor hij veel wijzer is geworden. En wat het risico op ontsporing sterk reduceert, ook nu in de regenboogtrui.
Dat shirt zal Evenepoel zelfs nog meer vleugels geven. Zoals Van Aert in de Tour vleugels kreeg in de gele trui – in Calais, na zijn meesterlijke solo, zelfs letterlijk uitgebeeld. Groot is de kans dus dat ze zullen blijven vliegen. De ene expressiever dan de andere, maar dat is net de charme van twee kampioenen met verschillende karakters. Die toch veel op elkaar gelijken.
Vanaf 27 oktober wielerspecial
Daain blikken we uitgebreid terug op het historische wielerseizoen en de fantastische prestaties van Wout van Aert en Remco Evenepoel. Daarnaast brengen we een dossier veldrijden en zoomen we in op 100 jaar zesdaagse van Gent.
